خارج از ریل: قطارهای بد منحصر به فرد بریتانیا اراده تماشای فوتبال را آزمایش می کنند | فوتبال

آو من به زیرساخت‌های ثابت شما، وسایل نقلیه‌تان، بلیط‌های مضحک‌تان، کف اتاق‌های توالت غرق در ادرارتان که در حین سفر به ستون فقرات این کشور کوچک و ظاهراً ثروتمند، سرمان را روی آن گذاشته‌ایم، نگاه خواهم کرد. و من شما را بر اساس زیرساخت ها، وسایل نقلیه و تمام آن چیزهای دیگر قضاوت خواهم کرد. و من این کار را به سختی انجام خواهم داد. زیرا آنها، اجازه دهید با آن روبرو شویم، کاملاً افتضاح هستند.

یک نظریه وجود دارد که سلامت یک جامعه را باید با وضعیت تخلیه آن سنجید. رومیها؟ شما می توانید یک ارابه را به آنجا برانید. از سوی دیگر، شبکه ریلی نیز به عنوان آناتومی مراقبت، برنامه ریزی، امید و در واقع توانایی انجام برخی چیزهای بسیار ساده، کار بسیار خوبی را انجام می دهد.

این طیفی است که از قطار گلوله ای کوه فوجی که به سمت آینده بدون اصطکاک پوست گوساله خود حرکت می کند. و در یک سکوی بارانی یکشنبه شب در کریو به پایان می رسد، زیرا کلمات “قطارهای آوانتی پشیمان است که اعلام می کند …” از PA نیمه کاره بیرون می آید، و مردی عرق کرده در لباس ورزشی برای پنجمین بار می پرسد که آیا می خواهید کیف بخرید. از گوشت

همیشه زمان خوبی برای صحبت در مورد قطار است. و این آخر هفته زمان بدی برای قطارهای بد منحصر به فرد بریتانیا، برای تعامل آنها با ورزش، و به ویژه با فوتبال است. واضح است که این به هیچ وجه انتقادی از کارکنان اعتصابی قطار نیست. این کارگران اعتصابی در نهایت ناجی شبکه قطار هستند، نه بخشی که آن را فلج می کند. از آنها حمایت کنید. آنها به شما می گویند که این مشکل چیست.

اما واقعیت این است که هرکسی که بخواهد این آخر هفته سفر کند، با موجی از وحشت انباشته شده مواجه می شود، حتی شاید لحظه ای از بحران تعیین کننده. بیش از 150 مسابقه فوتبال در انگلیس، ولز و اسکاتلند برنامه ریزی شده است، از رده های نخبگان مردان و زنان تا دورهای اولیه جام حذفی. آیا آخر هفته سخت تر، فلج کننده تری و به طور کلی ناکارآمد برای کسانی که برای تماشای ورزش سفر می کنند، که اساسا این صنعت را در وهله اول ایجاد می کنند، وجود داشته است؟

این با وضعیت جدول زمانی شروع می شود. برای بعضی جاها قطار وجود دارد. اما در بیشتر موارد، برای مثال، از لندن به منچستر، شما نمی توانید بلیط رزرو کنید و به سادگی باید مراجعه کنید و به فرصتی امیدوار باشید که صورت خود را به مدت دو ساعت و نیم در پنجره ای با لایه چربی فشار دهید.

سفرهای دیگر غیر قابل اجرا هستند. اگر می خواهید بریستول سیتی را به QPR دنبال کنید، آخرین قطار برگشت قبل از سوت پایان حرکت می کند. اگر می‌خواهید بازی Millwall بازی Blackburn را ببینید، تنها راه با حمل‌ونقل عمومی این است که یک اتوبوس هفت ساعته را بگیرید، جمعه، صبح دوشنبه برگردید، با هزینه کل سفر تا 300 پوند. شما نمی‌توانید – و من نخواهم کرد – برای دیدن موری والاس آزاد شده که از دفاع میانی سمت چپ به جلو می‌رود، قیمتی تعیین کنید. اما این قیمت در حال حاضر است.

حتی بدون اعتصاب نیز مشکلات جدی در انجام هر نوع سفر فوتبالی وجود دارد. قطارها به طور پیش‌فرض وحشتناک هستند، با لغو، ازدحام بیش از حد، و حتی (خانم‌ها و آقایان: ساحل غربی آوانتی) قطارهای ارواح که از ابتدا وجود نداشته‌اند.

