باب بکل، عامل لیبرال که به فاکس تبدیل شد، در ۷۳ سالگی درگذشت.

باب بکل، که یک حرفه طولانی به عنوان یک عامل سیاسی دموکرات را به یک کارشناس تلویزیونی حتی طولانی تر تبدیل کرد، بیشتر برای فاکس نیوز، جایی که او نقش یک لیبرال داخلی را برعهده گرفت که میل به گفتن هر چه در ذهن داشت، داشت. او روز یکشنبه در خانه خود در سیلور اسپرینگ، Md. او 73 سال داشت.

دختر او، مک کنزی بکل، مرگ را تایید کرد اما گفت که علت آن مشخص نشده است.

به عنوان یک کارشناس، آقای بکل اغلب با افرادی مانند شان هانیتی و گرگ گاتفلد معامله می‌کرد. اما برخی از او مواضع – اگرچه او از باراک اوباما دفاع کرد، اما خواستار توقف ویزا برای دانشجویان مسلمان و چینی شد – به این معنی بود که او اغلب دوستان بیشتری در سمت راست داشت تا چپ.

من و او خیلی با هم کنار آمدیم. او یک کلید خانه من داشت.» آقای هانیتی در برنامه خود در روز دوشنبه گفت. لورا اینگراهام، یکی دیگر از مجریان فاکس، با حضور در کنار آقای هانیتی، او را «یک لیبرال قدیمی که می‌توانی با او مبارزه کنی» نامید.

اما آقای بکل اغلب از مرز بی‌حساسیت فرهنگی عبور می‌کرد. او در برنامه فاکس نیوز “The Five” که در آن مجری بود، از توهین های نژادپرستانه برای مردم چین استفاده کرد و بارها وفاداری مسلمانان آمریکایی را زیر سوال برد. من یک اسلام هراس هستم. درست است – شما می توانید من را هر چه می خواهید صدا بزنید.

فاکس نیوز در سال 2015 او را اخراج کرد، ظاهراً به دلیل اختلاف در مورد مرخصی پزشکی طولانی مدت، که با جراحی کمر شروع شد، اما پس از اینکه او به داروهای مسکن معتاد شد، تبدیل به یک اقامتگاه بازپروری شد. این شبکه در اوایل سال 2017 او را مجدداً با سر و صدای زیادی استخدام کرد – اما چند ماه بعد، پس از اینکه یکی از کارمندان سیاه پوست او را متهم به اظهار نظر نژادپرستانه کرد، دوباره او را اخراج کرد.

آقای بکل این اتهام را رد کرد و گفت که به دلیل انتقاد دائمی از دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا ایجاد شده است.

آقای بکل به عنوان مدیر مبارزات انتخاباتی 1984 والتر موندیل به شهرت ملی رسید. از همه نظر، او در رقابتی هوشمندانه شرکت کرد و به نامزدش کمک کرد تا بر شکست شرم آور در انتخابات مقدماتی نیوهمپشایر به سناتور گری هارت از کلرادو غلبه کند – تا حدی با متقاعد کردن آقای موندیل به زیر سوال بردن اصل دستور کار آقای هارت در طول یک مناظره با بیان این جمله. جمله معروف “گوساله کجاست؟”

آقای موندل نامزدی را به دست آورد، اما رونالد ریگان او را در نوامبر در یکی از کج‌برانگیزترین انتخابات تاریخ اخیر شکست داد.

بلافاصله پس از آن، آقای بکل اعلام کرد که کارش با کمپین ها تمام شده است، اما نه سیاست. سال بعد او یک شرکت مشاوره تاسیس کرد و به سیاستمداران و مشتریان شرکت‌ها مشاوره می‌داد، و کلاه خود را به عنوان کارشناس در پوشش خبری کابلی، شبکه و اخبار محلی در دهه 1990 آویزان کرد.

او در سال 2000 با فاکس نیوز به عنوان مفسر قرارداد امضا کرد و در سال 2011 به چهار شخصیت دیگر این شبکه پیوست تا “The Five” را راه اندازی کند، یک جشن گاب بعدازظهر که به طور کلی از “The View” الگوبرداری شده بود.

این نمایش شروع به کار کرد و بر زمان 5 بعدازظهر خود غالب شد و در بین بینندگان فاکس تنها پس از آقای هانیتی قرار گرفت. بسیاری از طرفداران سریال، از جمله تعداد شگفت انگیزی از لیبرال‌ها، گفتند که بیشتر برای دیدن اینکه آقای بکل همیشه غیرقابل پیش‌بینی در آینده چه خواهد کرد، هماهنگ شدند.

آقای بکل با شانه های گشاد و کمی خمیده، با آویزهای روشن و آستین های پیراهن تزئین شده بود، به همان اندازه که می خواست از تقوای لیبرال دفاع کند، به همان اندازه که می خواست آنها را سوراخ کند. او ممکن است به یکی از شرکای محافظه‌کار خود اشاره‌ای زمخت داشته باشد یا درست قبل از کریسمس با لباس بابانوئل ظاهر شود.

