چگونه صنعت پلاستیک همه گیری را به نفع خود تبدیل کرد | پلاستیک ها

تییک دانشمند پلیمر زمانی به من گفت که فقط دو دلیل برای تغییر صنعت پلاستیک وجود دارد: جنگ یا قانون. شرکت‌های زنجیره ارزش پلاستیک با تعدادی از بحران‌های زیست‌محیطی و بهداشتی، از رسوایی‌های سمی گرفته تا زباله‌های پلاستیکی دریایی و شرایط اضطراری آب و هوایی مواجه شده‌اند. هر یک از این بحران ها علیرغم تلاش های شرکت ها برای تضعیف آنها منجر به ایجاد قوانین و مقررات جدید شده است.

در دو سال منتهی به همه‌گیری، واکنش عمومی علیه پلاستیک یکی از نگرانی‌های اصلی رهبران صنعت بود. همانطور که یک مدیر اجرایی شرکت در طی یک رویداد صنعتی در اوایل سال 2019 اظهار داشت: “ما باید تصویر پلاستیک در اقیانوس ها را از ذهن مردم خارج کنیم. در غیر این صورت، ممکن است مجوز اجتماعی خود را برای فعالیت از دست بدهیم.» البته همه‌گیری، تصویر پلاستیک در اقیانوس‌ها را از ذهن مردم حذف نکرد. با این حال، به روشی بسیار واقعی و فوری اهمیت بسیاری از محصولات پلاستیکی برای مراقبت های بهداشتی و بهداشتی را برجسته کرد. در کنفرانس مجازی جهانی پتروشیمی در آوریل 2020، یک تحلیلگر صنعت در مورد این تغییر غیرمنتظره اظهار نظر کرد: «از قضا، پایداری، موضوعی که تا همین چند هفته پیش بر گفتگو غالب بود، به نظر می رسد حداقل برای لحظه و پلی اتیلن حتی ممکن است مورد توجه عمومی قرار گیرد زیرا نقش مهمی در مبارزه با بزرگترین خطر سلامتی سیاره ما در تاریخ مدرن دارد.

این مهلت موقت از احساسات عمومی ضد پلاستیک، در را برای صنعت باز کرد تا از ممنوعیت های پلاستیکی یک بار مصرف عقب نشینی کند. در ژوئیه سال گذشته، کمیسیون اروپا درخواست صنعت برای به تاخیر انداختن دستورالعمل اتحادیه اروپا در مورد پلاستیک های یکبار مصرف را رد کرد. با این حال، ممنوعیت های متعدد پلاستیکی یک بار مصرف و طرح های بازگشت سپرده در کشورهای سراسر جهان، در سراسر آمریکای شمالی، اروپا، آفریقا و آسیا لغو یا به تعویق افتاد.

در طول همه‌گیری، پلاستیک به وضعیت متناقض اولیه خود به عنوان یک معجزه و یک تهدید برای جامعه بازگردانده شد. تا آنجا که به صنعت مربوط می شد، همین کافی بود: مجوز اجتماعی خود را برای فعالیت دوباره به دست آورده بود. تا پایان سال 2020، رهبران صنعت به طور کامل از روایت جدید همه گیر در مورد نقش اساسی پلاستیک در جامعه استقبال کردند و بسیاری نسبت به رشد آینده آنها ابراز خوش بینی کردند. در کنفرانس مجازی جهانی پتروشیمی در مارس 2021، تحلیلگران صنعت چهار “محرک تقاضای کووید” کلیدی را شناسایی کردند: بسته بندی مواد غذایی، تاخیر در ممنوعیت کیف، خرید آنلاین، و بهداشت و پزشکی.

