نظرات بی دقت گریم سونس به این معنی بود که منظور او در ترجمه گم شد | گریم سونس

این یکی از قابل اعتمادترین ویژگی های زندگی مدرن است که هر خبر، مهم نیست که چقدر پیش پا افتاده، باید یک واکنش عمومی فوری و به شدت قطبی شده را القا کند.

در ساده‌ترین شکل آن، این به تقابل استاندارد دانه‌های برف و گامون خلاصه می‌شود. اینها تا به حال مقوله های آشنا و آرامش بخش هستند. دانه های برف به طرز عجیبی خالص، اما شکننده، مرطوب، ذوب و سرد است. گامون ارغوانی، سرسخت، نمکی و غلیظ با گرس است. هر دو با حوزه‌های نگرانی مجزای خود می‌آیند، چپ در مقابل راست، پیر در مقابل جوان، عصبانی خشمگین در مقابل عصبانی خشمگین.

این می‌تواند منجر به سردرگمی شود زمانی که موقعیت‌ها کمتر قطعی هستند، وقتی چیزهای غیر مفیدی مانند تفاوت‌های ظریف، تعادل یا همدلی شروع به نفوذ می‌کنند. در مورد آنهایی از ما که با ناراحتی در این میان نشسته‌ایم و فقط حقیرترین ویژگی‌های هر دو افراط را نشان می‌دهیم، چطور؟ اگر پیر اما شکننده باشید چه؟ چه می شود اگر شما ضعیف، ترسو، تحریک کننده هستید اما همچنین سر چاق، سرخ صورت و لجباز؟

چه می شود اگر این شما را به عنوان یک نوع هیبرید، یک ژامبون برفی، یک دانه گامون، در لجن صورتی نمکی سرزمین هیچکس گم کند، چه؟ کدام اردو را دنبال کنیم، چه دیدگاه هایی برگزار کنیم؟

این یک مکان ناراحت کننده است برای بودن در دنیایی با اطمینان کامل. و دوباره در آخر هفته در نظرات Graeme Souness در Sky Sports بعد از چلسی و اسپرز، آن میان‌آهنگ عجیب و غریب که ناگهان سونس در مورد بازی مرد صحبت می‌کرد، در مورد مردانی که با مردان در آن بازی می‌کردند، درباره بازگرداندن بازی ما صحبت می‌کرد. چیزهایی که حتی وقتی داشت می‌گفت، باعث می‌شد که بخواهید دستتان را به صفحه نمایش بکشید و دستی را روی ژوله‌های تراشیده‌شده‌اش بگذارید، ساییدگی نمادین سبیل سونس را احساس کنید، و بگویید نه، گرام، این نیست. .

این تپه فوق‌العاده بد فکری نیست که باید آنقدر آماده باشید تا روی آن بمیرید. حتی اگر به نظر می رسد که به ایده اولیه مردن روی تپه بسیار علاقه مند هستید.

من نمی دانم سونس می خواست چه چیزی را بیان کند. من به نفع او مغرضانه هستم زیرا او را به عنوان یک فوتبالیست تحسین می کردم (برای کسانی که آنجا نبودند: او یک هافبک مرکزی واقعاً در لیست A بود) و او را به عنوان یک کارشناس تلویزیونی قابل تماشا و بسیار خنده دار می دانم.

او شبیه به چه شکلی است که در گوشه صفحه نمایش شما پیچیده شده است؟ مثل یک شیر ناامید. مثل اینکه او با شما بر سر آخرین مثلث یخچالی پنیر پریمولا در بوفه صبحانه هتل بزرگراه دعوا کرده است. و این ویژگی کلیدی اوست، یک خالص گرایی عضلانی، پایبندی به اشعار قدیمی ساکسونی از عقیده جنگجو، مردانی که چیزهایی می گویند و سپس کارهایی انجام می دهند، جایی که هر بازی فوتبال به نوعی نبرد مالدون است.

این امر مستلزم چیزی است که باید علیه آن مخالفت کرد. در نتیجه او را به مکان‌های عجیب و غریبی سوق داده است، از جمله دغدغه‌های اشتباه او با پل پوگبا، که قد بلندی دارد، اما در عین حال به جای اینکه از نظر فیزیکی مسلط باشد، ماهر است و بنابراین پردازش آن بسیار دشوار است.

و با این حال، با همه اینها، من واقعاً فکر نمی‌کنم سونس می‌خواست بگوید زنان نباید فوتبال بازی کنند یا اینکه فوتبال زنان پست‌تر است. حتی اگر این در شکل اصلی خود به معنای واقعی کلمه مردی بود که می‌گفت فوتبال زنان پست‌تر است.

