کره شمالی: جایی که پلاک دوچرخه غیرقابل مذاکره است | کره شمالی

اگر وزیر حمل و نقل بریتانیا، گرانت شاپس، به دنبال “الگویی” برای پیشنهاد پلاک دوچرخه خود باشد، می تواند به یکی از غیرلیبرال ترین کشورهای جهان مراجعه کند: کره شمالی.

دوچرخه‌سواری پس از دهه‌ها نادیده گرفته شدن به‌عنوان یک وسیله حمل‌ونقل ابتدایی برای شهروندان یک بهشت ​​مدرن و سوسیالیستی، در سال 1992 در کشور مخفی به رسمیت شناخته شد – اگرچه برای زنان رسماً ممنوع است.

آنها در حال حاضر یک وسیله حمل و نقل گران قیمت اما به طور فزاینده ای محبوب برای بسیاری در کشور هستند، جایی که مالکیت خودروهای شخصی، اگرچه در حال افزایش است، اما هنوز نادر است.

وب سایت NK News مستقر در ایالات متحده در مقاله ای در سال 2017 گفت که این تغییر قلب تا حدی به قحطی و بحران اقتصادی دهه 1990 نسبت داده می شود که سایر روش های حمل و نقل را بسیار گران می کرد، در حالی که قطع برق خدمات ریلی را غیرقابل اعتماد می کرد.

این روزها، پیونگ یانگ دوستدار دوچرخه در نظر گرفته می شود، عمدتاً به این دلیل که خودروهای کمی در خیابان های عریض پایتخت وجود دارد. خطوط دوچرخه و مناطق پارکینگ را می توان در سراسر شهر پیدا کرد و دوچرخه در مناطق روستایی بدون هیچ وسیله دیگری برای رفت و آمد ضروری است.

گفته می شود، مقامات همچنان رابطه عشق و نفرت با دوچرخه دارند.

مالکان بالقوه ملزم به گذراندن تست ایمنی جاده در ایستگاه پلیس محلی خود هستند و هر دوچرخه نیاز به پلاک دارد – یک برچسب فلزی که محل ثبت آن را نشان می دهد، همراه با یک شماره ثبت که در جلو نمایش داده می شود.

مانند سایر کشورها، دوچرخه در کره شمالی به عنوان یک نماد وضعیت در نظر گرفته می شود.

طبق گزارش‌ها، دوچرخه‌های ژاپنی بیشترین تقاضا را دارند و پس از آن مدل‌های ساخت محلی که گفته می‌شود توسط کارگران زندان تولید می‌شوند، قرار دارند. به گفته Koyro Tours مستقر در پکن، که برای بازدیدکنندگان خارجی از پیونگ یانگ و سایر نقاط کره شمالی استراحت دوچرخه سواری ترتیب داده است، دوچرخه های چینی کمترین آرزو را دارند.

در سال 2015 گزارش شد که کره شمالی خطوط دوچرخه را در جاده های اصلی پیونگ یانگ نصب کرده است، ظاهراً برای رسیدگی به تصادفات مربوط به دوچرخه سواران و عابران پیاده. این همچنین بازتابی از افزایش تعداد افرادی بود که می‌توانستند دوچرخه بخرند، اگرچه هنوز از دسترس بسیاری از جمعیت 26 میلیونی کشور خارج است.

در حالی که پلاک خودروها غیرقابل مذاکره است، ممنوعیت دوچرخه سواری زنان سخت تر است. طبق گزارش‌ها، در سال 1995 توسط رهبر وقت، کیم جونگ ایل، زنان از دوچرخه‌سواری منع شدند، تا حدی به این دلیل که او معتقد بود دیدن زنی که روی دو چرخ ژست «اغواکننده» می‌زند، اخلاق عمومی را فاسد می‌کند.

برخی دیگر می گویند دلیل این امر غیرعادی تر است: کیم دستور ممنوعیت، با جریمه و حتی مصادره برای متخلفان را صادر کرد، پس از مرگ دختر یکی از مقامات بلندپایه که در پیونگ یانگ در حال دوچرخه سواری با یک ماشین برخورد کرد.

پسر و جانشین او، کیم جونگ اون – که در اسب‌سواری و سواری در پارک‌های تفریحی به تصویر کشیده شده است، اما هرگز سوار دوچرخه نشده است – این ممنوعیت را در سال 2012 لغو کرد و یک سال بعد دوباره آن را اعمال کرد.

گزارش‌های پیونگ یانگ حاکی از آن است که در حالی که این ممنوعیت همچنان پابرجاست، واقعیت سخت اقتصادی به این معنی است که به ندرت اجرا می‌شود. بسیاری از زنان قادر به خرید و فروش اجناس در بازارها یا بردن فرزندان خود به مدرسه و بازگشت بدون دوچرخه نیستند.