نسل جدید طرفداران هند غربی که رنگ قهوه ای مارون را پذیرفته اند | تیم کریکت هند غربی

آراتحاد در اطراف تیم کریکت هند غربی هرگز انتخاب سختی نبود. پدربزرگ من با بزرگان آینده مانند روهان کانهای و ریحان قصاب در بربیس، گویان بزرگ شده بود، در حالی که یکی از اولین خاطرات مادرم سفر ساعت ها و ساعت ها در سراسر مناظر خشن روستایی کشور فقط برای دیدن بازی تیم در کریکت بوردا است. زمین در جورج تاون این میراث بود. میراث. من که هرگز حتی یک چوب کریکت را که در شهر لندن بزرگ شده بودم در دست نداشتم، تصمیم منطقی گرفتم که از تیم مارون در آغوش بگیرم و از این تیم متشکل از ملل مختلف حمایت کنم، در ورزشی که هیچ یک از دوستانم علاقه ای به آن نداشتند.

متأسفانه این نیز دهه 90 بود، بنابراین من شاهد افول تدریجی تیمی بودم که زمانی بزرگ بود، با این حال به حمایت از کرتلی امبروز گرفته تا کریس گیل، شیونارین چاندرپول تا شانون گابریل ادامه دادم. من در تلویزیون، کارت امتیازی، در هر زمانی از روز، فراز و نشیب‌ها را دنبال می‌کردم. من خودم را به این علاقه مندی که یک کار انفرادی مادام العمر است، واگذار کرده بودم، چیزی که هرگز در حلقه اجتماعی من مورد بحث قرار نگرفت.

با این حال، در سال 2019، جادوی رسانه‌های اجتماعی، مرا با ماشل هویت، 40 ساله، که در لندن بزرگ شده بود، با علاقه‌ای برابر به کریکت هند وست، در ارتباط قرار داد. ماشل عشق خود را بخشی از “میراث فرهنگی” دانست و گفت: “من از این واقعیت که هر سال در تعطیلات به جامائیکا برمی‌گشتم سود بردم. [as a child]پس کریکت پیوندی با وطن بود». ماشل احساس می‌کند که کریکت کارائیب چنان در هویت او تثبیت شده است که انزوا از طرفدار بودن در انگلیس بر تعهد او برای حمایت از تیم تأثیری نمی‌گذارد. “هیچ کس نبود که با او ارتباط برقرار کنم، احساس می کردم در یک ماموریت یک نفره هستم.”

ما تصمیم گرفتیم پادکست کریکت کارائیب را به عنوان خروجی برای صحبت در مورد کریکت مدرن وست هند بسازیم، چیزی که احساس می کردیم به اندازه کافی توسط یک رسانه بین المللی که عموماً مشغول روزهای پرافتخار دهه های 1970 و 80 بودند، پوشش داده نمی شد. ماشل می‌گوید: «این در مورد بازپس گیری روایت، ایجاد پادکستی بود که نشان دهد مهاجران بریتانیا جامعه‌ای هستند که هنوز به کریکت هند غربی اهمیت می‌دهند.

در ابتدا این یک سرگرمی بود که روی طرفدارانی بود که در مورد مسائل موضوعی در کریکت هند غربی بحث می کردند، اما بعد قفل شد و ما ناگهان زمان بیشتری در اختیار داشتیم. ما شروع به ارتباط با بازیکنان و سهامداران در کارائیب کردیم. مصاحبه ما با جاشوا داسیلوا، دروازه بان ترینیدادی، سپس توسط مایکل آترتون در طول پخش زنده سریال خانگی انگلیس در ژوئیه 2020 مورد اشاره قرار گرفت و از آن زمان، به لطف عوامل مختلف، ما به اندازه کافی این امتیاز را داشته ایم که با مهمانان متعددی مصاحبه کنیم. از بازی، از جمله قهرمان من کورتنی والش.

اما آنچه که در این سفر بسیار جالب بود، کشف لژیون کوچکی از طرفداران کارائیب از دیاسپورا بود، که عموماً زیر 45 سال سن داشتند، آنها نیز در بریتانیا بزرگ شده اند و بی سر و صدا از طرفداران حمایت می کنند، در انزوای آبرومندانه و به دلیل وفاداری خالص. به فرهنگ اجدادشان. این تا حدودی با تصویری که در این کشور از تنها طرفداران کریکت هند غربی که در اینجا باقی مانده اند، در تناقض است.

تحقیقات کاملاً مستندی در مورد عدم تعامل کریکت با جامعه کارائیب در این کشور انجام شده است، و تئوری‌های متعددی مبنی بر اینکه چرا علاقه به بازی اساساً در طول یک نسل ناپدید شد، وجود دارد که همگی معتبر هستند و نشان دهنده یک نقص سیستماتیک در بازی هستند. توسعه بازی در اینجا اما با در نظر گرفتن آن پس‌زمینه بزرگ‌تر، جالب بود که بفهمیم چه چیزی باعث شد که اقلیت کوچکی از دیاسپورا در سال 2022 تجمع کنند؟

برای جیسون پریر، 43 ساله، که در انگلستان بزرگ می‌شود، پدر ناتنی‌اش «از رادیو به مسابقات تست گوش می‌داد… او مرا تربیت کرد که قدردانی کنم که کریکت به همان اندازه فرهنگ ماست». اما جیسون اعتراف می‌کند که هر مکالمه‌ای درباره این بازی با دوستان یا همکارانی انجام می‌دهد که «عمدتاً آسیای جنوبی یا سفیدپوست هستند».

تراویس نیوتن، 41 ساله، تیم را در کودکی پس از تماشای آنها با پدر آنتیگوئن خود در آغوش گرفت، “در دهه 90 شما فقط یک تلویزیون در خانه داشتید”. او احساس تعلقی را که تیم ایجاد می‌کند، توصیف می‌کند، اما همچنین به‌عنوان یک هوادار، «من در انزوا بودم… در قسمتی ناهموار از لندن بزرگ شدم، و دیگر پسران سیاه‌پوست اطراف آنجا واقعاً علاقه‌ای به کریکت نداشتند».

رزی، یک مربی کریکت، در نوجوانی از مونتسرات به لندن نقل مکان کرد و علیرغم اینکه در ابتدا کریکت را برای بازی در اینجا “خیلی گران” می دانست، بعداً در بزرگسالی به مربیگری پرداخت. او همچنان هر زمان که هند وست را بازی می کند، علی رغم فاصله زیاد، تشویق می کند: “هیچ راه گریزی نیست… این در روحیه.”

نیکس کوامینا، 30 ساله، از لندن، رفتن به جام جهانی 2019 در انگلیس و «فقدان هواداران غرب هند در زمین های حمایت از تیم را توصیف می کند. ما نه تنها به شدت از طرفداران اپوزیسیون بیشتر بودیم، بلکه مجبور بودیم به هواداران بی‌طرف در زمین بازی تکیه کنیم تا اعداد را برایمان جبران کنند.»

در طی چند هفته آینده، این جمله رایج را خواهیم شنید که تیم کارائیب “تیم دوم مورد علاقه همه است”، اما در گوشه های کوچک بریتانیا، نوادگان مهاجران کارائیب بی سر و صدا برای تیمی که همیشه اولین تیم آنها بوده است، جمع خواهند شد. بازیکنان مارون که هنوز آنها را به هویت تاریخی خود متصل می کند.