فکر می‌کنم چیزی که او می‌کوشید بیان کند، شور و شوقش برای اجازه دادن به بازی، شهوت جسمانی شدید و نوستالژی آشکار خودش برای دنیای جوانی‌اش بود، جایی که ولفستان همیشه نجیب‌ترین و شجاع‌ترین از همه است. جنگجویانی که هنوز آنجا هستند و از پل در برابر وایکینگ ها دفاع می کنند.

او از کلمات اشتباه استفاده کرد و این کار را بسیار بی احتیاطی انجام داد. اگر او می گفت “این زیر 11 سال نیست” یا “این بدمینتون نیست” خوب بود، همان نکته را بدون اینکه بیهوده بسیاری از بینندگانش را از خود دور کند، بیان می کرد. اگر او پس از آن از عقب نشینی امتناع می کرد و اعتراف نمی کرد که از کلمات اشتباهی استفاده کرده است، مشکلی نداشت، اما پس از آن، تمام احساس او، یعنی Sounessness of Souness، بر روی عدم عقب نشینی بنا شده است. و بله، این یک مزیت گسترده از شک است. اما یک نوع صداقت عجیب در این ارزش های ساده جنگجو وجود دارد. من نمی توانم باور کنم که سونس دوست نداشته باشد زنان را به همان اندازه دوست نداشته باشد.

پس همین است. انسان به نادرستی به آسمان خشم می کند. این قدیمی ترین داستان است. اما در اینجا یک عنصر دیگر نیز وجود دارد. موضوع این است که سونس واقعاً یک نکته جالب را مطرح کرد، چه عمداً یا نه، چیزی که ورزش مطمئناً در چند سال آینده کمی منسجم‌تر خواهد شد.

در این مرحله است که پوسته ها شروع به خون ریزی صورتی می کنند و چیزی کمی مبهم و حل نشده شروع به نفوذ می کند. آنچه سونس می گفت، اساساً این بود که از تماشای پرخاشگری شدید لذت می برد. و این که شدیدترین پرخاشگری فیزیکی، اغلب – و با همه استثنائات – پرخاشگری شدید مردانه است که هنوز هم به صورت افراطی مردانه بیان می شود.

صحبت کردن در مورد این موضوع بدون اینکه شبیه همینگوی بد به نظر برسد، پس از شش لیوان شری، اندیشیدن روی باسن عضلانی ماتادور، اشراف خون، مرد دوشاخه برهنه که با عصای مرگ مردانه سفت و سخت خود روبرو می شود، سخت است.

اما ورزش هنوز اساساً با فیلتر مردانه است. این رشته‌ها در زمانی تدوین شدند که ایده‌های کلیشه‌ای از قدرت مردانه، برخوردهای مردانه، مردانگی مردانه ایده‌آل بی‌چون و چرای بودند.

زبان ورزش، آداب و رسوم و رفتارهای آن، در طول صد سال آینده به این شکل شکل گرفت. بسیاری از اینها به سادگی یک ظاهر طراحی و رفتار است. اما چیزی که سونس فقط می‌توانست به‌عنوان مرد بیان کند، آن عنصر پرخاشگری خالص، عنصری درخشان و حیاتی باقی می‌ماند، چیزی برای گرامی داشتن و حفظ.

و چه کسی می‌داند که شاید سونس، به روش غیر پیشروانه‌اش، در واقع چیزی عمیقاً مترقی را در اینجا می‌گفت. اگر من شخصاً یک چیز را در نحوه ارائه ورزش زنان تنظیم کنم، آن است که این ایده را کنار بگذارم که باید الهام بخش باشد، موانع را از بین ببرد، خوب بسازد و گرد هم بیاورد، نه اینکه صرفاً به عنوان یک تئاتر وجود داشته باشد. روشی که بازی مردان انجام می دهد.

آینده مطمئناً در آنجاست، فقط یک قدم کوچک به طرف سونس، دنیایی که در آن سارینا ویگمن با دست دادن بعد از بازی، مارتینا ووس-تکلنبورگ را می چرخاند، جایی که جیل اسکات به خارها می گوید که لعنت به خرج دهند، نه فقط یک بار. اما مکرر جایی که زنان نیز در زنانه ترین بازی های زنانه آن را به زنان هدیه می دهند. و جایی که همه ما، از جمله گریم، بازی خود را پس می گیریم.