آتش سوزی جزیره ایستر صدمات جبران ناپذیری به مجسمه های معروف موآی وارد کرد | شیلی

به گفته مقامات، آتش‌سوزی جنگلی که بخشی از جزیره ایستر را درنوردید، برخی از مجسمه‌های سنگی حکاکی شده آن را که به نام موآی شناخته می‌شوند، سوخته است.

بنا بر گزارش ها، آتش سوزی در پارک ملی راپا نویی در 3500 کیلومتری سواحل غربی شیلی را درنوردید و خسارات جبران ناپذیری به سایت باستان شناسی وارد کرد.

پارک ملی در بیانیه ای در صفحه رسمی فیس بوک خود در روز پنجشنبه اعلام کرد: بیش از 100 هکتار (247 هکتار) در بخش رانو راراکو که شامل بخش تالاب و موآی می شود، تحت تاثیر قرار گرفت.

کارولینا پرز، معاون وزیر میراث فرهنگی، گفت این جزیره – که در 3500 کیلومتری (2175 مایلی) سواحل غربی شیلی قرار دارد – از روز دوشنبه توسط شعله های آتش نابود شده است.

راپا نویی بیش از 1000 مجسمه سنگی دارد – سرهای غول پیکری که گمان می رود اولین بار در قرن سیزدهم توسط ساکنان اصلی جزیره تراشیده شده باشند. منطقه اطراف آتشفشان رانو راراکو، یک سایت میراث جهانی یونسکو، گزارش شده است که بیشترین آسیب را دیده است.

تخمین زده می شود که چند صد موآی در آن منطقه و همچنین در معدنی که سنگ مورد استفاده برای تراشیدن مجسمه ها استخراج می شود، وجود دارد.

آریکی تپانو، مدیر جامعه مائو هنوآ که مسئول مدیریت و نگهداری پارک است، این آسیب را “غیرقابل جبران” توصیف کرد.

او گفت: «موآی‌ها کاملاً سوخته‌اند و می‌توانید تأثیر آتش را روی آنها ببینید.

پدرو ادموندز پائوآ، شهردار جزیره ایستر، به رادیو پائوتا به رادیو محلی گفت که «همه آتش‌سوزی‌های راپا نویی توسط انسان‌ها ایجاد می‌شود، معتقد است آتش‌سوزی «تصادفی نبوده است».

ادموندز پائوآ افزود: “خسارات ناشی از آتش سوزی قابل جبران نیست.” ترک خوردن یک سنگ اصلی و نمادین را نمی توان بازیابی کرد، مهم نیست که چند میلیون یورو یا دلار در آن ریخته شود.

پارک گفت که «کمبود داوطلبان» مانع از توانایی مقامات برای کنترل آتش سوزی شده است. کل خسارت وارده به سایت هنوز ارزیابی نشده است.

این آتش سوزی تنها سه ماه پس از بازگشایی جزیره برای گردشگری در 5 اوت، پس از دو سال تعطیلی به دلیل کووید-19 رخ می دهد.

قبل از همه‌گیری، جزیره ایستر – که معیشت اصلی آن گردشگری است – سالانه 160000 بازدیدکننده در دو پرواز روزانه داشت.

اما با ورود کووید-19 به شیلی، فعالیت گردشگری به طور کامل متوقف شد.

قبل از اینکه شیلی آن را در سال 1888 ضمیمه کند، مدت‌ها ساکنان این جزیره بودند. گمان می‌رود این بناهای تاریخی نشان دهنده اجداد زنده مردم پلی‌نزی جزیره ایستر است و زمانی با فعالیت‌های آیینی مرتبط بوده و نقطه کانونی جوامع را تشکیل می‌دهد.