یک بار رفتن، دو بار رفتن … طلا! مدال المپیک 100 متر مردان در حراج | بازی های المپیک 1948

هریسون دیلارد هرگز نباید مدال طلای 100 متر المپیک 1948 را در یک روز درخشان جولای در استادیوم ومبلی به دست می آورد. او اصلاً نباید در فینال می بود.

او در مسابقات آمریکایی فقط برای تیز کردن کار سرعتی خود برای موانع بالا – رویداد تخصصی خود – وارد مسابقات شد. در آن زمان، کلیولندر 25 ساله، بزرگترین مانع سرعتی جهان بود که تا به حال دیده بود و 82 برد متوالی را در مرحله آزمایشی کسب کرده بود و رکورد جهانی 13.6 ثانیه در 120 یارد با مانع را در اختیار داشت. او را شکست ناپذیر می دانستند. سپس فاجعه رخ داد.

او یادآور شد: تنها کاری که باید انجام می‌دادم این بود که سوم شدم و در تیم بودم. اما در آن روز خاص، همانطور که تاریخ نشان می‌دهد، من آخرین نفر را به پایان رساندم. مانع اول را زدم، مانع دوم را پشت سر گذاشتم و سپس هر مانع دیگر را پشت سر هم زدم و در مرحله هشتم کاملاً متوقف شدم. من کاملا ریتم مسابقه را از دست داده بودم و زمان بندی من به قدری از بین رفته بود که فقط متوقف شدم و حتی تمام نشدم. در اینجا من رکورددار جهان و قهرمان آمریکا بودم و همه چیز بی نتیجه بود، زیرا تحت سیستم آمریکایی شما در آن روز واجد شرایط هستید یا اصلاً به آن نمی رسید.

اما او توانسته بود در 100 متر جایگاه سوم را به دست آورد، بنابراین توانست به تیم ایالات متحده در قایق به لندن بپیوندد تا به بازی های ریاضتی معروف شود. پس از شش سال جنگ و با جیره بندی سخت نابود شدند.

دیلارد لاغر، 143 پوندی خیس شده و برای هم تیمی هایش به نام «استخوان» شناخته می شود، سپس در مسابقه زندگی خود دوید تا یکی از نزدیک ترین فینال های 100 متر در تاریخ المپیک را برنده شود.

دوربین Omega photo finish که برای اولین بار در بازی‌ها مورد استفاده قرار گرفت، اینچ‌ها را که دیلارد را از هم جدا می‌کرد، در خط بیرونی می‌دوید و بارنی ایول شماره 1 ایالات متحده در لین 2، که بسیار متقاعد شده بود که در مسابقه‌ای که به آن محدود شده بود، پیروز شده بود، را به تصویر کشید. تقریباً نیمی از مسیر را دور زد، قبل از اینکه متوجه شود که نتیجه مطلوب نیست.

در یک مسیر لومپن سیندر، در مقابل 83000 طرفدار، دیلارد زمان 10.3 ثانیه را ثبت کرده بود که ایول با 10.4 ثانیه دوم شد و لوید لابیچ از پاناما سوم شد. آلیستر مک کورکودال اسکاتلندی چهارم شد، با مل پاتون، رکورددار 100 یارد، که بار دیگر گرفتار اعصاب رقابت های بزرگ شده بود، پنجم شد و مک دونالد بیلی بریتانیایی که بسیار شیفته بود، آخرین بار.

او به یاد می آورد: «برای دیدن پرچم، ستاره ها و راه راه ها، در حالی که سرود ملی در حال پخش از میله پرچم بالا می رود، با مدال در گردن شما، آن موقع است که فکر می کنم واقعاً به شما ضربه می زند. “من به یاد دارم که در آن لحظه غرور آفرین و خاص، موهای پشت گردنم بلند شده بود. فکر نمی‌کنم اشکم در بیاید، اما احساسات فوق‌العاده‌ای را احساس کردم.»

