ژاکا در آهنگ، اختلاف را از بین می برد تا به نماد پیشرفت آرسنال تبدیل شود | انبار مهمات

آ چند ماه پیش، گرانیت ژاکا قبل از بازی آرسنال مقابل بورنموث در حال گرم کردن در ورزشگاه ویتالیتی بود که متوجه شد هواداران مسافر در حال سرنان کردن به الکساندر زینچنکو، یکی از خریدهای تابستانی باشگاه هستند. (“Zin-chen-ko! همیشه به روح خود ایمان داشته باشید!”). ژاکا به همکار جدیدش نزدیک شد. او به شوخی گفت: الکس. من شش سال است که اینجا هستم و آهنگی ندارم. شما سه هفته است که اینجا هستید.»

و به نوعی می‌دانید که ژاکا چگونه این را می‌گفت: با آن ترکیب بی‌نظیر ژاکایی از مهربانی و صدمه، ناامنی و سرپیچی، اظهارنظر دور ریختنی که در واقع از لطیف‌ترین مکان‌ها می‌آید. هر بازیکنی آهنگ های خود را می داند. هر بازیکنی می داند که چه زمانی یکی ندارد. و در حالی که برخی از بازیکنان اهمیتی نمی دهند، ژاکا هرگز در پنهان کردن میزان اهمیت او به چیزها خوب نبوده است.

طغیان خارق‌العاده او پس از شکست 2-0 در سنت جیمز پارک در پایان فصل گذشته را در نظر بگیرید: یک سرزنش کوبنده به هم تیمی‌هایش که نه در صمیمیت اتاق رختکن یا در یک مستند با دسترسی همه جانبه، بلکه به صورت زنده ارائه شد. تلویزیون، مستقیم پایین دوربین. او با انزجار تف کرد: “اگر کسی برای این بازی آماده نیست، در خانه بمانید.” اگر عصبی هستید، روی نیمکت بمانید، اینجا نیایید. ما به افرادی نیاز داریم که توپ‌هایی در اختیار داشته باشند تا به اینجا بیایند و بازی کنند.»

در بسیاری از دوران حرفه‌ای خود در آرسنال، رویکرد بدون فیلتر ژاکا برای او به همان اندازه که تحسین‌کنندگانش بود، دشمنان زیادی برای او به ارمغان آورد. اشتیاق هرگز مشکل نبود. در عوض عدم کنترل خود، کارت‌های قرمز، اشتباهات ساده بود، آن بار که او پس از تعویض در برابر کریستال پالاس به هواداران گفت: «لعنت بردار». در حالی که آرسنال در زمین بازی می کرد، ژاکا به نوعی به همه چیزهایی که آنها را باز می داشت تجسم می داد: تمام دهان و بدون پاس گل، ترموستاتی که دائماً روی «موج گرما» تنظیم شده بود.

و بنابراین مانند عاشقان طوفانی، برای سال ها ژاکا و طرفداران رابطه ای بودند که محکوم به شکست به نظر می رسید. جذابیت متقابل وجود داشت، اما همچنین یک عصبانیت متقابل شدید و اغلب عمیقاً شخصی بود. پس چگونه به اینجا رسیدیم، با نزدیک شدن ژاکا به 200 بازی در لیگ برتر، لذت بردن از پربارترین فصل گلزنی دوران حرفه ای خود و در نهایت – در نهایت – دریافت آهنگ خودش؟ ژاکا در مورد لحظه ای که آهنگ جدید را شنید (“ما داریم… گرانیت ژاکا!”، که با آهنگ “Glad All Over” خوانده شد) برای اولین بار گفت: “این یک احساس کاملا شگفت انگیز و شگفت انگیز بود.”

مد شده است که از رنسانس ژاکا به عنوان یک “قوس رستگاری” صحبت کنیم، گویی که یک ناگزیر روایی خاصی در آن وجود دارد. در واقع این مسیری است که به ندرت در فوتبال مدرن اتفاق می افتد، جایی که خلق و خوی کوتاه، قضاوت ها سریع و بازار کار روان تر از همیشه است.

وقتی با طرفداران اختلاف پیدا کردید، به طور کلی برای شما همین است. شاید مقایسه ای با جولینتون در نیوکاسل یا موسی سیسوکو در تاتنهام وجود داشته باشد. اما اینها نمونه‌های ساده‌تر و مبادله‌ای از یک بازیکن بی‌فایده بودند که دیگر بی‌فایده نیست.