همانطور که یکی از مدیران صنعت پتروشیمی ابراز علاقه کرد: «همه‌گیری کووید-19 نشان داد که همه محصولات ما چقدر برای همه افراد جامعه در سراسر جهان ضروری هستند. ما شاهد فروش بی‌سابقه و حجم بی‌سابقه محصولات خود در سراسر همه‌گیری بودیم… در بلندمدت می‌توانیم شاهد چنین رشدی باشیم، و با بازگشایی اقتصادها در سراسر جهان شاهد شتاب آن خواهیم بود. همه اینها واقعاً توسط طبقه متوسط ​​رو به رشد جهانی در جهان هدایت می شود و این امر باعث افزایش تقاضا برای محصولاتی می شود که ما تولید می کنیم. کووید-۱۹ دیدگاه بلندمدت ما را درباره اصول اولیه تغییر نداد.»

با شنیدن این گزارش‌های درخشان صنعت در مورد رشد پلاستیک‌های یک‌بار مصرف، نمی‌توانستم در مورد پلاستیک‌هایی که در طول همه‌گیری همه‌گیر وارد خانه‌ام در بریتانیا شده‌اند احساس گناه نکنم. بسیاری از فعالان و محققان محیط زیست خاطرنشان کرده‌اند که یکی از تاکتیک‌های کلیدی صنعت، مقصر دانستن مصرف‌کننده برای زباله‌های پلاستیکی است که توجه را از مسئولیت‌های شرکتی منحرف می‌کند. با این حال، بحران پلاستیک یک مشکل سیستماتیک است و اکثر مردم در زنجیره تامین و زیرساخت‌ها محبوس شده‌اند و به سادگی نمی‌توانند از مصرف پلاستیک خودداری کنند.

بر اساس مطالعه اخیر منتشر شده در مجله پیشرفت علمبریتانیا پس از ایالات متحده از نظر میزان زباله پلاستیکی تولید شده برای هر نفر به ترتیب با 99 کیلوگرم و 105 کیلوگرم در سال در رتبه دوم قرار دارد. سوپرمارکت هایی با مواد غذایی پر بسته بندی یکی از مشکلات اصلی است. در مقابل، میانگین جهانی مصرف پلاستیک 45 کیلوگرم برای هر نفر در سال است و کمتر از 4 کیلوگرم برای هر نفر در سال در هند. نگاه کردن به عواقب اعمال خود، از منظری ممتاز، که در سرتاسر سیاره چند برابر و تشدید شده است، نوعی سرگیجه را به دنبال دارد.

در حالی که تعهدات داوطلبانه شرکت ها برای پایان دادن به زباله های پلاستیکی سرازیر شده است، بحران پلاستیک بدتر شده است. برخی از کوبنده‌ترین گزارش‌ها در طول همه‌گیری منتشر شده‌اند، مانند گزارش «Talking Trash» بنیاد بازارهای تغییر، که نتیجه‌گیری می‌کند «بحران بهداشتی Covid-19 یک بار دیگر نشان داده است که پلاستیک بزرگ همیشه آماده است و آماده مشارکت است. یک بحران به نفع خود، فشار برای تضعیف قوانین زیست محیطی یا هر گونه محدودیت در محصولات خود… [T]او صنعت پلاستیک منافع مردم را در دل ندارد. در عوض، محاسبات سردی انجام می دهد تا طبق معمول به کار خود ادامه دهد.” گزارش سطل آشغال سخنگو بر تعهدات داوطلبانه ناکافی آلاینده‌های پلاستیک در صنایع کالاهای مصرفی و نوشیدنی و «کتاب بازی» شرکت برای تضعیف قوانین پلاستیک، به‌ویژه طرح‌های بازگرداندن سپرده و ممنوعیت‌های پلاستیکی یکبار مصرف متمرکز بود.

