بسیاری از ورزش‌ها پس از مرگ ملکه احترام گذاشتند. آنها باید از این | فوتبال

دیدر قرون وسطی، تاژک‌زنان لباس‌های سفید خود را که با صلیب سرخ مزین شده بود، بر می‌داشتند، روی زمین زانو می‌زدند و سپس در نمایش‌های عمومی از شور و شوق به شدت شلاق می‌زدند. به نظر می رسد برخی از ورزش ها یادداشت برداری کرده اند. از زمان مرگ ملکه، ما شاهد توقف فوتبال پایه اتحادیه فوتبال انگلیس هستیم، لیگ برتر برای جشن گرفتن طول سلطنت الیزابت دوم در دقیقه 70 درخواست تشویق می کند، و دوچرخه سواران بریتانیا به طرز عجیبی به مردم می گویند که در طول مراسم خاکسپاری ایالتی، قبل از اجرای یک مسابقه سریع، سوار نشوند. دور برگردان. اینها برخی از بزرگترین جانوران در ورزش بریتانیا هستند. و آنها به نظر سرخ شده اند.

به این دلیل است که چنین تصمیماتی مبتنی بر منطق، احساسات عمومی یا توصیه های دولتی نیست – که تاکید می کند هیچ الزامی برای لغو یا به تعویق انداختن رویدادها در طول دوره عزاداری ملی وجود ندارد – بلکه یک احساس مبهم و نامشخص از تمایل به انجام ” چیز درست”.

با این حال هیچ کس به ورزش نمی گفت که متوقف شود. در واقع، وقتی در شب مرگ ملکه با مقامات ارشد صحبت کردم، انتظار آنها این بود که بیشتر آنها، از جمله لیگ برتر، ادامه دهند. 12 ساعت بعد، ترس از اشتباه کردن، فوتبال، بوکس و دوچرخه سواری را متقاعد کرده بود که این کار را انجام دهند.

چرا؟ تا حدودی دلیل آن ترسو و احترام نسبت به خانواده سلطنتی است، نه تنها در ورزش، بلکه در سراسر جامعه، که بی انتها به نظر می رسد. شاید بهترین توضیح برای آنچه در 11 روز گذشته دیده‌ایم توسط یکی از مدیران ارشد بی‌بی‌سی نیوز، بیش از 25 سال پیش، هنگامی که آبان نیوز درباره برنامه‌های مرگ ملکه مادر از او پرسید. او پاسخ داد: «نظر این است که افرادی که شما با بالا نرفتن در مورد مرگ او ناراحت می‌شوید، برای مدت طولانی‌تری – و با عواقب بیشتری – نسبت به افرادی که با بالا رفتن از این موضوع ناراحت می‌شوید، ناراحت می‌شوند.»

با این حال، از آن زمان، این طرح اولیه برای هر تشییع جنازه سلطنتی بوده است.

در یک نفس، آرسه خود را بپوشانید. با بعدی، سر خود را خم کنید. لعنت بر اکثریت ساکت

اما مطمئناً یک اکثریت ساکت برای یک پاسخ متواضعانه و غیر نمایشی – یک دقیقه سکوت، همراه با چند کلمه خوب انتخاب شده برای ادای احترام – قبل از شکست وجود داشت. یک روز پس از مرگ ملکه، وقتی در توییتر پرسیدم که آیا ورزش باید ادامه یابد یا خیر، بیش از 90 درصد پاسخ دهندگان پاسخ مثبت دادند. در حالی که چنین نظرسنجی‌هایی همیشه نشان‌دهنده حال و هوای عمومی نیستند – یک ورزش‌نویس به هر حال طرفداران زیادی دارد که ورزش را دوست دارند – نگرش عمومی در رسانه‌های اجتماعی این بود که ورزش باید ادامه یابد.

