سر مارک پرسکات: “اگر Alpinista برنده Arc شود، آتش سوسو خواهد زد” | Prix ​​de l’Arc de Triomphe

«اساو بهترین مادیان جهان است، حداقل برای لحظه. Prix ​​de l’Arc de Triomphe در Longchamp در پاریس بعد از ظهر یکشنبه. آرک ثروتمندترین مسابقه اسب سواری اروپا است و پرسکات، جالب ترین مرد در مسابقه، شانس واقعی دارد تا با آموزش برنده، 53 سال زندگی حرفه ای خود را به پایان برساند.

سپس، با شیوه‌ی پرخاشگرانه‌اش، یادآوری احتیاطی درباره فرم برجسته آلپینیستا اضافه می‌کند. اما این می تواند مانند جیوه ناپدید شود. من سفرهای وحشتناکی به فرانسه داشته ام که در آن شما از هشت صبح تا هشت شب با صاحبش کاملاً مهر و موم شده اید. افرادی که هواپیمای شما را در پرواز برگشت به اشتراک می گذارند، برنده را داشته اند، بنابراین مست هستند. مال شما به طرز وحشتناکی اجرا شده است و مالک سکوت های طولانی را با این جمله نشانه گذاری می کند: “فقط گفتی چقدر هزینه دارد که این چیز را به اینجا برسانی؟” من در زمان خود چند دانکرک داشته ام.

این بار پرسکات در حال تمرین دومین مورد علاقه است و آلپینیستا در هفت مسابقه اخیر خود پیروز شده است، که پنج تای آن ها در گروه یک بود. اما او به قدری علایق دیگر دارد، از گاوبازی و بوکس گرفته تا فیلم نوآر و تئاتر، که حتی آرک هم نمی تواند مانع از آن شود که دو ساعت ما را با گفتگوی غنی و متنوع پر کند.

او در حیاط زیبای خود در نیومارکت می گوید: «این تقصیر خودم است. من فقط 50 تا داشتم [horse] جعبه و هرگز بیشتر نمی خواستم. یادم می آید که یک بار 60 سال را رد کردم تا نتوانم شکایت کنم. من روزهای خوبی را سپری کردم و نمی خواهم در همه جا عجله کنم. هر مربی به جایی می رسد که اگر می خواهد موفق شود، می تواند بگوید: “من باید مربی قهرمان شوم.” اگر نباشم هرگز خوشحال نخواهم شد. من برای انجام این کار به 253 اسب دیگر نیاز دارم و می‌خواهم زندگی‌ام را به یک بدبختی تبدیل کنم – اما ارزشش را دارد. یا می توانید اصل پرسکات را بپذیرید که من ترجیح می دهم برای افرادی که دوستشان دارم آموزش دهم. من در هیچ چیز قهرمان نمی شوم اما این مهم نیست.

پرسکات آشکارا آنقدر باهوش است که می توانست به یک وکیل مدافع جنایی تبدیل شود – شغلی که همیشه او را مجذوب خود می کرد. اما وقتی می‌پرسم از این فداکاری‌ها پشیمان است یا نه، سرش را تکان می‌دهد، به این معنی که هر روز صبح ساعت 3.30 از خواب بیدار می‌شود تا بتواند هر شب قبل از «زمان فکر کردن» خود، اسب‌ها را آموزش دهد. نه، زیرا تمرین برای من عشق و شادی به ارمغان آورده است. مثل این است که مدیر مدرسه باشید. چگونه می توانید سال به سال مدیر مدرسه باشید و والدین، فرمانداران و فرزندان شما را دیوانه می کنند؟ اما رضایت از تبدیل دانش آموزانی که بیشتر آنها استعداد زیادی ندارند، به افراد خوبی که زندگی خوبی خواهند داشت، فوق العاده است. همیشه امیدوار هستید که یک بچه بسیار باهوش از راه برسد. شما از آموزش دیگران لذت بردید، اما این امید وجود دارد که یک آلپینیستا ظهور کند.»

آلپینیستا دختر فرانکل، یکی از بزرگ‌ترین اسب‌های مسابقه در تاریخ است، و پرسکات «مادر، مادربزرگش و خاله‌های بی‌پایانش را تربیت کرد و آنها حرفه من را ساختند. من کاملاً آگاه هستم که به پایان نزدیکتر از آغاز هستم و بنابراین فرصت ها کاهش می یابد.

اگر پیروزی در لانگ چمپ از او دور شود، پرسکات به روزی فکر خواهد کرد که دیدگاه او را برای همیشه تغییر داد. او تنها 17 سال داشت که در حین مسابقه به عنوان جوکی، دچار سقوط وحشتناکی شد که او را کاملاً فلج کرد. او می‌گوید: «هر روز به آن فکر می‌کنم زیرا تأثیرگذارترین لحظه زندگی من بود. وقتی سوار اسبی به نام Pike’s Fancy بودم پشتم را در Wye شکستم. او را پایین آوردند و در حالی که دردی نداشتم، سعی کردم به آنها بگویم که من را تکان ندهند. اما نمی‌توانستم صحبت کنم و بعد متوجه شدم که نمی‌توانم پلک بزنم.»

فلج او به قدری مطلق بود که شب ها در بیمارستان حتی نمی توانست چشمانش را ببندد تا بخوابد. زبانش به هم چسبیده بود و کاری نمی‌توانست بکند تا اینکه پرستارها صحبت کردن در بیرون را تمام کردند و بالاخره به کنار تختش آمدند و پلک‌هایش را ببندند. او می‌گوید: «این یک درس مفید بود و من هر روز می‌ترسیدم و فکر می‌کردم: «تا سن 90 سالگی می‌توانم اینجا دراز بکشم». این شش هفته طول کشید و ناگهان احساس کردم که شخصی یک سنجاق را در پای من گذاشته است. من هنوز وحشت داشتم تا اینکه بالاخره تمام این احساس برگشت و بعد از 9 ماه توانستم بیمارستان را ترک کنم.”