یکی از اهرم‌های مهم برای تغییر صنعت پلاستیک در طول این همه‌گیری مورد توجه قرار گرفته است: درک سپیده‌دم توسط بسیاری از سرمایه‌گذاران و سیاست‌گذاران که مسیرهای بازیابی سبز به سمت صفر خالص نیاز به حذف تدریجی سوخت‌های فسیلی از جمله پلاستیک بکر (با نام تجاری جدید) دارند. در سپتامبر 2020، اندیشکده کربن ردیاب به سرمایه گذاران پلاستیک در مورد خطر نگهداری دارایی های سرگردان در دوران گذار از سوخت های فسیلی هشدار داد. محققان معتقدند پلاستیک آخرین ستون رشد تقاضای نفت است، اما این ستون خیلی زود با افزایش فشارهای نظارتی و بازیافت، که با بسته‌های بازیابی سبز تسریع می‌شود، حذف خواهد شد.

نیاز به کاهش اتکای پلاستیک به سوخت‌های فسیلی نیز در تعدادی از سیاست‌های پیشنهادی دیده می‌شود که با شتاب واکنش به شرایط اضطراری آب و هوایی از طریق بازیابی سبز پس از همه‌گیری همراه است. لایحه رهایی از پلاستیک ایالات متحده در اوایل سال 2021 مجدداً در دوران ریاست جمهوری بایدن مطرح شد، که شامل درخواست‌های فعالان محیط زیست و جوامع خط مقدم برای توقف پروژه‌های پتروشیمی و مسئول دانستن شرکت‌ها در قبال زباله و انتشار گازهای گلخانه‌ای در طول چرخه عمر پلاستیک بود. پایداری پلاستیک، که اهداف انتشار خالص صفر را در خود جای داده است، نیز بخش مهمی از قرارداد سبز اروپا است. علاوه بر این، کاهش تولید پلاستیک بکر یک موضوع اصلی (در صورت مناقشه) برای بحث در مورد محدوده معاهده جدید سازمان ملل متحد در مورد پلاستیک است، در بحبوحه شناخت فزاینده از سوی بسیاری از دولت ها، سازمان ها و محققان که مشکل آلودگی پلاستیک در طول چرخه حیات پلاستیک گسترش می یابد. از استخراج مواد خام تا تولید، مصرف، ضایعات و آلودگی.

اگر بینشی وجود داشته باشد که بتوان از نگاه کردن به روش‌های واکنش شرکت‌ها به بحران پلاستیک، که در طول همه‌گیری بزرگ‌تر شده است، به دست آورد، این قدرت قانونگذاری است. قوانین و مقررات الزام آور فضای کمتری را برای مانور نسبت به تعهدات داوطلبانه ارائه می دهد، به خصوص در مورد ممنوعیت ها. صنعت پلاستیک بیش از تعهد جهانی اقتصاد پلاستیک جدید الن مک آرتور که مبتنی بر تعهدات داوطلبانه اقتصاد دایره ای است، نگران تهدید دستورالعمل اروپایی پلاستیک های یکبار مصرف است که قانون الزام آور است. ممنوعیت صریح محصولات پلاستیکی خاص، به دلایل حفاظت از محیط زیست یا سلامت عمومی، به طور موثر این محصولات را از بازار خارج می کند.

همه‌گیری نشان داده است که برای رسیدگی به بحران پلاستیک به قوانین و مقررات الزام آور نیاز داریم، اما همچنین به اهرم دیگری برای تغییر نیاز داریم. ما باید این فرض غالب را زیر سوال ببریم که می تواند رشد مداوم پلاستیک در یک سیاره محدود وجود داشته باشد. اگر بتوان این فرض را لغو کرد و با اجماع فزاینده ای که جهان به دور شدن از سوخت های فسیلی نیاز دارد، همسو شود، این نقطه شروعی برای تغییرات معنادار خواهد بود.

• این یک عصاره ویرایش شده از پلاستیک نامحدود: چگونه شرکت ها به بحران زیست محیطی دامن می زنند و چه کاری می توانیم در مورد آن انجام دهیم توسط آلیس ماه، منتشر شده توسط Polity Press (14.99 پوند). برای حمایت از نگهبان و مشاهده کننده نسخه خود را در guardianbookshop.com سفارش دهید. هزینه های تحویل ممکن است اعمال شود