«نیوانگلند» در جستجوی خودباوری در شش ملت با ولز برخورد می‌کند | شش ملت 2022

Oروزی که انگلیس در توئیکنهام با ولز بازی خواهد کرد، بدون اینکه یک شتاب تمام عیار در حال جمع آوری بحران جهانی باشد. دو سال پیش، پرده کووید-19 در آستانه فروپاشی بود، و رویدادهای تلخ این هفته در اوکراین، مشقات ورزش را در چشم انداز مشابهی قرار داده است. حتی در بزرگترین روزها نتایج مهم تری در زندگی نسبت به نتیجه یک بازی راگبی وجود دارد.

با این حال، هنگامی که آخرین نت‌های سرودها به سمت بالا شناور شدند و یک دقیقه تشویق به یاد جک جفری از Evesham RFC، که اخیراً در حین بازی در یک مسابقه باشگاهی درگذشت، انجام شود، فرصت کوتاهی برای فرار موقت وجود خواهد داشت. اعصاب و احساسات فروخورده ای که همه بازیکنان احساس می کنند باید در جایی هدایت شوند. سوالی که همیشه مطرح می شود این است که کدام یک از این دو تیم به بهترین شکل می توانند فشار را تحمل کنند و در آن پیشرفت کنند.

تا بعدازظهر پنجشنبه، انگلیس مانند هر زمان دیگری از جام جهانی راگبی 2019، در این زمینه جایگاه خوبی داشت. سپس صدای آشنای همسترینگ Manu Tuilagi، عنصر اساسی ارکستر رز قرمز ادی جونز آمد. صدای غالب اکنون صدای دندان قروچه در منطقه منچستر است، سیل یک بار دیگر مرد خود را در حال مراقبت از انگلیس دیده است.

اگر این ناکامی اخیر کاملاً زمین بازی را تغییر ندهد، بدترین زمان توئیکنهام از زمانی است که یک تست مثبت کووید، اوون فارل، کاپیتان وقت انگلیس را قبل از بازی های بین المللی پاییزی کنار گذاشت. آیا یک مرد (u) باید چنین تفاوتی در روان جمعی یک تیم ایجاد کند؟ البته نه، اما به دلایل مختلف انگلیس در تلاش است تا خود را از وابستگی طولانی مدت خود به Tuilagi دور کند.

تا حدی به این دلیل است که هیچ جایگزینی شبیه به مشابه وجود ندارد و تا حدودی به این دلیل است که در اعماق وجود آنها می دانند که این بازیکن 30 ساله یک بار است. با این حال، در برخی مواقع، هجوم نامنظم بازگشت مانو به هافبک باید با چیزی پایدارتر و قابل اعتمادتر جایگزین شود.

آیا تیم دیگری در دنیا وجود دارد که خودباوری آن اینقدر به یک فرد متکی باشد؟ همانطور که اتفاق می افتد، نزدیکترین رقیب احتمالاً ولز و کاپیتان مجروح آنها، آلون وین جونز است، که برای اولین بار در 15 سال گذشته یک بازی شش ملت مقابل انگلیس را از دست می دهد. با این حال، در غیاب او مقابل اسکاتلند، ولز سنگ ترین بردها را به دست آورد که دقیقاً در تصویر کاپیتان شیرها شکل گرفت. اکنون نوبت انگلیس است که حفره هافبک به اندازه دهانه خود را با چیزی به همان اندازه سالم پر کند.

جدا از جدول و لزوم قهرمانی هر دو تیم در صورت تمایل به کسب عنوان قهرمانی در این فصل، این یک رقابت مهم به دلایل متعدد است. ولز ممکن است ضعیف باشد، اما اگر به همان اندازه که در ایرلند شکست خورد، قهرمان سال گذشته به میدان اول باز خواهد گشت و به شدت در مورد مسائل منطقه ای و باشگاهی بحث می کند که در درازمدت، به وضوح نیاز به رسیدگی دارد.

از سوی دیگر، یک پیروزی پر شخصیت دیگر، گویای روحیه تیم وین پیواک است. همچنین بادکنک «نیوانگلند» را خالی می‌کند، درست همانطور که اسکاتلند در دور اول در موریفیلد انجام داد. انگلیس که فصل گذشته در رتبه پنجم قرار گرفت، در نیمه پایانی دیگری خیره خواهد شد، مگر اینکه بخواهد ایرلند و فرانسه را در بازی های باقیمانده خود ناراحت کنند.

