“ما باید بیرون بیاییم!” چگونه خانواده های کولی توسط اوباش از شهر اسپانیا رانده شدند | اسپانیا

با گذشت تقریباً 10 ماه، ریکاردو گارسیا کارمونا هنوز از نحوه صحبتش با مادرش می لرزد، زمانی که مادرش کمی بعد از ساعت 9 صبح یکشنبه 17 ژوئیه سال گذشته در آستان او ظاهر شد و یک هشدار فوری داشت. او گفت: «بیا برویم! ما باید بریم بیرون!»

چند ساعت قبل، مادرش به او گفت، دربان جوانی به نام آلوارو سوتو پس از مشاجره در میخانه ای که در آندلس در شهر کوچک Peal de Becerro در آندلس کار می کرد، با چاقو کشته شد. قاتلان ادعایی، مانند خانواده گارسیا کارمونا، اعضای جامعه کولی های پیل بودند و مادرش نمی توانست از این احساس که اتفاق وحشتناکی در شرف وقوع است، خلاص شود.

نگهبان 34 ساله می گوید: “من شروع به خندیدن به او کردم و به او گفتم که دیوانه است.” “بعد شروع کردم به داد زدن سرش. “کجا قرار است برویم؟” به او گفتم اگر ما برویم بدتر می‌شود، زیرا آنها فکر می‌کنند که ما عضوی از خانواده‌ای هستیم که این کار را انجام داده است – “اگر فرار کنیم، مردم شهر خواهند گفت که ما درگیر آن بوده‌ایم.”

در آن زمان، مادرش زانو زده بود و از پسرش التماس می کرد که گوش کند. او گفت: “آنها می آیند و ما را می سوزانند.”

کمی بعد، جمعیتی از مردم از پله های کلیسا پایین آمدند و به سمت خانه گارسیا کارمونا حرکت کردند. آنها شعار می دادند “کولی ها بیرون!” و شروع کرد به لگد زدن به ماشینش. یک افسر گارد مدنی در همان نزدیکی به او گفت که اوضاع “کمی از کنترل خارج شده” و به او و خانواده اش هشدار داد که در خانه بمانند.

“الان متوجه شدی؟” مادرش پرسید آنها حتی دفن نکرده اند [Soto] با این حال، و هنگامی که آنها این کار را انجام دهند، تمام شهر می آیند تا کولی ها را بسوزانند. بیا بریم.”

این بار، گارسیا کارمونا به توصیه او توجه کرد و خانواده وسایل خود را جمع کردند و به هتلی در شهر نزدیک اوبدا گریختند. او شب بعد در اتاقش آنجا بود که دوستان در پیل شروع به ارسال عکس‌هایی از خشونت ضد کولی‌ها کردند که پس از تظاهرات مسالمت‌آمیز خواستار عدالت برای سوتو بود.

در غیاب او، خانه اش غارت شد، کالاهای سفید آن به خیابان کشیده شد و کلمه “قاتل” روی یک دیوار اسپری شد. سایر اموال کولی ها در پیل نیز به سرنوشت مشابهی دچار شدند: خانه ها غارت شدند و آسیب دیدند. یکی سوخت. ماشین‌ها واژگون شده بودند و دیوارها با گرافیتی که روی آن نوشته شده بود «کولی‌ها بیرون»، «کولی‌های قاتل» و «مرگ بر کولی‌ها» تغییر شکل داده بودند.

گارسیا کارمونا می‌گوید: «من به آن عکس‌ها در هتل نگاه کردم. “من قرار نیست دروغ بگویم. مثل بچه ها گریه کردم نمیدونستم چیکار کنم از خودم پرسیدم که چه کاری انجام داده ام که سزاوار این باشم. آیا همه اینها فقط به این دلیل بود که من یک کولی بودم؟»

چهار مرد در ارتباط با این قتل دستگیر شدند که دو نفر از آنها متعاقباً تا محاکمه آزاد شدند. پلیس اخیرا بازجویی از مردم را در مورد حملات ضد کولی پس از قتل آغاز کرده است، در حالی که بازرس عمومی اسپانیا در حال بررسی خشونت و واکنش مقامات به آن است.

