لیز تراس نقشه مسخره ای دارد: “ائتلاف ضد رشد” را برای 12 سال شکست محافظه کارها مقصر بدانید | گابی هینسلیف

E11 سال پیش، اد میلیبند یک سخنرانی در کنفرانس حزبی ایراد کرد که باید در آن زمان ایده خوبی به نظر می رسید. این نکوهش سرمایه داری غارتگر بود که در نگاهی به گذشته بسیار پیشگیرانه به نظر می رسید و به اندازه کافی در سالن فرو رفت. تنها پس از آن، زمانی که روزنامه نگاران شروع به به چالش کشیدن او برای نام بردن نام کردند، همه چیز به حائل برخورد کرد. پس بیا؛ اگر آنها خیلی وحشتناک هستند، آنها چه کسانی هستند، این حرامزاده ها زندگی را برای همه خراب می کنند؟ در دقیقه ای که تیم او تردید کرد، احتمالاً می ترسید که شکایت شود، دسته جمع شدند. آیا روپرت مرداک یک سرمایه دار غارتگر است؟ در مورد مردی که BHS را اداره می کند چطور؟ یا Sainsbury’s یا Next؟ یک میلی بند تا حدی کبود در نهایت اصرار داشت که «قضاوت اخلاقی درباره افراد» انجام نمی شود. تعمیم در مورد دشمنان آسان است، اما مشخص است که سخت است.

لیز تراس به تازگی در دام مشابهی افتاده است. حضار حزب محافظه کار حمله او به “ائتلاف ضد رشد” را که او آن را عامل شکست محافظه‌کاران در 12 سال گذشته می‌دانست، کف زدند، زیرا اساساً فهرستی از افرادی بود که از آنها متنفر بودند: ملی‌گرایان اسکاتلندی، انکارکنندگان برگزیت، لیبرال‌های شمال لندن که می‌گویند درباره آنها در بی بی سی مطالبی را مطرح کنید. تنها در تماس با دنیای واقعی بود که همه چیز شروع به فروپاشی کرد.

تراس در سخنرانی خود از حق بریتانیا برای پر کردن غذاهای ناسالم دفاع کرد. پس آیا جیمی الیور، قدیس حامی تغذیه سالم، اکنون دشمن رشد است؟ داونینگ استریت نمی تواند این احتمال را رد کند. خب، یک بازی وجود دارد که هر مصاحبه کننده ای می تواند انجام دهد. آیا گنج ملی دیوید آتنبرو، که مخالف رشد به هر قیمتی شده است، در محور شرارت است؟ در مورد اهداکنندگان محافظه‌کار که پوند را کوتاه می‌کنند، یا نماینده حزب محافظه‌کار که به قول معروف قول داد زیر بولدوزر دراز بکشد تا گسترش هیترو را متوقف کند، چطور؟ (مرد بور، موهای ژولیده، اخیراً چیز زیادی از او نمی‌شنویم.) و سپس مردی است که زمانی استدلال می‌کرد که به جای ورشکستگی محیط زیست در یک عجله بی‌پایان برای رشد، ما باید «سرمایه طبیعت و فرآیندهای آن را به‌عنوان چنین ببینیم. اساس شکل جدیدی از اقتصاد». این پادشاه چارلز است که در حال حاضر از نمایندگی بریتانیا در Cop27 محروم شده است.

چیزی که من به خرپا اعتبار می دهم این است که خطوط تقسیم او را با مداد رنگی ترسیم می کنم، نه با خون. این چیزها چنان احمقانه است که فاقد قدرت بدخواهانه تلاش‌های محافظه‌کار قبلی برای ایجاد آدم‌های بدجنس – مثلاً «شهروندان ناکجاآباد» یا «دشمنان مردم» – که به نظر می‌رسید چیزی واقعاً وحشتناک را از اعماق فرا می‌خواند. تراس در هنگام مشکل فوراً به جنگ های فرهنگی باز نمی گردد، یا حداقل هنوز. او به جیب شما خواهد زد، اما نه خیلی زیر کمربند، حداقل هنوز. لحن بی‌علاقه‌ی عجیب او – در طول سخنرانی‌اش هرگز یک‌بار به زبان انسانی توضیح نداد که چگونه رشد واقعاً زندگی شما یا زندگی من را تغییر می‌دهد – باعث عوامفریبی ضعیف می‌شود، رحمتی کوچک اما واقعی پس از چند سال گذشته. همه اینها کمتر شبیه یک جبهه شوم دولت جدید است که باز می شود و بیشتر شبیه چیزی است که یک اپوزیسیون در مراحل اولیه، ضربه و یا از دست دادن آن می گوید. بیشتر شبیه زمانی که تیم ویلیام هیگ تلاش کرد و نتوانست «مردم سنگ‌ریزه» را به عنوان عبارتی بی‌معنا برای رأی‌دهندگانی که می‌خواستند جذب کنند، معرفی کند.