با این وجود، با وجود غیبت توئیلاگی، واقعاً باید روز انگلیس باشد. بازگشت کاپیتان سردشان کورتنی لاوز همیشه تیم او را راحت‌تر می‌کند و مارکوس اسمیت، همانطور که در ماه نوامبر مقابل آفریقای جنوبی نشان داد، عاشق یک خانه کامل در تویکنهام است. میزبان همچنین امیدوار است که نسبت به کاردیف یک سال پیش که برد 40-24 ولز بدون درخواست های جنجالی داوری نبود، از شانس بیشتری از سوی مسئولان بازی برخوردار شوند.

همچنین بازی 33-30 در توئیکنهام در سال 2020 بود که کارت قرمز دیرهنگام بن اوکیف نیوزلندی به توئیلاگی باعث شد تا جونز پیشنهاد کند که انگلیس در مقابل “16 نفر” قرار گرفته است. با این حال، وجه مشترک واقعی، تدبیر ولز و تمایل پیراهن سفید به دمیدن گرم و سرد بوده است. همانطور که می گوییم انگلیس استعداد فردی دارد. آنها فقط باید همه آن را به برق وصل کنند و اجازه دهند به درستی پاره شود.

آن را مدیریت کنید و می تواند به یک کنسرت سخت برای ولز تبدیل شود. جمعیت مملو از توئیکنهام، از جمله حامیان طرفین، دوک و دوشس کمبریج، می‌توانند با کمی شادی انجام دهند و به‌ویژه انگلیس، سقف را بالا ببرد. به درستی، توجه زیادی به زیپ فاکتور هری رندال و طفره رفتن هنرمندانه اسمیت معطوف شده است، اما بدون توئیلاگی، تیم میزبان ابتدا به الیس گنج، لوک کوان-دیکی و کایل سینکلر نگاه می کند تا سختی را تحمل کند. سرعت راک سریع را که برای جاه‌طلبی‌های حمله انگلیسی بسیار مهم است، ایجاد کنید.

از سوی دیگر، اگر بازی به یک ماجرای استاپ-شروع تبدیل شود، می‌تواند فقط به نفع بازی ولز در داخل زمین و بازی جنگنده در بازی برگشت باشد، که با بازگشت Taulupe Faletau، که سابقه ناراحت کردن انگلیس را دارد، بیشتر تقویت می‌شود. الکس کاتبرت در حال برنده شدن پنجاهمین بازی ملی خود است، در حالی که می توان به دن بیگار، توماس فرانسیس و نیک تامپکینز برای مقاومت نفرین شده اعتماد کرد.

گرایش طرف‌ها به بالا بردن بازی‌های خود در برابر انگلیس نیز قدیمی‌تر از خود تویکنهام است، همانطور که ریچارد کاکریل، سرمربی مهاجمان میزبان به خوبی از آن آگاه است. آخرین باری که هوکر لستر و انگلیس در مسابقه قهرمانی مقابل ولز درگیر شد، در سال 1999 بود که تلاش دیرهنگام اسکات گیبس جاه طلبی های گرند اسلم انگلیس را از بین برد. کوکریل پس از پایان آخرین جلسه تمرینی انگلیس گفت: “به عنوان یک انگلیسی، عادت می کنید که همه شما را آنقدر که دوست دارید دوست نداشته باشند.”

انگیزه ملت او برای پیروزی خانگی، با این حال، با تمایل به جشن گرفتن دو نفر از اعضای محبوب تر تیمشان عمیق تر شده است. سینکلر که همیشه راحت‌ترین بازی را مقابل ولز نداشته است، پنجاهمین بازی آزمایشی را برنده می‌شود، در حالی که بن یانگز برای صد و پانزدهمین حضور خود از روی نیمکت می‌آید تا جیسون لئونارد را به عنوان پربازیگرترین بازیکن انگلیسی تاریخ تحت الشعاع قرار دهد.

یانگز هنوز راهی برای سبقت گرفتن از راکی ​​کلارک بزرگ دارد که 137 بار برای تیم زنان انگلیس بازی کرد، اما هیچ کس به طور تصادفی چنین تعداد زیادی بازی جمع آوری نمی کند. و اگر هم تیمی‌هایش بتوانند به سرعت شروع کنند، علی‌رغم غیبت توئیلاگی، بازی زندگی او می‌تواند حتی قبل از دویدن به پایان برسد.