در عوض، فوتبال اولین کسی بود که درهای خود را به هم بست، حتی اگر تصمیمش به این معنی بود که آن بچه‌هایی که در طول همه‌گیری از فعالیت گرسنه بودند، نمی‌توانستند بازی کنند، و آن‌هایی که متکی به درآمد روز مسابقه بودند نیز در کوتاه‌مدت بیکار شدند.

یکی از پدرها به من گفت که با پسر و دخترش برای یک کیک‌آوت رفته است، اما متوجه شد که تمام تیرک‌های دروازه در کنار هم قفل شده‌اند و نمی‌توان از آنها استفاده کرد. هنگامی که دو تیم در لیگ بازی جوانمردانه شفیلد و منطقه تصاویر یک بازی دوستانه را که در همان روز انجام دادند منتشر کردند، رئیس لیگ خود به دلیل نادیده گرفتن محرومیت پایه به “رفتار توهین آمیز و نفرت انگیز” متهم شدند. با این حال در همان زمان مسابقات در باشگاه های کریکت، هاکی و راگبی محلی ادامه داشت.

دفاع فوتبال، حداقل به طور رسمی، این بود که سایر ورزش‌ها رویدادهای جمعه را متوقف کرده بودند تا عزاداری برگزار شود، در حالی که چنین فرصتی نداشت. اما سه منبع در جلسه وزارت دیجیتال، فرهنگ، رسانه و ورزش اصرار دارند که نقش شاهزاده ویلیام به عنوان رئیس اتحادیه فوتبال انگلیس نیز به عنوان یک عامل مطرح شده است. یکی دیگر از ملاحظات که کمتر به صورت عمومی مطرح شد، واکنش احتمالی رسانه‌های راست‌گرا در صورت خراب شدن فوتبال بود.

اما فوتبال باید ستون فقرات بیشتری داشت. همیشه احمقی هایی هستند که بازی را دنبال می کنند، زیرا همیشه احمق هایی در جامعه وجود خواهند داشت. پس از صد سال، برخی از هواداران سلتیک ممکن است همچنان بنرهایی را در انتقاد از خانواده سلطنتی برافرازند. شاید هنوز هم تعدادی از هواداران لیورپول سرود ملی را هو کنند. و روز بعد برخی از نشریات کف و پراکنده خواهند شد. بنابراین می رود.

همانطور که پاتریک کید نویسنده اشاره کرد، چیزی که باعث شد تصمیم فوتبال عجیب‌تر به نظر برسد، این بود که در سال 1952 این تنها ورزشی بود که پس از مرگ جرج ششم لغو نشد و مسابقات ادامه داشت و با سرود و با من بمان. اتحادیه فوتبال انگلیس گفت، این یک “ادای احترام ساده و صمیمانه” بود.

البته همیشه تفسیرهای متفاوتی از نحوه عزاداری یک ملت وجود خواهد داشت. با این حال، از نظر این چشم‌ها، کریکت‌بورد انگلستان و ولز، گلف تور اروپا و هر دو کد راگبی، با جمع‌آوری جمعیت در آخر هفته اول با عدم به تعویق انداختن مسابقات، به درستی دست یافتند.

همانطور که اتحادیه فوتبال راگبی در بیانیه ای توضیح داد، که همچنین تاکید کرد که اکثریت قاطع هواداران می خواهند در این بازی بازی کنند: “راگبی، در قلب خود، در مورد اجتماع و گرد هم آوردن مردم است، در زمان های خوب و غمگین … با خانواده ها و دوستان. این به ما کمک خواهد کرد که در این ایام عزای ملی متحد شویم.» حق آنها و دیگران ثابت شد.

فقط می توانیم امیدوار باشیم که آنهایی که کمتر شجاع بودند یادداشت برداری می کردند. باهوش‌ترها از قبل باید نسخه‌ای از بیانیه RFU را برای زمان مرگ پادشاه چارلز سوم و همچنین یک برنامه معقول برای نحوه واکنش خود تهیه کنند. پیروی از آن کلیشه خسته قدیمی، آرامش خود را حفظ کنید و ادامه دهید، احتمالاً جای بدی برای شروع نیست.