این آخر هفته، تقریباً 75 سال بعد، آن مدال در حراج المپیک اینگرید اونیل در کالیفرنیا به فروش می رسد. این تخمین در حدود 120000 دلار است. مدال‌های طلای المپیک در حراجی‌ها به اندازه دندان‌های مرغ کمیاب است و این اولین طلای ۱۰۰ متر مردان است که برای فروش عمومی عرضه می‌شود. امید بزرگ این است که یکی از موزه های بزرگتر، یا موزه المپیک در لوزان، یا مرکز تاریخ در کلیولند، آن را خریداری کرده و در معرض دید عموم قرار دهد. اما این بیماری همه گیر با بودجه موزه ها جهنم شادی را ایجاد کرده است، بنابراین هیچ کس مطمئن نیست که به کجا خواهد رفت یا چه قیمتی خواهد داشت.

دیلارد از همه اینها چه می ساخت؟ او مطمئناً همه را با یک لبخند بزرگ معمولی و در همان گام بسیار بزرگ خود می گرفت. او مردی جذاب، متواضع و خوش بیان بود که قلب هر کسی را که می دید به دست می آورد.

او در جنگ جهانی دوم به عنوان یکی از سربازان معروف بوفالو خدمت کرد، یک لشکر سیاه پوست جدا شده که راه خود را در ایتالیا در برخی از سخت ترین نبردهای درگیری طی کردند. او به سختی به آن اشاره کرد. یا این واقعیت که کسی جز ژنرال جورج اس پاتون، پس از تماشای پیروزی دیلارد در چهار مسابقه در یک مسابقه پیست GI پس از جنگ، به خبرنگاران گفت که او “بهترین ورزشکاری است که تا به حال در زندگی ام دیده ام”.

اما او عاشق این واقعیت بود که از بت دوران کودکی خود و همکار دبیرستانی کلیولند جسی اونز تقلید کرده بود. دیلارد از دونده‌های سرعت مدرن، به‌ویژه یوسین بولت شگفت‌زده شد، اما در نودمین سال زندگی‌اش چشمک زد که «من و جسی می‌توانستیم او را ببریم، اگر واقعاً سخت تمرین می‌کردیم».

دخترش تری تصمیم گرفت مدال 100 متر را بفروشد – اولین مدال از چهار طلای دیلارد در المپیک 1948 و 1952 – اما سه مدال دیگر در خانواده خواهند ماند. این یک تماس سخت بود، اما امیدوارم به کسی برسد که از آن قدردانی کند و به آن احترام بگذارد. امیدوارم موزه ای باشد که در آن به نمایش گذاشته شود. پدرم هرگز مدال‌ها را در خانه نگه نمی‌داشت، اما اگر کسی می‌خواست مدال‌ها را بیرون می‌آورد. مادرم در واقع یکی از آنها را برای او روی یک زنجیر طلا گذاشته بود و او گاهی اوقات آن را می پوشید.

پس از قهرمانی 100 متر در لندن، او طلای دیگری را در یک رله دوی بحث برانگیز به دست آورد (جایی که تیم ایالات متحده پیروز شد، محروم شد، اعتراض کرد و بعداً دوباره به کار خود بازگشت)، سپس به تمرینات بازی های هلسینکی 1952 بازگشت. از عنوان خود در دوی 100 متر دفاع کرد، اما برای ثبت رکورد در 110 متر با مانع، رکورد المپیک 13.7 ثانیه را برای گرفتن طلا و سپس به دست آوردن یک رکورد دیگر در رله ثبت کرد.

او پس از ناکامی در حضور در تیم ایالات متحده برای المپیک 1956 ملبورن، از پیست بازنشسته شد و ابتدا در دفتر پشتی باشگاه بیسبال کلیولند ایندیانز کار کرد، پیش از آن که یک حرفه طولانی و موفق با هیئت آموزشی کلیولند ایجاد کرد.

او همیشه یکی از بازدیدکنندگان محبوب مسابقات پیست بزرگ در سرتاسر جهان بود و در سال 2012 به لندن بازگشت تا اوسین بولت را که دومین عنوان قهرمانی خود در المپیک را کسب می کند تماشا کند. کلیولند هنگامی که در نوامبر 2019 در سن 96 سالگی درگذشت، عزادار شد.