اعتراضات علیه اصلاحات بازنشستگی فرانسه در سراسر اروپا چگونه دیده می شود؟

در ماه مارس، یک روزنامه بلژیکی این سوال را مطرح کرد: آیا این گول ها دیوانه نیستند؟ با اشاره به اعتراضاتی که چند ماه است که فرانسه را به دلیل اصلاحات بحث برانگیز بازنشستگی در این کشور تکان داده است.

و این تنها روزنامه ای نبود که به شدت به تظاهرات واکنش نشان داد. روزنامه بریتانیایی روزنامه گاردین امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه برای تصویب این قانون با “نبردی بزرگ” روبرو شد. و در ایتالیا، واقعیت روزانه پرسید: “چرا ایتالیایی ها مانند فرانسه به خیابان ها نمی آیند؟”

این اصلاحات که ماه گذشته به تصویب رسید، حداقل سن بازنشستگی را از 62 به 64 سال افزایش می دهد – که جرقه 13 روز اعتراض ملی را برانگیخت.

اکنون، پنج سال پس از اعتراضات جلیقه زردها که مطبوعات خارجی را نیز مجذوب خود کرده است، اروپایی ها از نزدیک آنچه را که در فرانسه می گذرد دنبال می کنند و نظر خود را در مورد این جنبش شکل می دهند.

یورونیوز با خبرنگارانی از سراسر قاره مصاحبه کرد تا درک کند که جنبش اجتماعی فرانسه در اروپا چگونه درک می شود.

آیا این گول ها دیوانه نیستند؟

آیا آنها دیوانه نیستند که کشورشان را به بن بست بکشانند، بگذارند پایتختشان زیر زباله مدفون شود و پیوسته تظاهرات کنند، در حالی که دولت آنها فقط قصد دارد سن قانونی را از 62 به … 64 برساند؟

اظهارات تهاجمی – که به شخصیت کمیک فرانسوی آستریکس گول نیز اشاره کنایه آمیزی داشت – با تعجب همسایگان شمالی فرانسه به اعتراض شدید این کشور نگاه کردند.

سن بازنشستگی فعلی در بلژیک 65 سال است و قرار است تا سال 2030 به 67 سال افزایش یابد. به این معنی که در کمتر از یک دهه، یک کارگر پنج سال پس از همتای خود در فرانسه، در بلژیک مستمری بگیر خواهد شد.

در آن سوی رود راین، درک خشم در فرانسه برای آلمانی‌ها دشوار است، جایی که حقوق بازنشستگان بهتر از آنهاست.

در آلمان، نه تنها افراد دیرتر بازنشسته می شوند، بلکه پول کمتری نیز دریافت می کنند: به گفته وزارت همبستگی، 1100 یورو در ماه در آلمان در مقایسه با 1400 یورو در فرانسه.

وی افزود: «حتی چندین سال است که بحث در مورد توان مالی سیستم بازنشستگی وجود دارد و شرکت‌ها برای افزایش سن از 67 به 68 سال لابی می‌کنند. اما تا به امروز هیچ‌کس به خیابان‌ها نیامده است». خبرنگار سرویس آلمانی یورونیوز توضیح داد.

و حتی اگر مجله آینه در 16 مارس گزارش داد “ماکرون می خواهد اصلاحات خود را بدون رای تصویب کند” – اشاره ای به تصویب قانون توسط رئیس جمهور از طریق ماده 49.3 قانون اساسی – فرانسه در آلمان “تقریبا غیرقابل اصلاح و فرانسوی ها در برابر تغییر مقاوم هستند”.

اما در جاهای دیگر این قاره، اعتراضات در فرانسه نیز به منبع الهام تبدیل شده است.

“مثل فرانسوی ها اعتراض می کنند”

این روزنامه اسکاتلندی می‌گوید: «زمان آن است که مانند فرانسوی‌ها به دولت بریتانیا اعتراض کنیم». ملی چند هفته پیش، در حالی که روزنامه انگلیسی تلگراف گفت: «وقتی صحبت از حقوق بازنشستگی به میان می‌آید، باید بیشتر شبیه فرانسوی‌ها باشیم».

این عناوین در حالی منتشر می‌شوند که بریتانیا نیز توسط موجی از خروج‌ها به‌عنوان «بزرگ‌ترین خروجی‌هایی که بریتانیا در دهه‌های اخیر دیده است» به لرزه درآمده است.

در 1 فوریه، نیم میلیون کارگر از سراسر کشور در اعتراض به هزینه های زندگی و تقاضای افزایش حقوق دست به اعتصاب زدند – که باعث تعطیلی مدارس و اختلال در حمل و نقل شد.

اما در حالی که این اعتصاب‌ها یکی از بزرگترین اعتصاب‌هایی بوده است که بریتانیا در سال‌های اخیر دیده است، طبق گزارش روزنامه دوبی، در فرانسه، تظاهرات تقریباً یک سنت تلقی می‌شود. ملی.

