چیمی اویلا از اوساسونا: “در آرژانتین، برداشتن اسلحه راحت تر از توپ است” | اوساسونا

“من حالا آن را فشار نمی‌دانم: من آن را دوست دارم.» چیمی آویلا، مهاجم اوساسونا و توپ ویران کننده انسان که داستان حیرت انگیزش در سراسر بدنش نوشته شده است، بدون فیلتر و خنده دار با وجود فداکاری و رنج، خود را در نقطه پنالتی به تصویر می کشد. او می بیند سویا، فینال کوپا دل ری مقابل رئال مادرید، یک شوت برای رساندن اولین جام باشگاهش. و ناگزیر، امپالمه گرانروس را در آرژانتین می‌بیند، جایی که او تعداد زیادی را از آن خود کرد و مدت‌ها قبل از حرفه‌ای شدن برای امرار معاش بازی می‌کرد. او می گوید: «در کاپوت سخت تر است. شنبه شب، تیبو کورتوا، برای شروع، اسلحه حمل نخواهد کرد.

اویلا یکی از 9 کودک، در شمال شرقی روزاریو در محله‌ای بزرگ شد که به گفته او، هرگز نمی‌دانستید که گلوله‌ها چه زمانی به پرواز در می‌آیند، گروه‌ها با هم جنگیدند و او نیز مسلح شد. خانه‌اش سقفی حلبی داشت که وقتی باران می‌بارید چکه می‌کرد و وقتی باد می‌وزید پرواز می‌کرد، اما بیرون از در نیز زمینی داشت. او می‌گوید: «من هر کاری می‌کنم که دخترم برود و با پای برهنه بازی کند، با چهره‌ای گل آلود برگردد، در خیابان‌های کثیف قدم بزند،» و با این حال، اگر علاقه‌ای وجود داشته باشد، ترسی هم وجود داشته است که او را نیز جعل کرده است. فشار می خواهی؟ در آنجا، جایی که بازی های مخفیانه برگزار می شد، امتیاز دادن به معنای بقا بود. اویلا می گوید: «این متفاوت است. این یک چالش است، یک چالش خوب در برابر بهترین دروازه بان جهان. در آن زمان می‌توانست در مقابل دروازه‌بانی باشد که اسلحه‌ای در گردنش دارد.

همه این باشگاه های بزرگ آکادمی دارند. مال من امپالم بود من حتی به هفت یا هشت سال به گذشته نگاه می کنم و انتظار نداشتم اینجا باشم و در این فینال بازی کنم. انتظار داشتم ساعت چهار صبح پنالتی بگیرم تا خانواده ام بخورند. شب می رفتی بیرون و برای پول بازی می شد. یک بر یک، پنالتی ها، شرط بندی ها. “بازی: 100.” مردم می آیند: “200 روی دروازه بان”، “300 روی دروازه بان”. اکنون به بچه ها می گویم که از بازی کردن به عنوان یک بازی لذت ببرند. وقتی پول هست، فرق می کند.

فوتبالیست‌های حرفه‌ای نوعی کالا هستند، متعلق به شخص دیگری و در آن باریو شبیه است شما برای “نقره” خود و “نقره” این پسر نیز برای افراد دیگر، افراد سنگین تیراندازی می کنید. یکی از سرکردگان باند می آمد و می گفت: برای من پنالتی بگیرید. قرار نیست نه بگویید اگر برنده شوید، می دانید که به شما پول می دهند و من خواهر و برادرهایی دارم که به غذا نیاز دارند. شما توپ را زمین گذاشتید: یک گل کوچک، مردم در راه. دروازه بان به شما نگاه می کند: “می خواهی؟” و شما فکر می کنید: “اگر گل بزنم، تمام هفته را می خورم. و اگر از دست دادم…”

لحظه ای وجود دارد که آویلا در مورد دوستانی که کشته شده اند یا در زندان به سر می برند، وسوسه هایی که همیشه در برابر آنها مقاومت نمی شود، صحبت می کند، درباره زندان ها و تأثیر آنها بر زندگی مردم صحبت می کند. یک نوستالژی برای امپالمه وجود دارد، اصرار بر اینکه فقر و جنایت اکنون در جایی که “برداشتن اسلحه آسانتر از توپ” بدتر است. او چند ضربه جدی خورده است اما موفق شد. شاید به همین دلیل بود

حیف نیست، در عوض شرکت آشوبگر. آویلا که از خنده غوغا می کند، کمی مانند بازی خود صحبت می کند: در حال تصادف، مستقیم، هرگز تکان نمی خورد، شما را همراهی می کند. از این رو، زمانی که بت های خود را خوان رومان ریکلمه و تونی کروس آشکار می کند – بازیکنانی که “اصلاً برای من مناسب نیستند” عصبانی می شود. او می گوید، یک روز دوست دارد همه چیز را به دختران کوچکش بگوید، اما این شرم نیست که او را متوقف می کند. “من هرگز از کسی که هستم شرمنده نبودم.” چیزی که به معنای عدم پشیمانی نیست و او داستان خود را خام می گوید، صداقتی که حیرت آور است.

