ساوتگیت در نهایت ثابت کرد که می تواند اشکالی را روی زمین رقص انگلستان بیاندازد | انگلستان

اسکمی به عکس نگاه کنید، سر خود را کج کنید، بگذارید الگوهای چشم جادویی حل شوند، و دلیل خلق و خوی آرام گرت ساوتگیت در مقابل دوربین ها در پایین شکم آلیانز آرنا اواخر روز سه شنبه کمی واضح تر می شود.

در ظاهر تساوی 1-1 مقابل آلمان در مونیخ بی نتیجه بود. در ساعت آغازین، انگلیس تیم پرمشغله‌تری بود. آلمان در ضربات کوتاه بسیار نرم بود و توسط هانسی فلیک دوباره پیکربندی شد تا توپ را با سرعت بالا در میانه میدان هدایت کند.

علیرغم همه چیزهایی که ساوتگیت داشت، و این چیزها نسبی هستند، در پایان، نوعی خوش‌بینی درباره او بود، که شخصیت پیش‌فرض خود را در ماه‌های اخیر کنار گذاشت – مدیر موقت موقت غم‌انگیز در یک آکادمی متوسطه الهام‌بخش – به نفع یک ظرافت ضعیف اما قابل تشخیص.

دلیل این امر ممکن است در هیاهوی نارضایتی و کینه توزی که باید به دنبال هر بازی انگلیس باشد، گم شود. در فوتبال، مانند هر بخش دیگری از زندگی انسان، این روزها موقعیت‌هایی به وجود می‌آید که قهرمانان و تبهکاران برای همیشه بر تخت نشسته‌اند. نیم ساعت پس از اینکه انگلیس یک قرعه ستودنی در آلمان به دست آورد، #Southgateout در رسانه های اجتماعی ترند شد. و نه، معلوم است، از قضا.

این کلاف خصومت تا حدی تابعی از تکرار ساده است. الان شش سال از آن زمان می گذرد. پنج دقیقه، هر پنج دقیقه، از انگلستان ساوت‌گیت را انتخاب کنید و فوراً متوجه خواهید شد که در حال تماشای چه چیزی هستید: انگلستان ساوت‌گیت، همان ماده زیبا، همان الگوها، همان محدودیت‌ها. گاهی اوقات این تیم انگلیس مانند یک ژاکت کش باف پشمی خوش ساخت است که صراحتاً از فرسودگی یا فرسودگی در لبه‌ها خودداری می‌کند و در نتیجه جایگزینی شیک‌تر، درخشان‌تر و سریع‌تر از مد را توجیه می‌کند.

اما واقعیت این است که انگلیس در مونیخ کار متفاوتی انجام داد. در زیر شکل ها و چهره های آشنا، نکته ای از پیشرفت در اینجا وجود داشت. انها برگشتند.

ساوت‌گیت با باخت به تیمی روان‌تر، بازی را تغییر داد و انگلیس بهتر شد. این مهم است، زیرا این همان چیزی است که او قبلاً در آن شکست خورده است. این یک نکته ثابت در دفتر کل انتقادات ساوت گیت است که سرمربی انگلیس در واکنش به جزئیات کلیدی تاکتیکی در زمان واقعی کوتاهی می کند. در بازی‌های متوالی در مراحل پایانی – کرواسی در جام جهانی، هلند در لیگ ملت‌ها، ایتالیا در یورو – این حریفان انگلیس بوده‌اند که توانسته‌اند پس از نیمه‌دیم خود را تطبیق دهند و روز را درک کنند.

این متفاوت بود. پس از تیمی آلمانی که توسط مربی قهرمان لیگ قهرمانان اروپا اداره می شود، با پنج بازیکن بایرن مونیخ در زمین خود، این ساوت گیت بود، مردی که نمی رقصید، که با تعویض و تغییر شکل هافبک هجومی، الگوها را تغییر داد. .

این چیز رادیکالی نبود. اما موثر بود. جک گریلیش فقط برای کارهای مشابه به میدان نرفت. او درست روی خط لمسی چپ نگه داشت و این فاصله بین مدافعان سمت راست آلمان را کشید. از آنجا بود که انگلیس ناگهان فوریت، فضا و راه‌هایی برای ورود به بازی پیدا کرد. آنها به اندازه کافی خوب نبودند که آن را ببرند. اما آنها با قدرت تمام کردند. که بهتر از موقعیت پیش‌فرض قبلی است که به راحتی تمام می‌شود.

و چه کسی می داند، شاید چیزی در حال جویدن است و به اینجا اضافه می شود. زیرا ساوتگیت می‌داند که انگلیس در پنج ماه آینده در حالی که کمی خسته به سمت دوحه می‌رود، به چیز جدیدی نیاز دارد.

