ریختن پول نقد به لندن برای حل نابرابری منطقه ای؟ این ترسونومیکس قطره چکانی است | سایمون جنکینز

تیرادرها در شهر لندن در هفته گذشته بودجه کوچک کواسی کوارتنگ را بررسی کردند. عجب کوچکی بود او به برخی از آنها صدها هزار پوند اعطا کرده بود. در مقابل، قلب نمایندگان حزب محافظه کار “دیوار قرمز” در حال غرق شدن بود. اقدامات مالیاتی جدید کوارتنگ ممکن است یک هدف داشته باشد: سود بردن اقتصاد لندن به ضرر بقیه کشور. تنها جاه طلبی رئیس سابق او، بوریس جانسون، برای کاهش شکاف درآمدی بین پایتخت و شمال، ویران شده بود. لندن در حال شادی بود.

افزایش جوایز بانکداران و کاهش نرخ برای 5 درصد ثروتمندترین افراد در بریتانیا به شدت نصیب ساکنان پایتخت و اطراف آن خواهد شد. بسته 45 میلیارد پوندی برای ثروتمندان، سود شرکت ها و افزایش قیمت زمین و بازار مسکن خصوصی است. از 48 منطقه سازمانی انگلیسی برای لذت بردن از خزانه داری، فقط 16 منطقه در شمال هستند.

جدی تر این است که اگر هزینه کاهش مالیات صرفاً با افزایش مالیات در آینده جبران نشود، طبق گفته بنیاد رزولوشن، باید 35 میلیارد پوند در چهار سال آینده از هزینه های عمومی پیدا شود. با توجه به اینکه بودجه اسکاتلند و ولز توسط فرمول بارنت حامی اتحادیه محافظت می شود، مفهوم آن بازگشت به ریاضت وحشیانه در مناطق انگلیسی است که به شدت به بودجه عمومی وابسته است.

کوارتنگ و رئیسش، لیز تراس، به وضوح معتقدند که رشد اقتصادی بریتانیا به لندن و صنعت اصلی آن، یعنی امور مالی بستگی دارد. در ربع قرن پس از بیگ بنگ در دهه 1980، این تا حد زیادی درست بود. ثروت لندن به برتری اروپا رسید و مالیات‌های آن از استان‌های افسرده شمالی تأمین مالی شد. از سال 2008 به بعد این ثروت دچار لکنت شد. در حالی که جنوب شرق انگلستان در میان ثروتمندترین مناطق اروپا باقی ماند، شکاف بین آن و سایر مناطق بریتانیا گسترش یافت و این کشور را به نابرابرترین اقتصاد عمده اروپا از نظر جغرافیایی تبدیل کرد. حداقل جانسون این را تشخیص داد.

فرض اینکه انعام پول بیشتر به لندن این واگرایی را با “چک زدن پایین” معکوس کند، از نظر فکری پوچ است. با این حال، بودجه کوارتنگ آشکار است. او می خواهد لندن را برای تازه واردان ثروتمند جذاب تر کند. او می‌خواهد بانک‌هایش را متورم کند، قیمت خانه‌هایش را بیش از حد گرم کند، در حومه شهر بسازد و به توسعه‌دهندگان (و اهداکنندگان احزاب) که محله‌های لندن را به هنگ‌کنگ‌های مینیاتوری تبدیل می‌کنند، دل خوش کند. او هنوز توسعه سمی هیترو را متوقف نکرده یا خط آهن HS2 را که اکنون کمی بیش از یک خط رفت و آمد انبوه یارانه ای به لندن است، پایان نداده است. چنین زیاده خواهی هایی در شمال قابل تصور نیست. وقتی صدراعظم بریتانیا پول را در هوا تکان می دهد، فوراً توسط لندن ربوده می شود.

کاهش بهره وری بریتانیای استانی بزرگترین ضعف ساختاری اقتصاد بریتانیا است. شرکت بیمه Legal & General اکنون تخمین می زند که شهرهایی مانند منچستر، نیوکاسل و شفیلد در مقایسه با شهرهای آلمان شرقی سابق، سرانه کمتری به اقتصاد کشور خود کمک می کنند.

واضح است که باید به آنها کمک کرد تا استعداد خود را حفظ کنند و کیفیت زندگی خود را حفظ کنند. آنها به مراکز شهری خلاقانه نیاز دارند تا مناطق سرمایه گذاری پیشرفته. آن‌ها باید به مکان‌های جذابی برای زندگی و حرکت تبدیل شوند، نه مکان‌های ترسناکی که بتوان از آن فرار کرد. موضوع سرمایه نیست. اقتصاد بریتانیا برای معکوس کردن رکود چندین دهه به بقیه کشور نیاز دارد. برای یک بار هم که شده، لندن باید در صندلی عقب بنشیند.