دیدگاه گاردین درباره استراتژی انرژی بوریس جانسون: فرصت های از دست رفته | سرمقاله

آ چند هفته پس از پایان نشست نوامبر Cop26 در گلاسکو، وزارت تجارت، انرژی و استراتژی صنعتی تصویری چشمگیر از نگرش عمومی نسبت به وضعیت اضطراری آب و هوا منتشر کرد. این نشان داد که حمایت مردمی از انرژی های تجدیدپذیر، از جمله مزارع بادی خشکی، به سطوح بی سابقه ای رسیده است. با توجه به بحران هزینه های زندگی ناشی از افزایش قیمت سوخت های فسیلی، و اولویت جدید استقلال انرژی پس از حمله روسیه به اوکراین، یک دولت تخیلی و فعال برای مهار این شور و شوق و استفاده از لحظه حرکت خواهد کرد. متأسفانه، بریتانیا از چنین دولتی برخوردار نیست.

استراتژی انرژی آینده که روز پنجشنبه توسط بوریس جانسون رونمایی شد، برخی از ویژگی های دولت معیوب او را در خود دارد: تمایل نخست وزیری به پروژه های بزرگts که ممکن است قابل تحویل باشد یا نباشد. تمایل به تحت تاثیر قرار گرفتن نابجا از گروه های لابی پر سر و صدا در سمت راست حزب محافظه کار. و تمایل به تعیین اهداف بدون انجام کارهای لازم برای دستیابی به آنها. این آرزو که 95 درصد از برق بریتانیا باید تا سال 2030 از منابع تجدیدپذیر تامین شود، قابل تحسین است و تعهد به افزایش عظیم ظرفیت باد و خورشیدی فراساحلی قابل توجه است. اما خلأهای غیرقابل توضیح و اولویت های اشتباه این داستان را به داستان فرصت های از دست رفته تبدیل می کند.

دولت انرژی هسته ای را در مرکز رویکرد خود قرار داده و قول داده است که هشت رآکتور جدید ساخته شود. سیاست واقعی دستیابی به اهداف خالص صفر به این معنی است که هسته ای، به عنوان حداقل بدترین گزینه، باید بخشی از ترکیب انرژی آینده باشد. اما مقیاس جاه‌طلبی آقای جانسون نشان‌دهنده یک قمار طولانی‌مدت بسیار پرهزینه است که بودجه آن به راحتی در جایی در چمن‌های بلند مدفون می‌شود. بر اساس محاسبات خود دولت، مسیر سرمایه گذاری اولیه در یک نیروگاه تا تولید برق تا 17 سال طول می کشد.

در همین حال، مسیرهای بسیار سریع‌تر برای انجام تعهدات صفر خالص و کاهش قبوض مارپیچی سوخت رد یا نادیده گرفته شده‌اند. از هر پنج نفر از مردم، چهار نفر از استفاده از نیروگاه‌های بادی خشکی حمایت می‌کنند که در صورت کاهش قوانین برنامه‌ریزی، می‌توان آن‌ها را سریع و ارزان ساخت. شایعه شده بود که این روی کارت ها وجود دارد. اما آقای جانسون در عوض تسلیم غرایز ضعیف نمایندگان و وزرای محافظه‌کار شده است که دیدگاه‌هایشان با روحیه کشور مغایرت دارد، اما این قدرت را دارند که زندگی در پارلمان را دشوار کنند. مشاوره های محدود با برخی از جوامع “حمایت کننده” تقریباً هیچ تأثیری نخواهد داشت و امکان تغییر بازی از بین رفته است.

یک فرصت طلایی برای تامین هزینه‌های بازده انرژی بیشتر و عایق‌بندی بهتر در سهام خانه‌های نشتی بریتانیا نیز از دست رفته است، علی‌رغم تسهیلاتی که این امر به‌ویژه برای افراد دارای رفاه کمتر فراهم می‌کند. امتناع آشکار وزارت خزانه داری از تمویل گسترش یک طرح موجود برای کمک به خانوارهای فقیرتر، با توجه به قبوض چشمگیر که در زمستان آینده بر روی درب خانه ها کاهش می یابد، به خصوص بی رحمانه است. اما همچنین نماد دولتی است که به طور مداوم در درک تصویر بزرگتر ناکام است. ارتقای بهره وری انرژی در سمت تقاضا در حرکت به سمت صفر خالص امری اساسی است، اما اگر مردم بخواهند در خانه های خود غوطه ور شوند، دولت باید انتقال به انرژی سبز را جذاب، امکان پذیر و مقرون به صرفه کند.

عموم مردم می دانند که برای رویارویی با بحران های بلند مدت و کوتاه مدت انرژی نیاز به اقدام اساسی است. این استراتژی معیوب برای آینده نشان می دهد که دولت هنوز شجاعت لازم برای مقابله با این چالش را پیدا نکرده است.