آویلا نشان می دهد که شخصیت او چگونه ساخته شده است: یک قدرت، یک عزم ساخته شده در فقر. او نمی تواند هدر رفتن غذا یا ضربه زدن روی آن را تحمل کند. اگر صدای رفتن آب انبار را بشنود، او آنجاست که درب آن را بالا می‌برد و به هم می‌زند. پدرش با اعتیاد مشکل داشت. او در نهایت متوجه شد که “معده درد” مادرش فقط بهانه ای است برای دادن مقدار کمی غذا به فرزندانش. اویلا اولین خالکوبی خود را در 10 سالگی انجام داد که با یک بیرو و یک سوزن ساخته شده بود. او در 15 سالگی با ماریا ازدواج کرد. او مانند مادر آویلا او را از خیابان ها بیرون می کشید.

اویلا می‌گوید: «فوتبال مرا بیرون کشید. جایگزین “میله ها یا جعبه” بود. او اکنون در مورد “سرنوشت” صحبت می کند، اما یک روز به ماریا گفت که هرگز این اتفاق نخواهد افتاد. زمانی که او در Tiro Federal بود – به اشتباه – متهم به دزدی لباس و توپ شد، باشگاه را به همراه برادرش و مادرش که نظافتچی آنجا بود، بیرون کردند. او دو سال بدون لگد زدن به توپ رفت اما اصرار کرد: «خدا به همه ما هدیه می دهد. فراموش نمی کنی چه چیزی را دوست داری، چه برای انجام دادن به دنیا آمده ای.»

اویلا کارهای زیادی انجام داد. من یک چرخ دستی را دور می زدم، مقوا و ضایعات فلزی را می زدم، به عنوان آجرکار، نقاش کار می کردم، مو کوتاه می کردم، هر کاری انجام می دادم.» حداقل صادقانه بود، او به کسی آسیب نمی رساند، کاری که کرده بود. قوانینی وجود داشت: رمزی، که او آن را می نامد، کسی که از دست دادنش افسوس می خورد. اما او از “رفتار نادرست”، شرکت بد، دعوا، سلاح، “قرض گرفتن” چیزها صحبت می کند. زندان هم بود، جایی که می گوید: «همه مثل هم هستند. به طور جدی میلیون ها انسان بی گناه وجود دارند که فقط به دنبال چیزی بودند. سخت است برای زندگی، برای پول، کار، تخت خوابیدن، غذا مبارزه کنی.

در آرژانتین بازیکنان خوب زیادی وجود دارند، اما پیدا کردن اسلحه راحت‌تر از توپ است، و آنها به کسی نیاز دارند که به آنها اعتماد کند، به آنها فرصت بدهد، رویای فوتبالیست شدن را داشته باشد، کسی که به آنها غذا و چکمه بدهد. من می‌توانم تو را به دیدن یک بازی در زندان ببرم و تو بهتر از تماشای مادرید-بارسلونا، قسم می‌خورم. اما هیچ کس نمی خواهد کمک کند. آنها پول را می بینند، نه بچه را.»

خورخه و کارلوس بیلیچیچ این کار را کردند و فرصتی را پیدا کردند که آویلا نیاز داشت. و وقتی دختر تازه متولد شده اش عفونت تنفسی داشت و قبل از بهبودی معجزه آسا دچار ایست قلبی شد، او را نیز تغییر داد. پس از دو سال عدم فعالیت، عواملش او را به سن لورنزو بردند که مانع از بازگشت او به سن لورنزو نشد. باریو برای بازی ها من در این گلف فولکس واگن قدیمی، 300 کیلومتر، دارم می روم vvvvrrrrrrrrrmاویلا با خنده می‌گوید، دود از اگزوز بیرون می‌آید، فقط می‌خواهد برگردد. من از آن بازی‌ها حتی بیشتر از بازی برای سن لورنزو لذت بردم.»