او در سال 2011 به نیویورک تایمز گفت: «مثل دیدن یک خانواده در روز شکرگزاری است که به خانه می آیند و در مورد سیاست بحث می کنند، اما می دانید که همه یکدیگر را دوست دارند.

رابرت گیلیلند بکل در 15 نوامبر 1948 در روستای گرینویچ در منهتن به دنیا آمد. پدرش، کمبریج گراهام بکل، در کالج کوئینز و بعداً در دبیرستانی در لایم، کانن تدریس کرد، جایی که خانواده زمانی که رابرت در مدرسه راهنمایی بود به آنجا نقل مکان کردند. مادرش الن (گیلیلند) بکل، خانه‌دار بود.

والدین او هر دو الکلی بودند، واقعیتی که باعث شرمساری شدید آقای بکل شد، اما او آزادانه درباره آن صحبت کرد، مخصوصاً با توجه به مبارزات بعدی خود با سوء مصرف مواد.

اما پدرش که به عنوان سازمان‌دهنده کارگری و یک فعال حقوق مدنی در کنارش کار می‌کرد، تعهد شدیدی به ایده‌های مترقی داشت، میراث پیچیده‌ای که آقای بکل در کتاب خاطرات خود با عنوان «من باید بمیرم: زندگی من بازمانده از سیاست» بررسی کرد. تلویزیون و اعتیاد» (2015).

او در سال 1970 در رشته علوم سیاسی از کالج واگنر در استاتن آیلند فارغ التحصیل شد و در آنجا فوتبال هم بازی کرد. او بین سال های 1971 تا 1972 در سپاه صلح فیلیپین خدمت کرد و در سال 1977 به وزارت امور خارجه پیوست.

در آنجا، به عنوان معاون دستیار وزیر، روی پیمان کانال پاناما، مذاکرات کنترل تسلیحات SALT II و سیاست ایالات متحده در خاورمیانه کار کرد. او آنجا را ترک کرد تا عملیات زمینی تگزاس را برای کمپین انتخاب مجدد جیمی کارتر اداره کند.

آقای بکل به عنوان یک کارشناس سخت کار می کرد. او هر کاری که تهیه‌کنندگان از او می‌خواستند انجام داد، چه جایگزینی برای مجریان تعطیلات یا پرش به پوشش شب انتخابات.

او در سال 1991 به واشنگتن پست گفت: “این راهی برای من است که انگشتم را در سوکت نگه دارم.” من می توانم به آیووا و نیوهمپشایر بروم، استندآپ هایم را انجام دهم و سپس به رختخواب بروم.”

او در سال 1991 با Leland Ingham، یک گلف باز حرفه ای ازدواج کرد. آنها در سال 2002 طلاق گرفتند. به همراه دخترش، پسرش الکس از او به یادگار مانده است. برادرش گراهام؛ و خواهرش پگی پروتو.

در نوامبر سال 2000، آقای بکل تلاشی را انجام داد تا ببیند آیا می توان رأی دهندگان در فلوریدا را متقاعد کرد که آرای خود را از جورج دبلیو بوش به ال گور تغییر دهند. وقتی وال استریت ژورنال در مورد پروژه خود گزارش داد، آقای گور از آن فاصله گرفت و وقتی آقای بکل اصرار کرد، دو شریک شرکت او را ترک کردند و او را مجبور به انحلال آن کردند.

شیاطین آقای بکل گهگاه برای او جنجال به پا می کردند. در اوایل سال 2001 او در یک بار در مریلند مست شد و از یک زن متاهل عبور کرد. شوهرش که در نزدیکی نشسته بود، اسلحه‌ای را بیرون آورد و آن را به سمت سر آقای بکل نشانه گرفت. او ماشه را کشید و آن را به اشتباه روشن کرد.

یک سال بعد او روسپی را استخدام کرد که سپس سعی کرد از او پول اخاذی کند. پس از اینکه او نپذیرفت و او علنی شد، از کمپین آلن بلینکن، یک دموکرات (و عموی آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه) که برای مجلس سنا در آیداهو نامزد می شد، اخراج شد.

آقای بکل به حرکت خود ادامه داد. او با نویسنده محافظه‌کار کال توماس، یک ستون معمولی برای یو‌اس‌ای تودی نوشت و در مورد موضوعاتی مانند مهاجرت، جنگ عراق و خرید تعطیلات بحث کرد. آنها بعداً با همکاری یکدیگر «زمینه مشترک: چگونه جنگ پارتیزانی را که آمریکا را نابود می کند متوقف کنیم» (2008) نوشتند.

اما عشق واقعی او تلویزیون بود.

او به واشنگتن پست گفت: «من می‌توانم یک ستون خوب در مورد مبارزات انتخاباتی ریاست‌جمهوری در لس‌آنجلس تایمز بنویسم و ​​هیچ کس توجه زیادی نخواهد کرد. من وارد «کراس فایر» می‌شوم و به نظر می‌رسد مردم فکر می‌کنند این مهم‌تر است.»