سوابق نشان می دهد مرگ و میر ناشی از هیپوترمی افراد بدون خانه در لس آنجلس به شدت افزایش می یابد | لس آنجلس

داده‌های جدید شهرستان نشان می‌دهد که در سال ۲۰۲۱ دست‌کم ۱۴ فرد بی‌خانمان در خیابان‌های لس‌آنجلس جان خود را از دست دادند که نشان‌دهنده افزایش شدید گزارش‌های تلفات ناشی از هیپوترمی و نشانه‌ای بد از اینکه فاجعه بی‌خانمان‌ها در منطقه چقدر وخیم شده است.

بر اساس سوابق عمومی به دست آمده توسط آبان نیوز، از 14 مورد مرگی که دفتر پزشکی قانونی لس آنجلس در سال گذشته به “مواجهه با سرما” و هیپوترمی اشاره کرد، شش قربانی در پیاده روها جان باختند. چهار نفر در بیمارستان ها جان باختند و بقیه در یک نیمکت اتوبوس، یک پارکینگ، یک بستر رودخانه خشک شده و یک ساختمان متروکه پیدا شدند. تعداد مرگ و میرها به طور قابل توجهی بیشتر از سال های گذشته است و شش مورد مرگ ناشی از هیپوترمی در سال 2020، 9 مورد در سال 2019، هفت مورد در سال 2018 و سه مورد در سال 2017 گزارش شده است.

افزایش تلفات ناشی از سرمای هوا، تصویر واضحی از فاجعه شدید بهداشت عمومی در شهری است که در سطح بین المللی به دلیل آب و هوای آفتابی در طول سال شهرت دارد، اما مردمی که در بیرون زندگی می کنند می توانند برای زنده ماندن در زمستان و باران تلاش کنند. گزارش‌های قبلی نشان داده‌اند که تعداد افراد بی‌خانمان به دلیل هیپوترمی در لس‌آنجلس بیشتر از شهر نیویورک می‌میرند.

تانیا مایرز، 47 ساله، که در یک اردوگاه لس آنجلس به همراه همسر و پسر 21 ساله‌اش زندگی می‌کند، گفت: «مواقعی وجود دارد که همیشه سردتان می‌شود و هر کاری که برای گرم ماندن انجام می‌دهید، جواب نمی‌دهد. کالیفرنیا در سراسر کشور به عنوان «سرزمین آفتاب» شناخته می‌شود و مردم هنوز معتقدند که اینجا باران نمی‌بارد. اما در اینجا می تواند از گرمای شدید به سردی شدید برسد. و بر سیستم ایمنی بدن ما فشار زیادی وارد می کند.»

پزشکی قانونی بیماری قلبی را عاملی برای پنج مورد از 14 مورد مرگ در هوای سرد برشمرد و همچنین در 8 مورد مصرف الکل یا مواد مخدر را ذکر کرد. سایت خبری محلی LA Taco سال گذشته گزارش داد که بسیاری از مرگ و میر ناشی از هیپوترمی در هفته های بارانی رخ داده است و برخی از قربانیان با لباس های خیس پیدا شده اند. اکثر قربانیان 2021 بالای 60 سال بودند، از جمله دو مرد که 74 و 78 سال داشتند. جوانترین قربانی 28 سال بود. قربانیان سیاهپوست به طور نامتناسبی حضور داشتند و 43٪ موارد هیپوترمی را تشکیل می دادند، در مقایسه با 9٪ از جمعیت گسترده تر. مرگ و میر در سراسر لس آنجلس، از جوامع ساحلی گرفته تا مرکز شهر تا مناطق بیابانی پخش شد.

داده ها نیز کم شمار هستند. مطب فقط مواردی را که به طور ناگهانی، خشن یا غیرعادی در نظر گرفته می شوند و زمانی که فرد اخیراً به پزشک مراجعه نکرده است، ردیابی می کند. این افزایش با افزایش نگران‌کننده مرگ‌های غیرمجاز در لس‌آنجلس، پرجمعیت‌ترین شهرستان آمریکا، که در حال حاضر حدود 69000 نفر بی‌خانمان را در خود جای داده است، مطابقت دارد، از جمله بیش از 48000 نفر در خارج از خانه زندگی می‌کنند، که این تعداد نیز کم است. این شهرستان همچنین اخیراً از افزایش 17 درصدی چادرها، سرپناه های موقت و افراد ساکن در وسایل نقلیه خبر داده است.

به گفته اداره بهداشت عمومی، در سال اول همه‌گیری، روزانه به طور متوسط ​​بیش از پنج نفر از افراد بی‌خانمان جان خود را از دست می‌دهند که نسبت به سال قبل 56 درصد افزایش داشته است. از این نزدیک به 2000 مرگ، علل اصلی مصرف بیش از حد، بیماری قلبی، کووید، جراحات رانندگی، قتل و خودکشی بوده است.

