رئال مادرید و کریم بنزما آرامش تداوم را ارائه می دهند | لیگ قهرمانان

به ما گفته می شود که جهان در یک وضعیت آشفته و بی سابقه است.

تکنولوژی زندگی ما را با سرعتی وحشتناک تغییر می دهد. در سراسر جهان، جوامع در حال شکستن و فروپاشی هستند. نابودی سیاره در برابر چشمان ما شتاب می گیرد. به نظر می رسد هر هفته ای که می گذرد گسست های جدید، شوک های جدید، بدشکلی های جدید به همراه دارد.

اما لوکا مودریچ همچنان خط هافبک رئال مادرید را اداره می کند، بنابراین، می دانید، این. و نه فقط مودریچ: همانطور که پیراهن‌های سفید در دقایق پایانی توپ را در اطراف چمن استمفورد بریج کوبیدند، مانند نگاه کردن از طریق تلسکوپ به یک تصور کاملاً حفظ شده از گذشته بود. تونی کروس قبلاً پیاده شده بود، اما کازمیرو هنوز آنجا بود و مثل مردی که به دنبال حلقه ازدواج گمشده می‌گردد، می‌تپید و می‌دوید. دنی کارواخال هم همینطور. ناچو فرناندز هم همینطور. حتی گرت بیل ما را با یک حمله نادر از روی نیمکت پذیرایی کرده بود و تعداد قدم های روزانه او را افزایش می داد.

و سپس، البته، کریم بنزما بود: پیراهن هنوز مرطوب از باران، ویژگی هایی که هنوز با یک میل ناب و بی قرار حک شده است. کارلو آنچلوتی سرانجام در دقیقه 86 او را از زمین خارج کرد اما هواداران مادریدی نیم ساعت بعد همچنان نام او را می خواندند. بنزما به استقبال آنها آمد و در حالی که هم تیمی هایش در تونل ناپدید می شدند، بنزما کمی بیشتر درنگ کرد و از آن لحظه لذت برد و شاید امیدوار بود که برای همیشه از آن خارج شود.

نسب طلاکاری شده، چهره ها و ریتم های آشنا، راحتی تداوم: این هدیه مادرید است، اما نفرین آن. بالاخره آنها با نکاتی برای اثبات وارد لندن شدند. این یک بیماری مادریدی است که 12 امتیاز در لالیگا فاصله داشته باشی و هنوز اساساً از همه چیز غر بزنی، اما از ابتدای سال – و قطعاً در هفته‌های اخیر – همه چیز خوب نبوده است. در مقابل بارسلونا در ال کلاسیکو، آنها لنگی و سرب به نظر می رسیدند، تیمی که ایده هایش تمام شده بود و پف کرده بود. مودریچ و کروس در خط میانی مغلوب شدند. مادرید 4-0 شکست خورد.

و وقتی به این تیم نگاه می‌کنید، آنچه بیش از همه شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد، انحطاط پوشیده شده است، حس هدر دادن زیاد. نیمکت آنها در اینجا پر از بازیکنانی بود که شما فراموش کرده اید وجود دارند: ماریانو، بیل، دنی سبایوس. ایسکو هنوز آنجاست. ادن هازارد و لوکا یوویچ هنوز آنجا هستند. مارسلو هنوز آنجاست. مادرید به کیلیان امباپه نیاز ندارد. آنها به یک بخش منابع انسانی نیاز دارند.

پس از نظر حقوقی، طرف آنچلوتی باید در یک نوع انحطاط مارپیچ باشد، نوعی بحران کند که رفع آن یک دهه طول می کشد. اما البته، آنها نیستند. بخشی از دلیل این است که فوتبالیست های آنها هنوز هم فوق العاده خوب هستند. مودریچ در اینجا فوق‌العاده بود: با وجود اینکه بیشتر شبیه جیمی بولارد 70 ساله به نظر می‌رسید، خط میانی را مسخره می‌کرد، کنترل و مانور می‌داد.