در سال گذشته این تیم گاهی اوقات کمی بیش از حد رسیده به نظر می رسید. علیرغم همه صحبت ها در مورد اسلحه های جوان و استعداد بی بدیل (اگر فوتبال اروپا را زیاد دنبال نمی کنید)، انگلیس در مونیخ با هفت بازیکن شروع کرد که در جام جهانی 2018 نیز شروع کردند. چهره های جدید Bukayo Saka، Mason Mount، Declan Rice و Kalvin Philips هستند که غیر قابل انکار ارتقا یافته است. اما هیچ چیز در اینجا وجود ندارد که حریف را غافلگیر کند، هیچ ویژگی افراطی، هیچ شکل یا زاویه غیرمنتظره ای وجود ندارد. تیم های دیگر می دانند که انگلیس قرار است چه کاری انجام دهد. حتی غیرقابل پیش بینی بودن به شدت جیره بندی شده – چهار عقب! صبر کن، نه! پشت پنج! – قابل پیش بینی است حرکت کنید یا به سمت عقب حرکت کنید. الان خیلی دیره؟

ساوت گیت مطمئناً از آن بازی علیه آلمان تا حدودی به قدرت های مداخله جویانه خود اعتماد خواهد کرد. جزئیات کلیدی دیگر این است که او از شکل متفاوتی استفاده کرده است. این یک سازش بود نه انقلابی. 4-2-3-1 در حالی که ساوتگیت هنوز در حال بازی بود در فوتبال انگلیس ظاهر شد. دو چیز را ارائه می دهد. یکی برای گرت: حفظ آن هافبک عمیق دو نفره. یکی برای استعداد: یک بازیکن هجومی اضافی، چهار نه سه، همانطور که 3-4-3 حکم می کند.

در مونیخ این تنظیمات فقط با احتیاط اجرا شد، نه حمله را آزاد کرد و نه دفاع را تقویت کرد. دو دلیل وجود دارد که چرا ممکن است چنین باشد. اولین مورد به نقاط قوت و ضعف هری مگوایر مربوط می شود. در دفاع چهار مگوایر تحت فشار قرار می گیرد تا از یکی در مقابل یکی بدون پوشش دفاع کند. این در کلینچ های نزدیک خوب است. او یک مدافع تن به تن عالی است. اما وقتی مهاجمان می توانند به سمت او بدود یا او را مجبور به چرخش کنند، عدم چابکی و شتاب او یک ضعف آشکار است.

در نتیجه او عمیق می افتد، یا روی پاشنه های خود می نشیند. در مونیخ قابل توجه بود که مگوایر عادت دارد بعد از پاس دادن توپ به عقب راه برود، فقط دو یا سه قدم، که برای بازی ایمن کافی است. نتیجه این اتفاق و بازیکن اضافی آلمان در وسط این بود که گاهی هافبک‌های مرکزی انگلیس به نسخه‌ای از مک‌تومینای-فرد تبدیل می‌شدند، با چمن‌های زیادی در اطرافشان باقی می‌گشتند، مدام می‌چرخیدند و می‌خواستند توپ را قطع کنند.

این بازی‌های پیش از مسابقات، نشانه‌هایی از اتفاقات آینده، نقص‌ها و بن‌بست‌هایی را که در پرتو رقابت واضح‌تر ظاهر می‌شوند، آشکار می‌کنند. این یک مشکل قدیمی برای ساوت گیت است. چهار عقب به او دندان های بیشتری می دهد. اما بازی مگوایر به عنوان یکی از آنها مرکز زمین را کم فشار می کند، شبیه به روشی که پرس هافبک لیورپول از بین رفت، زمانی که آنها از ویرجیل فن دایک و جو گومز محروم شدند، بازیکنانی که سرعت و مهارت لازم را برای بازی در یک خط بی باکانه داشتند.

ساوت گیت انتخاب های دیگری هم دارد، اما زمان کمی برای امتحان کردن آنهاست. آلترناتیو تاکتیکی واضح فیکایو تیموری است که به اندازه کافی سریع است تا در یک چهار بازی کند اما برای این بازی ها مناسب نبوده و قبلاً در کنار زمین مانده است. ساوتگیت عاشق بازیکنان همیشگی خود است و وفاداری باعث ایجاد تیم خواهد شد. اما می تواند به یک بار نیز تبدیل شود.

موضوع دیگر در بهره برداری کامل از 4-2-3-1 نهفته است. این به شما کایل واکر را در دفاع راست ارائه می دهد، یک قدرت واقعی. همچنین به انعطاف پذیری حمله اشاره می کند. در این ترکیب 9 بازیکن وظایف دفاعی سختی دارند. اما فرصتی برای بازی با شماره 10 وجود دارد که فقط به جلو نگاه می کند.

ساوت‌گیت با انتخاب مانت، ساکا و رحیم استرلینگ، سه دونده سخت‌کوش، به خوبی بازی کرد. خیلی سخت است که ببینیم او به گریلیش در آن نقش اعتماد می کند، حتی اگر اینجا تنها جایی باشد که بتواند به سادگی به نقاط قوت خود بازی کند. اما فیل فودن نیز برای بازگشت وجود دارد، استعداد شگفت انگیز دیگری که در جستجوی نقشی روشن در انگلیس است.

سرعت بیشتری به دفاع اضافه کنید و با شماره 10 خلاقانه خود را لذت ببرید. حس اضافه شدن چیزی هر چند کوچک. او رفتاری در گذشته دارد که بعید است هیچ کدام را انجام دهد، چه رسد به هر دو. اما ساوت گیت از جهات دیگر رادیکال بوده است. و واقعیت این است که انگلیس شبیه تیمی نیست که آماده صعود به یک قله دیگر است. هنوز زمان برای حدس و گمان وجود دارد.