پرسکات می‌داند که از دست دادن یک مسابقه اسب‌سواری صرفاً هرگز نمی‌تواند با چنین ویرانی مقایسه شود. این حادثه همچنین به این معنی است که او هر روز از زندگی لذت می برد و از شور و شوق مردی 50 سال جوان تر می جوشد. آشفته ترین حکایات او بسیاری از “دوست دختر دوست داشتنی” او را نشان می دهد، اما پرسکات هرگز نمی خواست شوهر یا پدر شود.

پرسکات هنوز یک رمانتیک قدیمی است و از اولین دوست دخترش به من می گوید. او پوزخند می زند: «او 17 سال و من 15 ساله بودم. در مورد سنم دروغ گفتم و او گفت: تعطیلات کجا بریم؟ مسابقات ملی شکار در ژوئیه متوقف شد و من به تازگی کتاب «خورشید نیز طلوع می‌کند» نوشته همینگوی را خوانده بودم. شنیدم که می‌گفتم: «پامپلونا». تنها چیزی که در مورد پامپلونا می دانستم، به غیر از دویدن گاوها، این بود که در اسپانیا بود. از پورتسموث به پاریس تا مارسی و سانتاندر به پامپلونا رفتیم. سه روز طول کشید و همه چیز آنطور که انتظار داشتم پیش نرفت.

اما وقتی به پامپلونا رسیدیم، عصر بود. بیست هزار نفر در میدان بودند و آهنگ پامپلونا را می خواندند و دستمال گردن قرمز و تی شرت سفید پوشیده بودند. با آکنه‌های تپنده و ضربان‌دارم ایستادم و فکر کردم: «این زندگی است. من اینجا هستم، با یک دوست دختر، چند گاو نر و همه عصبانی هستند. خارق العاده.

من نمی دانم که آیا او هم همین احساس را داشت یا نه. او برای کار به کانادا رفت، من خیلی زود مجروح شدم و کار به پایان رسید. اما از آن زمان، هر ماه جولای، کارتی با یک گاو نر از او دریافت می کنم. روی کارت فقط حرف اول را می نویسد. کاش می‌توانستم یکی را برگردانم، اما او هرگز به من اجازه نمی‌دهد بدانم کجاست.»

پرسکات به سمت بوکس و یک دوست دختر متفاوت می رود. “بوکس بهترین بازی است، اینطور نیست؟ چه تایید کنید چه رد کنید، شجاعت باورنکردنی است. من دوست دختر دیگری داشتم که همه آن ورزش ها را قبول نداشت. او دوست داشتنی بود، یک دامپزشک با موهای بلند مشکی. خانواده او همیشه نگهبان بودند – اما مردم دوست داشتنی. به جانت گفتم: “اگر هرگز دعوا ندیده ای، نمی توانی از بوکس شکایت کنی.” من به مبارزه بزرگ در آلبرت هال می روم، پس بیایید. اگر آن را دوست ندارید، خوب است. اما خودتان ببینید.

«ما رفتیم تا چیزهای بزرگ را ببینیم [Ghanaian boxer] آزوما نلسون و او یک لباس خال خالی سیاه و سفید پوشیده بودند. درست قبل از دعوای اصلی به آنجا رسیدیم و وقتی جانت روی زمین نشست، صدایی مانند برخورد خربزه ای رسیده به زمین شنیده شد که این شخص به زمین خورد. محافظ لثه اش بیرون رفت و فقط دلتنگ لباسش شد. او می خواست برود اما من گفتم: “خواهش می کنم، من می مانم.”

او ماند و آزوما نلسون بعد از آن بیرون آمد. او شگفت‌انگیز به نظر می‌رسید و خدا می‌داند چند بار از عنوان خود دفاع کرد. نلسون پنج راند مبارزه را کنترل کرد اما خسته شد و تنها کاری که می توانست انجام دهد این بود که پسر جوان را نگه دارد و به هل دادن ادامه دهد. [Jim McDonnell] گرد او در راند 10 دچار مشکل شد. بافت، و [McDonnell] به زمین خورد جانت بلند شد و گفت:آره! گفتم: فهمیدم! دیدن افراد واقعاً خوب و دوست‌داشتنی که کمی تحت تأثیر دنیای واقعی قرار گرفته‌اند، لذت بخش است.»

پرسکات قبل از اینکه به رویای برنده شدن آرک در روز یکشنبه برگردیم می خندد. او خود را با پیرمردی مقایسه می‌کند که تلاش می‌کند آتشی را زنده نگه دارد، اما نگران است که ممکن است آن را خاموش کند.

“اگر آلپینیستا برنده شود، آتش برای مدتی طولانی تر سوسو خواهد زد. من بیش از 2000 برنده را آموزش داده‌ام و تنها چیزی که مانع من می‌شود این است که پر کردن این مکان با سهام جوان سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود، زیرا اکثر صاحبان من در دهه 80 زندگی خود هستند. سال گذشته ما 46 برنده از 50 جعبه داشتیم، سه گروه اول، برنده ترین اسب در بریتانیا و به جای 30 اسب سال، تنها چیزی که به دست آوردم 20 بود. تلخ. این زندگی است – و من آن را درک می کنم.