کارلا اورندورف، یک سازمان‌دهنده اجتماعی که از اردوگاه‌ها در دره سن فرناندو در لس‌آنجلس حمایت می‌کند و بخشی از گروهی است که در مورد مرگ‌های بدون خانه تحقیق کرده است، گفت: «ما نمی‌توانیم این اعداد را بپذیریم. او گفت که افزایش موارد انجماد می‌تواند تا حدودی به دلیل گزارش‌دهی و آگاهی بیشتر باشد، اما خاطرنشان کرد که افراد بیشتری برای زنده ماندن تلاش می‌کنند: «ما در زمستان شاهد وضعیت‌های ناامیدکننده زیادی بودیم.» او گفت که ساکنان کمپ به نوبت سعی می‌کنند خود را در ماشین‌ها گرم کنند و برخی از آنها وقتی هوا خیلی سرد بود، خود را به اتاق‌های اورژانس چک می‌کنند.

آنانیا روی، مدیر موسسه UCLA Luskin در مورد نابرابری و دموکراسی، که مرگ‌های بدون خانه را در طول همه‌گیری ردیابی می‌کرد، گفت: در حالی که شهرستان در طول دوره‌های سرما پناهگاه‌های زمستانی را باز می‌کند، اما همیشه در دسترس نیستند. یک گزارش موسسه در اوایل سال جاری نشان داد ساکنان یک اردوگاه پارک قبل از اینکه شهر به طور ناگهانی آن را ببندد به یکی از پناهگاه‌های زمستانی در آن نزدیکی نقل مکان کرده‌اند و از آنها می‌خواهند به پناهگاه دیگری در 12 مایلی دورتر بروند. در عوض بسیاری از آنها به پارک برگشتند.

“هر بار که مردم این چرخه را پشت سر می گذارند و به خیابان ها بازگردانده می شوند، شبکه های اجتماعی و وسایل شخصی خود را از دست داده اند، اغلب مجبور شده اند حیوانات خانگی را رها کنند یا از عزیزانشان جدا شده اند و بنابراین آسیب پذیرتر باز می گردند.” روی گفت، و اشاره کرد که قانون جدید شهر لس آنجلس که کمپینگ را در مکان‌های خاص محدود می‌کند، باعث شده است که مردم پراکنده و پنهان شوند، جایی که ممکن است امنیت کمتری داشته باشند.

دکتر کولی کینگ از کلینیک خانوادگی ونیز، که طب خیابانی انجام می دهد، گفت: دمای شدید می تواند به طور قابل توجهی استرس افراد بی خانمان، بیماری های روانی و اختلالات مصرف مواد را تشدید کند. بیماران او نیز ناپدید می‌شوند: «ما برای کمک به بیرون می‌رویم و نمی‌توانیم آنها را پیدا کنیم. وقتی یک رویداد آب و هوایی قابل توجه وجود دارد، ما همیشه شاهد اختلال در مراقبت های پزشکی هستیم.

کینگ گفت که امیدوار است شهرستان اطمینان حاصل کند که پناهگاه‌های زمستانی امسال پرسنل و آماده شده‌اند و قوانینی را که می‌تواند باعث محرومیت مردم شود، کاهش دهد.

یکی از سخنگویان اداره خدمات بی خانمان لس آنجلس در مورد افزایش گزارش های هیپوترمی اظهار نظر نکرد، اما در ایمیلی گفت: “وقتی شرایط آب و هوایی نامساعد می شود، تیم های ما برای ارائه منابع موجود، از جمله بردن مردم به پناهگاه های زمستانی ما انعطاف پذیر هستند.” سخنگوی اداره بهداشت عمومی گفت که آژانس هنوز در حال ارزیابی علل مرگ‌های غیرمجاز در سال گذشته است و نمی‌تواند در مورد داده‌های پزشکی قانونی اظهار نظر کند، اما افزود که «مرگ‌های ناشی از هیپوترمی در میان افرادی که بی خانمانی را در شهرستان لس‌آنجلس به دلیل آب و هوای محلی تجربه می‌کنند، بسیار نادر است».

استفان «کیو» جان ماری، کشیش و فعال در Skid Row، گفت که او یک دوست بدون خانه دارد که در سال 2018 دچار تشنج خطرناکی شد و جان سالم به در برد. اما حدود یک هفته بعد، او بر اثر هیپوترمی درگذشت. جان ماری گفت: «مردم در حال مرگ هستند زیرا از حفاظت کافی در برابر محیط زیست برخوردار نیستند، و ما می دانیم که با تغییرات آب و هوایی بدتر خواهد شد. “ما راه حل ساده را انجام نمی دهیم – خانه نشینی مردم.”

سونیا وردوگو، 53 ساله ای که در اردوگاه های لس آنجلس زندگی می کند، گفت که زمانی که مقامات جارویی هایی را انجام دادند که وسایل مردم را از بین می برد و او یک بار چادر خود را در زمستان گم کرد، به ویژه چالش برانگیز بود: “سرد بود و من پتو نداشتم. نه هیچ چیز. نه چیزی نیست. خدا را شکر که افرادی در اطرافم بودند که به من اهمیت می دادند.»