در مقابل، به نظر می‌رسید که نفرت از ژاکا به طور کامل از مکان دیگری سرچشمه می‌گیرد و در نگاهی به گذشته به طرز عجیبی و به طرز ناراحت کننده‌ای نامتناسب به نظر می‌رسد. چرا، زمانی که ژاکا به سختی تنها بازیکنی بود که عملکرد ضعیفی در آرسنال داشت، زمانی که او بسیاری از ویژگی‌هایی را که آرسنال در آن سال‌های منحط ونگر نداشت – رهبری، تهاجمی، شخصیت، توانایی حفظ تناسب اندام در یک بحران آسیب‌دیدگی – تجسم کرد. او چنین میله برق گیر برای تمسخر، انتقاد، حتی تهدید به مرگ می شود؟

شاید در یک سطح به این دلیل بود که ژاکا و هواداران آرسنال بیشتر از آن چیزی که دوست دارند اعتراف کنند اشتراکات مشترک داشتند. مهمتر از همه، آنها در خشم و نفرت نسبت به وضعیت اسفبار باشگاه، همراه با این اعتقاد که آنها به تنهایی می توانند آن را حل کنند، مشترک بودند. و به این ترتیب در حالی که هواداران آرسنال در فضای خالی فریاد می زدند، ژاکا درگیر ورزش مشابه بود: تکل زدن، خرخر کردن و غر زدن، تلاش برای حضور در همه جا به یکباره. به گونه ای آینه ترک خورده را در کنار یکدیگر نگه داشتند، چرخه ای از پرخاشگری های بیهوده و بی رویه که در نهایت به نتایج بسیار کمی دست یافتند.

زیرا همانطور که مشخص شد نه ژاکا و نه هواداران به تنهایی نتوانستند آرسنال را تعمیر کنند. وقتی میکل آرتتا در اواخر سال 2019 وارد شد، چمدان های ژاکا از قبل بسته شده بود. او از کاپیتانی سلب شده بود، هرتابرلین علاقه مند بود و او آماده رفتن بود. اما آرتتا برای او نقشه ای داشت. نقشی دقیق تر در یک سیستم ساختاریافته تر. سیستمی که در آن همه شغل خود را می دانستند و استانداردها غیرقابل مذاکره بود.

نه اینکه همه چیز کاملاً آرام پیش رفت. در فصل گذشته مقابل لیورپول و منچسترسیتی و فصل قبل مقابل برنلی کارت قرمزهای بی موردی دریافت کردند. مجدداً ژاکا در تابستان 2021 تقریباً باشگاه را ترک کرد و اگر این کار را انجام می داد بیش از حد سوگوار نمی شد. فقط در ماه‌های اخیر است که ژاکا شروع به تغییر عقاید کرده است، پیشرفتی که کمتر به فرم خود ژاکا – که در واقع چند سالی است که بسیار خوب بوده – نسبت به آرسنال به عنوان یک تیم مرتبط است.

و مانند نفرت از ژاکا، عشق ژاکا از یک مکان کاملا متفاوت به ارادت ساده‌تری می‌آید که مثلاً به بوکایو ساکا یا ویلیام سالیبا داده می‌شود. در حالی که ژاکا زمانی روزهای بد را به آرسنال یادآوری می‌کند، اکنون به آنها یادآوری می‌کند که از دوران بد تا کجا پیش رفته‌اند. به نوعی، او نمادی زنده از سفر باشگاه است، یکی از آخرین پیوندهای باقی مانده بین دوران شوخی آرسنال و دوران توپ زنی آن.

شاید نزدیکترین شباهت با یکی از حریفان او در روز یکشنبه باشد. برای سال‌ها، و به دلایل مشابهی مانند ژاکا، هواداران لیورپول تلاش می‌کردند تا با جردن هندرسون، که در برخی سطوح به نظر می‌رسید منعکس‌کننده نقص‌های گسترده‌تر باشگاه در آن‌ها بود، گرمی کنند. او با قیمت گزافی وارد شد. او اغلب به عنوان شکننده، معمولی، یا ناسازگار توصیف می شد. چندین چرخه مدیریتی طول کشید تا او نقش خود را مشخص کند. و مانند ژاکا، او در نهایت نه به عنوان یک مجری یا یک گردباد در هافبک تک نفره، بلکه به عنوان یک پیوند ساده در یک سیستم پیچیده و کاربردی، یک صدای ضروری در رختکن پیشرفت کرد.

ساده ترین کلمه در فوتبال خداحافظی است. فروش، حذف، لغو فالو، مسدود کردن: این یک صنعت کامل است که به سمت درگیری و شکاف، دفع و تجدید طراحی شده است. از قضا، احتمالاً مسافت پیموده شده بیشتری در داستان ژاکا وجود ندارد. او به تازگی 30 ساله شده است و در عرض چند فصل می توانید او را ببینید که به آرامی راه را برای یک مدل جوان تر باز می کند: فابیو ویرا، یا شاید یک خرید جدید. اما در حال حاضر او قدرت شانس های دوم را نشان می دهد: از این ایده که آنچه شکسته است همیشه می تواند اصلاح شود.