تنها راحتی رنجرز از تاریخ در “نبرد بریتانیا” نابرابر می آید | لیگ قهرمانان

افیا رنجرز چهارشنبه 4 نوامبر 1992 به خوبی در فیلم هایی از این دست بود. وقتی مارک هتلی قهرمان اسکاتلند را در عرض پنج دقیقه در جاده الند از جلو شکست داد، سوزن برون مرزی که تا جعبه مطبوعات امتداد یافته بود، تبدیل به جشنی شد. رنجرز و هوادارانشان احساس کردند که به اندازه کافی برای پیروزی در بازی اول در این مسابقه لیگ قهرمانان اروپا با لیدز یونایتد مورد تحسین قرار نگرفتند. گل هتلی، که بعداً با ضربه متفقین مک کویست حمایت شد، قبل از اینکه اریک کانتونا ادعای تسلیت لیدز را داشته باشد، تساوی را برای تیم والتر اسمیت تضمین کرد – تیمی که تحت سلطه بازیکنان اسکاتلندی بود.

تقریباً 30 سال از آن روز می گذرد، مفهوم نبرد بریتانیا در زمینه فوتبال هرگز تا این حد نابجا احساس نشده است. یک شعار بازاریابی هوشمندانه اما به تعبیر فوتبالی مزخرف. بله، هواداران رنجرز هزاران نفر به لیورپول آمدند و بله، عنصر ترقه در جو قبل از شروع بازی در آنفیلد چیزی متفاوت از معمول را استنباط می کرد، اما واقعیت وحشیانه به زودی جا افتاد. باشگاه های برتر انگلستان و اسکاتلند در استراتوسفرهای مختلف فعالیت می کنند.

سر الکس فرگوسن، همیشه مدافع سرسخت فوتبال اسکاتلند، اینجا بود. آدم تعجب می کند که آیا او به برخوردهای حماسی قدیم فکر می کرد یا خیر. به عنوان مثال، نبرد داندی یونایتد با منچستریونایتد در مرحله حذفی جام یوفا 1984-1985. یا مسابقه ناتینگهام فارست در سال 1983 با سلتیک. داندی در سال های 1967-1968 لیدز را وادار کرد تا برای هر اینچ از موفقیت در جام نمایشگاه ها بجنگد. آخرین باری که لیورپول با قهرمان اسکاتلند روبرو شد در سال 1980 بود. آنها در مجموع برنده های راحت مقابل آبردین به دست آوردند اما حس رقابت زنده وجود داشت. سلتیک در راه رسیدن به فینال جام یوفا در سال 2003، لیورپول و بلکبرن را کنار زد. یونایتد فرگوسن سه سال بعد با یک ضربه ایستگاهی فوق العاده شونسوکه ناکامورا در سلتیک پارک به میدان رفت. نه چندان دور، اما عصر فوتبالی متفاوتی.

دوره ای است که احساس می شود مقدر شده است که دیگر برنگردد. تمرکز یوفا بر لیگ های بزرگ در رابطه با رقابت های باشگاهی برتر فوتبال اروپا به وضوح علیه کشورهایی مانند اسکاتلند تبعیض قائل می شود. در چنین شب‌هایی، رنجرز از بزرگ‌ترین ماهی در کوچک‌ترین برکه‌ها به تعقیب سایه‌ها تبدیل می‌شود. لیگ قهرمانان این فصل تا کنون تجربه ای دلخراش را نشان داده است.

فضای معروف شما کجاست؟ گروه رنجرز در پایان آنفیلد رود با نزدیک شدن به نیمه کار شعار می دادند. این جسارت بود که در احساس خوشبختی طنین انداز شد. اما برای قهرمانی های آلن مک گرگور، دروازه بان کهنه کار رنجرز، لیورپول قبلاً از دید خارج می شد. در عوض آنها با یک هدف رهبری کردند. سیو بعدی مک گرگور از دیوگو جوتا بسیار هیجان انگیز بود.

یورگن کلوپ در یادداشت های برنامه خود به “بازی ای اشاره کرد که بسیاری از مردم و دلایل خوبی درباره آن هیجان زده اند”. جردن هندرسون احساسات سرمربی خود را تکرار کرد. کاپیتان لیورپول گفت: “هرازگاهی، مسابقه‌ای پیش می‌آید که نیازی به هیاهو یا افزایش زیاد ندارد.” پنالتی مو صلاح، گل دوم لیورپول، با تشویق های مودبانه ای بیشتر مورد استقبال قرار گرفت. “هایپ” در عرض 54 دقیقه از بین رفت.

دوگانگی جالبی در زمین در سکوها به وجود آمد. در گوشه آبی، آیه ای معمولی و قدیمی در حمایت از نقش بریتانیا و ایرلند شمالی در آن. “لعنت به محافظه‌کاران” بیش از یک بار شعار حمایت خانگی را سر داد. شاید ضد نظام در مقابل استقرار.

رنجرز، در موارد نادر، بسیار بیشتر از آنچه انتظار داشت، به امید حمله کردند. جووانی ون برونکهورست به خاطر به میدان گذاشتن مدافع میانی 18 ساله‌اش، لئون کینگ، از همان ابتدا افتخار می‌کند، اما اطرافیان او نقش پسران را در مقابل مردان بازی کردند. رنجرز با یک تیم لیورپول روبرو بود که یک امتیاز برای اثبات داشت، که همیشه یک نتیجه وحشتناک را تهدید می کرد. ترکیبی از اتلاف مک گرگور و لیورپول امتیاز را قابل احترام نگه داشت.

البته شاعرانه است که تحریف اقتصادی بیشتر این را توضیح می دهد. در اسکاتلند زمانی که رنجرز – یا سلتیک – در صدر باشگاه‌هایی قرار می‌گیرند که بخش کوچکی از بودجه خود را خرج می‌کنند، چیزی گفته نمی‌شود. خنده دار به نظر می رسد اگر هر یک از دو تیم بزرگ اسکاتلند در هر شنبه معینی از نوع شکاف های مالی که برای آنها کاملاً مناسب است گریه کنند. لیورپول حداقل یکی از بهترین تیم های باشگاهی در فوتبال جهان است. پول به درستی هزینه شده است.

هنگامی که این دو طرف دوباره ملاقات می کنند، هفته آینده در گلاسکو، پس زمینه نوید متفاوتی را می دهد. بیش از یک دهه انتظار رنجرز برای فوتبال مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا، هیجان و شکل متفاوتی از سرگرمی را برای هواداران متعصب فراهم می کند. با این حال، آژاکس، ناپولی و حالا لیورپول فقط به نوبت این کار را انجام داده اند تا نشان دهند که رنجرز در این سطح چقدر کوتاه است. یک تیم در این “نبرد” بریتانیا با تپانچه های آبی شرکت کرد.

هندرسون گفت: «نمی‌توانم تصور کنم بازی‌های گروهی زیادی وجود داشته باشد که به اندازه بازی امشب آنفیلد علاقه‌مند باشد. تا حدی حرفش درست بود اما نه به دلایل درست.