ایده های معقولی نیز در زیر هرج و مرج دو هفته گذشته مدفون شده است، از جمله تلاشی زودهنگام اما ناموفق برای تغییر سابقه مهاجرت. به ما گفته شد که طرح رشد تراس راه‌های بیشتری را برای مهاجرت قانونی ایجاد می‌کند، یک تشخیص دیرهنگام مبنی بر اینکه اقتصادهای در حال شکوفایی باز هستند، که این هفته توسط وزیر کشور سوئلا براورمن، با بیان اینکه شخصاً مایل است کاهش مهاجرت به “ده ها هزار نفر”. اما حداقل در جایی دور میز کابینه یک سر منطقی است که اذعان می کند که برداشتن پل های متحرک پس از برگزیت باعث پوسیدگی محصولات در مزارع و تشدید کمبود شدید کارکنان در مراقبت های بهداشتی و اجتماعی شده است. در میان شایعات وسوسه‌انگیز مبنی بر اینکه توافق بر سر پروتکل ایرلند شمالی ممکن است به اندازه کافی نزدیک باشد تا از یک جنگ تجاری خودآزار با اروپا جلوگیری شود، تلاش‌هایی برای از سرگیری روابط با اتحادیه اروپا نیز صورت گرفته است. حتی استدلال رشد این پذیرش را پنهان می کند که بریتانیا به اندازه کافی خانه نساخته است و آنها باید به حیاط پشتی کسی بروند.

اما نخست‌وزیرهای متوالی حزب محافظه‌کار سال‌هاست که از کنفرانس‌های محافظه‌کاران درخواست کرده‌اند تا بر ابهام درونی خود غلبه کنند، و این تقصیر هیچ‌کس در فهرست مضحک تراس نیست که آنها این کار را نکرده‌اند. این «منکران برگزیت» نیستند که 4 درصد از بهره‌وری بریتانیا را کاهش می‌دهند، بلکه مشتاقان برگزیت هستند. او نمی تواند صادقانه با چیزی که یک دولت محافظه کار را عقب می اندازد مقابله کند، زیرا اغلب این محافظه کاری است.

درست همانطور که میلیبند انگشت خود را روی چیزی مهم در سرمایه داری غارتگر گذاشت، حتی اگر نتوانست زبانی را برای فرود آن بیابد، تراس یک مشکل واقعی را در توانایی بریتانیا برای انجام کارها شناسایی کرده است. از پروژه‌های زیرساختی بزرگ گرفته تا اقدام در زمینه آب و هوا، دولت‌ها از هر قشری دائماً تصمیم‌های دشوار را به آینده موکول می‌کنند. ممکن است در مورد یک حزب محافظه‌کار که از آخرین ماه‌های قدرت خود استفاده می‌کند – و این ماه‌ها شبیه آخرین ماه‌هایش هستند – برای درک چند گزنه چیز تازه‌ای وجود داشته باشد و جانشین خود را از کار دریغ کند.

اما این امر مستلزم قدرت فرماندهی است که تراس ندارد. تقریباً یک ماه است که کابینه او می گوید و کم و بیش هر طور که بخواهد انجام می دهد. این شوخی قدیمی که مهم نیست چه کسی محافظه‌کاران را رهبری می‌کند، به نوعی مایکل گوو همیشه در راس کار قرار می‌گیرد، درست به نظر می‌رسد که او در حاشیه کنفرانس پرسه می‌زد و اصطلاحات مشکوکی را برای شورشیان پشتیبان دیکته می‌کرد – اگرچه جالب است که او با تراس در مورد خانه‌سازی موافق بود. جدای از تمسخر، او به وضوح یک مشکل را شناسایی کرده است. فقط این است که، مانند مخالفان ناامید در طول اعصار، او راه حل آن نخواهد بود.