شهردار پیل، دیوید رودریگز، این رویدادها را “سیاه ترین و غم انگیزترین” در تاریخ شهر خواند و وزارت حقوق اجتماعی اسپانیا گفت که حملات به خانواده های کولی “نباید جایی در جامعه متکثر، متنوع و دموکراتیک مانند جامعه ما داشته باشد”.

هشت خانواده – حدود 40 نفر، از جمله افراد مسن و کودکان – در پی خشونت از پیل گریختند و خانه های خود و هر چیزی را که به راحتی قابل حمل نبود، ترک کردند. اکثر آنها هرگز برنگشته اند. علیرغم خشمی که در آن زمان با خشونت مواجه شد، خانواده‌ها احساس می‌کنند که توسط مقامات رها شده‌اند و به گفته آنها، کاری بیش از ارجاع آنها به خدمات اجتماعی در مناطقی که به آن نقل مکان کرده‌اند، انجام نداده‌اند.

گارسیا کارمونا اخیراً تصمیم دشواری گرفت تا اندلس را به مقصد شهر کوچک پولوپ د لا مارینا در نزدیکی بنیدورم ترک کند، جایی که او 10 ساعت در روز کار می کند و ملخ می چیند. اگرچه او می تواند از خانواده خود حمایت کند و اقوام خود را در شهر دارد، اما این شهر پیل نیست، جایی که خانواده او برای چهار نسل در آن زندگی کرده اند و در زمین کار می کنند و دامپروری می کنند.

در حالی که نگهبان امنیتی همیشه از نژادپرستی پنهان در شهر خود آگاه بود، او هرگز نمی‌توانست تصور کند که باید از طریق رویدادهای سال گذشته زندگی کند – که بازتاب خشونت ضد کولی‌ها در دهه 1980 است.

در ژوئیه 1986، خانواده‌های کولی ساکن شهر آندلس مارتوس – که مانند Peal de Becerro، در استان Jaén قرار دارد – پس از آتش زدن خانه‌هایشان مجبور به فرار شدند. دو سال قبل از آن، پنج کولی، از جمله سه کودک، پس از اینکه گروهی از مردم خانه‌شان را در شهر دیگر Jaén، Torredonjimeno، با بنزین به تلافی یک حمله قبلی، با بنزین آغشته کردند، به شدت سوختند.

سخنگوی شهردار به این خبر گفت مشاهده کننده: «وقتی صحبت از همزیستی به میان می‌آید، اینجا هیچ مشکلی وجود ندارد – نه قبلاً و نه اکنون.»

سخنگوی دولت منطقه ای اندلس گفت که دولت مرکزی مسئول تضمین همزیستی در این شهر است، اما اداره منطقه ای شمول اجتماعی و برابری با مقامات مختلف و انجمن های کولی “به شدت” کار کرده است تا پاسخگویی به نیازهای مردم را هماهنگ کند. خانواده های آسیب دیده وی همچنین خاطرنشان کرد که دولت منطقه ای سال گذشته شورای اندلس برای مردم کولی را به عنوان بخشی از تلاش های خود برای “دستیابی به جامعیت کامل و مبارزه با نابردباری، تبعیض و نفرتی که امروز مردم کولی از آن رنج می برند” ایجاد کرده است.

با این حال، مارکوس سانتیاگو کورتس، وکیل، ستون‌نویس و نویسنده اهل کوردوبا که همچنین کولی است، می‌گوید که مقامات برای کمک به قربانیان بسیار کند عمل کرده‌اند و نسبت به آنچه که در جولای گذشته در پیل رخ داده است، ممتنع بوده‌اند.

