“مردم باید داستان بگویند”: لویو جشنواره ادبی را در سرپیچی از جنگ برگزار می کند | اوکراین

در دوران خشونت و جنگ و خونریزی، ادبیات چه فایده ای دارد؟ این سوالی بود که در Lviv BookForum، یک جشنواره ادبی سه روزه در شهر اوکراین، که علیرغم – و در مخالفت – با تهاجم روسیه برگزار شد، مطرح شد.

این جشنواره نویسندگان اوکراینی، بریتانیایی و بین المللی از جمله وکیل حقوق بشر فیلیپ ساندز را گرد هم آورده است که کتاب پرفروش او، خیابان غربی شرقی، تا حد زیادی در لویو قرن بیستم واقع شده است.

الکساندر میخد، نویسنده اوکراینی به مخاطبان گفت که در لحظه حمله متوجه شد: «شما نمی‌توانید با شعرهایتان از خانواده خود در برابر تفنگ محافظت کنید. شما نمی توانید با یک کتاب به کسی ضربه بزنید، می توانید تلاش کنید، اما با اشغالگران دیوانه مسکو کار نمی کند. من اعتقاد به قدرت فرهنگ را از دست دادم، علاقه به مطالعه را از دست دادم.»

آن هفته در نیروهای مسلح ثبت نام کرد. احساس گسیختگی کامل زمانی بزرگ‌تر شد که «در روز هفتم جنگ – این تقریباً شبیه یک داستان کتاب مقدس به نظر می‌رسد – گذشته من، گذشته همسرم، زمانی که یک گلوله روسی خانه ما را ویران کرد، از بین رفت».

اما به زودی دوباره شروع به نوشتن کرد. من شروع به نوشتن خاطرات غیرداستانی کردم تا شاهد حوادث باشم. این کارکرد اولیه هنر است… نویسندگان مستعدتر نسل های بعدی این ماده خام را خواهند گرفت و رمانی زیبا درباره آن خواهند ساخت. اما با قرار گرفتن در مرکز طوفان، فقط سعی می‌کنی کوچک‌ترین لحظات غم و اندوهت را بگیری، کوچک‌ترین لحظه‌های فریادت را.»

اوستاپ اسلیوینسکی، نویسنده و مترجم، می گوید: «هنر در جنگ نقش بسیار کاربردی دارد، پشتیبان، کمک و گواهی است، ابزاری برای تقویت حافظه. «مهم ترین آن شهادتی است که بلافاصله، در طول رویدادها، نه پس از آن، ثبت می شود. آنچه اکنون در حال رخ دادن است را فراموش نخواهیم کرد، زیرا فراموش نشدنی است، برای مدت طولانی در خاطرات فردی و جمعی ما باقی خواهد ماند. اما ما هرگز در مورد آن به روشی که اکنون در مورد آن صحبت می کنیم صحبت نخواهیم کرد.»

او که در آغاز جنگ در لویو داوطلب شد، با ورود پناهجویان از شرق کشور، خود را در دادن غذا و نوشیدنی دید. اما او متوجه شد که اینها تنها نیازهای اولیه آنها نیست. «خیلی سریع فهمیدم که مردم نیاز بسیار مهم دیگری هم دارند – داستان گفتن. من یک شنونده ناشناس برای آنها بودم، اغلب اولین کسی که داستان آنها را می شنید.»

این داستان های تروما و دررفتگی است که اساس او را تشکیل داده است فرهنگ لغت جنگ، که تحول زبان روزمره را در طول درگیری ترسیم می کند.

دیانا برگ، هنرمندی که دو بار خانه خود را در اثر تجاوز روسیه از دست داده است، یک مرکز هنری در ماریوپول را اداره می کرد و اولین روزهای محاصره وحشیانه شهر را قبل از فرار تحمل کرد. او گفت که کار او در آنجا به ارزش عملی هنر در شدیدترین شرایط ایمان آورد، پس از اینکه جوانان گفتند کار خلاقانه آنها به آنها کمک کرد تا جنگ را تحمل کنند و مجبور به تبعید به روسیه شوند. آنها برای هفته‌ها ارتباط خود را از دست دادند و برگ هیچ ایده‌ای نداشت که آیا از یکی از خشن‌ترین مصائب تهاجم جان سالم به در برده‌اند یا خیر.

اکثر آنها اکنون زنده و امن هستند و وقتی با آنها صحبت کردیم، آنها گفتند این شما بودید که ما را مطمئن کردید، به ما قدرت دادید، آنجا به جای شما بود که فهمیدیم ما مهم هستیم.”

او بر نیاز افراد خلاق در اوکراین برای برقراری ارتباط با مخاطبان فراتر از مرزهای این کشور و برای مردم در غرب برای شنیدن آنها تاکید کرد. او گفت: “ما از مردم می خواهیم که با هنر و هنرمندان اوکراینی تعامل داشته باشند.” کمی “غرب گشایی” وجود دارد.”

ساندز به او گفت: «من برای همبستگی اینجا هستم مشاهده کننده. این یک مکان بسیار پر کتاب است. نویسندگان و شاعران لوویی زیادی وجود دارند و به قدرت کلام مکتوب اعتقاد دارند. آنها مدتهاست که جشنواره کتاب دارند و اینکه امسال هم برگزار می کنند، وسیله ای برای بیان این واقعیت است که ما همچنان وجود داریم و لطفا بیایید و از ما حمایت کنید. و گروهی از ما می‌خواهیم حمایت کنیم، اگرچه کمی نگران حضور در اینجا هستیم.»

سندز در مورد جزر و مدهای خشونت آمیز تاریخ نوشته است که لویو را در قرن بیستم فراگرفت. «پدربزرگم در سال 1914 در حالی که روس‌ها قصد اشغال شهر را داشتند، آنجا را ترک کرد… صد سال گذشت و ما به همان سناریو بازگشته‌ایم… برای من و برای بسیاری از مردم، این حس وجود دارد که ما به جایی که بودیم بازگشته‌ایم. آیا سال 1914 است؟ آیا سال 1939 است؟»