یک جوخه نجات یک زن برای دانش آموزان بی خانمان در روستایی تگزاس

ماریا فوسکارینیس، یکی از مدافعان قدیمی مسکن که برای قانون 1987 لابی می کرد، گفت: «این واقعیت که این کادر از رابطان متعهد به این برنامه هستند، مدارس را به توجه بیشتر به کودکان بی خانمان سوق داده است.

در حالی که فقط در مورد 57 درصد در زمان تصویب این قانون، از کودکان بی سرپرست در مدرسه ثبت نام کردند، این سهم به زودی به 87 درصد افزایش یافت.

با این حال، دانش‌آموزان بی‌خانمان در مدرسه بدتر از سایر دانش‌آموزان فقیر عمل می‌کنند و تعداد آنها در 15 سال گذشته تقریباً دو برابر شده است. ارقام دولتی در سال 2017 نشان داد که 13 درصد از دانش آموزان در نیویورک و سانتا آنا، کالیفرنیا، شهرهای بزرگی که بالاترین نرخ ها را دارند، بی خانمان بودند. در سراسر کشور، نزدیک به 80 درصد از دانش آموزان بی خانمان به طور موقت با دوستان یا اقوام زندگی می کنند و بقیه در سرپناه ها، متل ها، چادرها یا اتومبیل ها زندگی می کنند.

کار خانم مرکادو نمادی از گسترش خدمات این برنامه است و در شهرستان باستروپ، منطقه ای با گرایش های محافظه کار، حمایت گسترده ای را به خود جلب کرده است. او کمک های کوچک مک کینی-ونتو را تکمیل کرده است – کمک های بلاعوض گذشته 60000 دلار در سال برای هر دانش آموزی که او خدمت می کند حدود 80 دلار ارائه می کرد – با سایر بودجه های فدرال و کمک های مالی خصوصی.

در حالی که برخی از رابط ها برای به دست آوردن حمایت سطح بالا تلاش می کنند، خانم مرکادو از رهبران منطقه به دلیل توانمندسازی کار تمجید می کند و آنها او را تحسین می کنند. بری ادواردز، سرپرست Bastrop، گفت: «وقتی کسی را دارید که به انجام بهترین کار برای دانش‌آموزان علاقه نشان می‌دهد، تهیه بودجه آسان‌تر می‌شود».

قفسه‌هایی از کفش‌ها و لباس‌های اهدایی، کلاسی را پر می‌کند که توسط باشگاه روتاری بازسازی شده است، و اهداکنندگان خصوصی فعالیت‌هایی را پوشش می‌دهند که قوانین فدرال مانع از آن می‌شود، از جمله یک وعده غذایی سالانه در رستوران که در آن دانش‌آموزان آداب غذاخوری را رعایت می‌کنند. با این حال، خانم مرکادو اغلب پول خود را برای غذا، پتو، کلاه و روپوش، کارت بنزین و تخت خرج می‌کند و یک همکار مسن‌تر مجبور شد او را ترغیب کند که در پایان روز رها کند.

او گفت: «وقتی برای اولین بار این کار را شروع کردم، خیلی غرق می شدم زیرا شما ضربه های روحی و درد زیادی می بینید. “حالا من می گویم، “خدایا، تو چرخ را در دست داری – صبح دوباره اینجا خواهم بود.”