باز هم، مودریچ واقعاً نباید این کار را می کرد. او یک ماه از وین رونی بزرگتر است. جورجینیو پس از اولین تماس او را تمیز کرد. آنتونیو رودیگر طوری از کنارش رد شد که انگار آنجا نبود. و به طور خلاصه این احساس می‌شد که چلسی، با آمادگی جسمانی برتر، سازماندهی برتر، سرعت و شدت لیگ برتر، ممکن است مادرید را از پارک دور کند.

و بله، خط هافبک رئال مثل قبل چابک نیست. آنها به ندرت به یک سوم پایانی فشار می آورند. آنها توپ را از تیبو کورتوا نشان نمی دهند. و بنابراین کاربرد آنها به شدت مشخص شده است. اگر یک هافبک میانی به مشکل بخورد، یا سه بازیکن جلوی مطبوعات را به هم ریخته باشند، مودریچ و کروس برای نجات شما نمی آیند. اما وقتی مادرید وارد بازی شد و فضاهای پشت مدافعان کناری چلسی را بررسی کرد، به ما یادآوری شد که سرعت صرفا یک ویژگی فیزیکی نیست.

این کروس بود که پاس رو به جلو را بازی کرد که منجر به گل ابتدایی بنزما شد: سمفونی از استعدادهای تهاجمی بسیار عالی، گل هایی که پاری سن ژرمن هنوز هم گهگاه به ثمر می رسد، وقتی آنها به همدیگر اخم نمی کنند. بعد از آن این مودریچ بود که به ارائه‌کننده تبدیل شد، معجزه‌ای دیگر از گردن برنجی بنزما. البته تا آن زمان دیگر هیچ شکی در مورد هویت جاذبه ستاره وجود نداشت.

در نظر بگیرید: بنزما سال‌های ابتدایی دوران حرفه‌ای خود را به عنوان نوعی فداکاری انسانی گذراند، کانال‌ها را اداره کرد و مدافعان را اشغال کرد تا کریستیانو رونالدو بتواند مردی باشد. او به دلیل شش سال تبعید بین المللی، قهرمانی کشورش در جام جهانی را از تلویزیون تماشا کرد. در سن 34 سالگی، با 16 سال فوتبال درجه یک، برای او کاملاً منطقی است که حرفه خود را به پایان برساند، شاید با یک سینکور پردرآمد در چین یا ایالات متحده، و پس از آن یک زندگی راحت از شراکت ارزهای دیجیتال. و یوفا مساوی می کند.

و با این حال در تمام طول مدت یک بی تابی نسبت به او وجود داشت، آتشی که هرگز خاموش نشد، اصراری برای تیز کردن لبه های بازی خود، فشار دادن به محدودیت هایش. ادوارد مندی به خاطر گل سوم مادرید مقصر شناخته خواهد شد، اما ما باید به گرسنگی خالص بنزما برای یافتن یک هدف گمشده اعتراف کنیم، همان گرسنگی که او را از مادرید گرفت. حومه گرم از لیون به اوج بازی، برای هرگز متوقف نشدن تعقیب، برای هرگز متوقف کردن رویاپردازی.

هیچ کدام از اینها سوالات بسیار واقعی و فوری مادرید را در طی 6 تا 18 ماه آینده پنهان نمی کند. این تیم میکند نیاز به تجدید آی تی میکند نیاز به چشم انداز در نهایت احتمالاً به یک مربی جدید نیاز دارد. یک انتقاد معتبر از مادرید، اتکای مستمر آن به این ستاره‌های پیر، امتناع از پذیرش این است که همه چیز تغییر می‌کند و هیچ چیز برای همیشه ماندگار نیست. اما در شب‌هایی از این دست، متوجه می‌شوید که چرا این یک فانتزی اغواکننده باقی مانده است.