او می‌گوید: «من بسیار به اسپانیایی بودنم افتخار می‌کنم و هرگز دوست ندارم از کشورم انتقاد کنم – این کشور یک دموکراسی پیشرفته است و چیزهای خوبی دارد. اما من فکر می‌کنم هنوز مقاومتی وجود دارد که بدانیم بعد از یک طغیان قابل درک خشم، یک شیوع نژادپرستی رخ داده است.»

او می افزاید که به عنوان یک وکیل، دیده است که جنایات وحشتناک چگونه می توانند خشم را بر روی پله های دادگاه برانگیزند. “اما یک شهر کامل برای حمله به خانه های هشت خانواده طبیعی نیست، به خصوص اگر آنها خانواده های کولی باشند. اما این اتفاق افتاد. و من فکر می کنم مقامات باید وارد عمل می شدند و خشم خود را علنا ​​نشان می دادند.»

با این حال، سانتیاگو مشتاق است اشاره کند که نژادپرستی ضد کولی به سختی یک مشکل منحصر به فرد اسپانیایی است.

او می‌گوید: «اروپا بدهی‌های تسویه‌نشده‌ای دارد که به کولی‌ها می‌رسد، مردمی که همان تعریف مردم اروپایی هستند». ما در هر کشوری حضور داریم و از زمان شکل گیری اروپا در اینجا بوده ایم.

در حالی که اسپانیا اقداماتی را برای رسیدگی به این مشکل انجام داده است – کنگره یک طبقه بندی قانون ضد تبعیض را تصویب کرد ضد کولی به عنوان یک جنایت نفرت در ماه مه سال گذشته – کولی ها همچنان از حاشیه نشینی رنج می برند. فیلیپ آلستون، کارشناس سابق فقر سازمان ملل متحد، پس از یک سفر حقیقت یاب به اسپانیا در آغاز سال 2020، از دولت اسپانیا خواست تا بازنگری انجام دهد تا اطمینان حاصل شود که کودکان روما “محکوم به تکرار چرخه فقر و طرد شدن نیستند”.

در همین حال، هزاران نفر از مردم کولی و شمال آفریقا که در حلبی نشینی وسیع کانادا رئال در نزدیکی مادرید زندگی می کنند، برای دو سال و نیم بدون برق بوده اند.

حتی بعد از هر اتفاقی که افتاده، گارسیا کارمونا همچنان دوست دارد به پیل برگردد، اما نگران تلفاتی است که خانواده‌اش را به همراه خواهد داشت. پسر دو ساله او که در زمان حملات شروع به صحبت کرده بود، از مشکلات گفتاری رنج می برد. اگر الان آب می خواهد، نمی گوید: بابا آب! او فقط اشاره می کند.»

همسر او که فرزند دوم خود را باردار است، آنقدر آسیب دیده بود که نمی توانست بخوابد. او می گوید: «او غذا نمی خورد. او فقط بعد از قهوه قهوه می‌نوشید تا مجبور نشود خوابش ببرد و مردم را دوباره در سرش ببیند که به سمت خانه می‌آیند.»

اکثر خانواده‌های تبعیدی آن‌قدر می‌ترسند که نمی‌توانند علنی صحبت کنند، اما گارسیا کارمونا از احساس عصبانیت و ناتوانی خسته شده است. در حالی که او از قتل سوتو منزجر است – “انشالله تمام وزن قانون بر گردن شخصی که این کار را انجام داده باشد” – او عدالت را برای کولی های پیل می خواهد.

“اگر در خانه خود در شهر خود باشید، جایی که با همه کنار می آیید – و هیچ جرمی مرتکب نشده اید و هرگز درگیر هیچ مشکلی نبوده اید – اگر همه اینها برای شما اتفاق بیفتد چه احساسی خواهید داشت؟” او می پرسد. «این قرن بیست و یکم است. چرا باید کل جامعه برای کاری که یک نفر انجام داده است بپردازد؟»