برای اپراتوری مانند آوانتی، اعتصاب تقریباً یک موهبت است، راهی برای پوشاندن شکست‌های روزمره‌اش، سرویسی بسیار وحشتناک که وظیفه باورنکردنی ساخت ویرجین پندولینو را مانند عصر نور خورشید مراقبت از مشتری مدیریت می‌کند. گاهی اوقات به نظر نمی رسد که اضافه شود. چرا اصلاً یک شرکت قطار را اداره می کنید در حالی که مدل شما شامل برخورد با مسافران به عنوان یک ناراحتی آزاردهنده روزانه است؟ اما این نیز ساختاری است. ساده ترین راه برای کسب سود در این قطارها کاهش هزینه ها است. بنابراین همه چیز با طراحی کثیف تر می شود.

قطارهای فوتبال بینش دیگری نیز به شما می دهند، یک صندلی در ردیف جلو در امتداد خطوط صندوق عقب کشور. و در حال حاضر یک مکان ترسناک و کمی وحشی است. مردم به اجبار به فضاهای ناراحت کننده منتقل می شوند.

اغلب اصطکاک وجود دارد. سفرهای آخر هفته معمولاً توسط ایستگاه های پلیس (میلتون کینز، محل مداخله سلام-ویس) شکسته می شود. از کارکنان قطار خواسته شده است که با این موضوع برخورد کنند، و در تجربه من، مراقبت های خود را فراتر از آن انجام داده اند. باید به شدت استرس زا باشد. در واقع، با وجود تمام تحقیرهای انعکاسی نسبت به هواداران فوتبال باشگاهی، این معیاری است برای خودکنترلی همه که همه چیز به خوبی پیش رفته است.

هزینه گزاف بلیط، افزایش اساسی در هزینه هر چیزی که متکی به انرژی است (یعنی همه چیز) به اضافه هزینه های غیر قابل استرداد هتل را به این اضافه کنید. جای تعجب نیست که اراده سفر برای تماشای فوتبال به شدت مورد آزمایش قرار گیرد.

به علاوه، البته خواسته‌های تلویزیون و برنامه‌ریزی‌های بی‌فکر به این موضوع کمک می‌کند. هیچ ارتباط معقولی بین زمان شروع و سفر وجود ندارد، هیچ علاقه ای به مشکلات ناشی از حرکت بازی ها وجود ندارد. بازی های مهمی قبل از جام جهانی وجود دارد که هنوز زمان شروع بازی مشخص نشده است. چگونه برای آن برنامه‌ریزی می‌کنید، یا اشتیاق خود را حفظ می‌کنید تا به‌عنوان چربی واقعی انسانی عمل کنید که باعث می‌شود همه چیز کار کند؟

و این نکته کلیدی است، زیرا چیز دیگری در اینجا تحقیر می شود. سفر، تحرک، دسترسی: اینها حقوق اساسی هستند که برای شادی و رشد اقتصادی ضروری هستند. فوتبال یک رشته کوچک در این است. اما ورزش تماشاگران نیز از این میل به سفر، از تعطیلات نیمه روز شنبه و شبکه ریلی که به توده ها آزادی حرکت می داد، رشد کرد.

این روح این چیز است. حضور در آنجا، حضور فیزیکی، اراده برای ادامه راه چیزی است که باعث شده این صنعت کار کند. انرژی هواداران دور، قدرت جنبشی اصلی اشاره و فریاد زدن، به همین دلیل است که هرگز یک سوپر لیگ در اینجا وجود نخواهد داشت (تا زمانی که ناگهان یک سوپر لیگ ایجاد شود).

اما همچنین این مورد نیز وجود دارد که تجربه روز مسابقه دیگر جایی نیست که پول واقعی باشد، در هر مدل آینده به درآمدهای دیجیتال ثانویه است. بنابراین هر چه بیشتر کاهش می یابد. VAR بخشی از این است که به گونه ای عمل می کند که افراد حاضر را در درجه دوم نمایش قرار می دهد.

جام جهانی زمستانی، مسابقاتی که در زمان‌های غیرممکن برگزار می‌شوند. همه این‌ها می‌گوید: ما شما را لاغر می‌کنیم، هر چه می‌توانید بدهید می‌گیریم، زیرا فعلاً حاضرید آن را بدهید. و بله، فقط در صورتی که آن پیام در جایی در اینجا گم شده باشد، قطارها یک بار دیگر خراب می شوند.