اسپانیا تماس گرفت. ابتدا هوئسکا، سپس اوساسونا، آویلا متقاعد شد که به شکلی که هواداران هستند به آن بپیوندند. پر سر و صدا، متعهد، مبارزانی مثل او. این همان باشگاهی است که مایکل رابینسون در آن بازی می‌کرد، باشگاهی که او آن را «روح، روح و روح» توصیف کرد. صدمات متوالی رباط صلیبی اویلا را به مدت 435 روز از میادین دور نگه داشت، اما اگر چیزی باشد، یک جنگنده است. مصدومیت دوم زمانی رخ داد که بارسلونا برای او آمد، با این حال هیچ امتیازی در سبک وجود ندارد و او آن را نیز سرنوشت می‌نامد و به شوخی می‌گوید: «فقط نمی‌خواهم دوباره در لیست نقل و انتقالات قرار بگیرم وگرنه زندگی‌ام را در دستگاه ام‌آر‌آی سپری خواهم کرد. “

پامپلونا اکنون جای اوست و اینجاست که آنها، تنها در دومین فینال در کل تاریخ باشگاه، به راه آویلا دست یافتند: حماسه، غلبه بر مشکلات، عمل مخالف، مقاومت. بقا. اوساسونا چهار راند دویدن به وقت اضافه نیاز داشت. در مرحله یک شانزدهم پایانی مقابل بتیس، گل تساوی در دقیقه 106 آنها را به ضربات پنالتی کشاند، جایی که او اولین گل را به ثمر رساند. در نیمه با اینکه آمادگی نداشت در وقت اضافه معرفی شد و راهی پیدا کردند.

آویلا می‌گوید: «فقط حضور من روی نیمکت ممکن است روی آنها تأثیر بگذارد.» و کنار او نشسته، با گردن کلفت، ران‌های برآمده، زانوهایی به اندازه ناوارا، جای زخم‌هایی که روی آن‌ها دیده می‌شود، می‌توانید دلیل آن را ببینید. مدیر گفت: “تو ادامه می دهی.” “اما، آقا…” من جوراب ورزشی و مربی پوشیده بودم. مرد کیت عجله دارد. بدون گرم کردن، مثل یک گاو نر جنگنده، ادامه می‌دهم تا ببینم چه چیزی را می‌توانم بگیرم. اولین پاس از دیوید گارسیا را به یاد می آورم که دندان هایم را به هم فشار داد و تعقیب کردم.

برنامه بازی کردن نبود اما اوساسونا که خسته شده بود به او نیاز داشت. علاوه بر این، آن‌ها فکر می‌کردند که یک تیراندازی در راه است، فقط ایستادگی کردند، تا اینکه پابلو ایبانز به نحوی یک گل دیگر را در وقت اضافه به ثمر رساند. اویلا تأیید می کند: “من در لیست بودم: اول، همیشه اول.” در ورزشگاه المپیک سویا نیز همینطور خواهد بود.

بنابراین، آیا او کورتوا را مطالعه کرده است؟ “تحصیل کرد؟ اویلا با خنده می‌گوید: من هرگز چیزی مطالعه نکرده‌ام. این دروازه بان است که باید این کار را انجام دهد.» می ایستد، به ضبط تکیه می دهد. اویلا می‌گوید: «من آن را به وسط زدم،» و سپس بلند می‌شود. “کورتوا!” او فریاد می زند: “از وسط پایین می رود!”

(یک ساعت بعد، در حالی که بلند می شود تا به خانه برود، خانواده جت لگ منتظر او هستند، پس از پرواز برای فینال، او دوباره پیام می فرستد. “فراموش نکن کورتوا! تکان نخور: تو درست بمان. آنجا!”)

آویلا ادامه می دهد: «هزاران احساس در کنار هم قرار می گیرند. خوب است که به این فکر کنم که هفت سال پیش کجا بودم و اکنون در فینال جام حذفی با بهترین تیم اروپا بازی می کنم. در آن زمین یاد می گیرید که نترسید، سریع تمام کنید. وقتی یک بازی را بردید، یک وعده غذایی به دست آوردید و برای آن بیشتر از آن لذت بردید. درس های زندگی هم هست معلمان واقعی در خانه هستند و من از فداکاری آنها آموختم. یاد می گیرید با ترس، نیاز، شادی زندگی کنید. همه ما در درون ترس داریم: گاهی آن را نشان می دهیم، گاهی اوقات نه. من هر روز کار می کنم زیرا تنها ترس من در حال حاضر این است که اطرافیانم را ناامید کنم، مادرم. آن درس ها، مرا به اینجا رساند. هر اتفاقی دلیلی دارد. سخت است اما به شما یاد می دهد.

«گاهی اوقات نمی‌دانی چرا، اما دلتنگی تو را می‌گیرد. دیروز با همسرم، مامانم، خواهرم، خواهرشوهرم، خواهرزاده ام در خانه بودم و می دانید این احساس را دارید که به دلیل اینکه به جای دیگری پرواز می کنید، یک مکالمه را کاملاً از دست داده اید؟ من آن را داشتم. داشتم فکر می‌کردم: دو روز دیگر در فینال جام حذفی اسپانیا بازی خواهم کرد. در آن زمان این امر غیرممکن و غیرممکن بود. شما فکر می کنید: “مسافرت چقدر طولانی بود و در سراسر صحرا”. حالا نزدیک است و با خودم فکر می کنم: “چقدر زیبا بود رویا دیدن.”