عادتی که آنقدر ریشه در فرهنگ سیاسی کشور دارد که «دولت های فرانسه از شهروندان انتظار اعتراض دارند و شهروندان فرانسوی از ابراز ناامیدی خود در خیابان ها ابایی ندارند». این بسیج عظیم یک نویسنده را نیز تحت تأثیر قرار داد روزنامه گاردین، او گفت که تظاهرات “پیامی قوی برای بقیه اروپا ارسال می کند، زیرا سیاستمداران در سراسر قاره در مورد اصلاحات مشابه فکر می کنند” و حتی طغیان های اخیر را به عنوان یک “هنر اعتراض فرانسوی” واقعی توصیف کرد.

این پیامی است که در بخارست به خوبی پذیرفته شد، جایی که در ماه‌های اخیر، رومانیایی‌ها مکرراً برای مبارزه با فساد و دفاع از کشاورزانی که توسط هجوم غلات اوکراینی تهدید شده‌اند، به خیابان‌ها رفته‌اند. و در سرتاسر اروپای شرقی، مردم شاهد آشکار شدن اوضاع در فرانسه هستند، به‌ویژه وقتی صحبت از بسیج عمومی می‌شود. آندرا دیاکونسکو، سردبیر یورونیوز رومانی، توضیح داد: «تظاهرات در فرانسه اغلب به عنوان نمونه ای برای رومانیایی ها برای سازماندهی مبارزات خود و تشویق سایر اعتصاب کنندگان برای پیوستن به صفوف است.

“احساس غالب در بلغارستان همدردی است”

در کشور همسایه بلغارستان، اعتصابات در فرانسه مورد توجه قرار گرفته است زیرا منعکس کننده وضعیت کشور است. قانونگذاران این کشور در حال حاضر خواستار افزایش سن بازنشستگی به 65 سال تا سال 2037 هستند، که یک جهش از معیار 62 سال برای زنان و 64 سال برای مردان است.

مارینا استویمنوا، سردبیر یورونیوز بلغارستان، گفت: “احساس غالب در اینجا همدردی است. بلغارها عموماً از تظاهرکنندگان فرانسوی و تمایل آنها برای دفاع از حقوقشان حمایت می کنند و خشونت را محکوم می کنند.”

اما تصاویر درگیری پلیس و تظاهرکنندگان بسیاری از اروپایی ها به ویژه پرتغالی ها را نیز شوکه کرده است. دیاریو د نوتیسیاس در 3 آوریل توضیح داده شده است. در این بیانیه آمده است: «این اقدامات خرابکارانه هرگز به مبارزه کمک نمی کند و حتی به تصویر جنبش آسیب نمی رساند.

بر اساس گزارش‌ها، صحنه‌های خشونت در پرتغال غیرممکن است روزانه، که خشم فرانسوی ها را با خشم پرتغالی ها مقایسه می کند ، آنها نیز چندین ماه است که برای محکوم کردن افزایش هزینه های زندگی تظاهرات می کنند.

اما اگر جنبش اجتماعی فرانسه در اروپا به شدت تبلیغ شود، اعتراضات پرتغالی کمتر مورد توجه قرار می گیرد. مطابق با روزنامهیکی از دلایل این امر ستیزه جوی فرانسه و توانایی اتحادیه ها برای متقاعد کردن و بسیج کارگران و در نتیجه ماندگار کردن جنبش است.

با این حال، در ایتالیا، مردم به درگیری اجتماعی فرانسه چشم دوخته بودند.

چرا ایتالیایی ها مانند فرانسه به خیابان ها نمی آیند؟

“اما چرا [don’t these protests] برای ما اتفاق می افتد؟” یک روزنامه نگار در داخل پرسید واقعیت روزانه. او توضیح داد: «در اینجا، زمانی که سن بازنشستگی در سال 2011 به 67 سال افزایش یافت، اعتصاب چهار ساعت به طول انجامید. پاسخ ممکن است در گذشته ایتالیا نهفته باشد، کشوری که سالها با تروریسم مشخص شده است و دیگر جرات ورود به میدان اعتراض را ندارد.

یک روزنامه نگار از این روزنامه می گوید: «با توجه به بی ثباتی سیاسی و سرعت آمدن و رفتن دولت ها چه فایده ای دارد. امروز ایتالیا شگفت زده. وی توضیح داد، به خصوص که ایتالیایی ها به ندرت پیروز شده اند، برخلاف فرانسوی ها که در چندین نوبت در نبرد خیابان ها پیروز شده اند.

برای مثال، در سال 1995، اولین اصلاحات بازنشستگی فرانسه توسط دولت آلن ژوپه به دلیل تظاهرات پس گرفته شد. در سال 2006، بسیج ها ژاک شیراک را وادار کردند تا از اجرای “کنترت برتر آمیزش” دولتش خودداری کند. [CPE]، که اخراج افراد زیر 26 سال را آسان تر می کرد.

اما برخی از ایتالیایی‌ها دیگر تنها به تماشای فرانسوی‌ها راضی نیستند و آنها را در 23 مارس در خیابان‌ها دنبال می‌کنند تا از همسایگان خود حمایت کنند.

در مقابل سفارت فرانسه در رم و کنسولگری در چندین شهر دیگر، تظاهراتی به فراخوان اتحادیه کارگری ایتالیایی USB برگزار شد. [Unione Sindacale di Base]. آنها در اول ماه مه دوباره مانند فرانسوی ها تظاهرات خواهند کرد، اما این بار برای تظاهرات علیه دولت جورجیا ملونی و دفاع از کارگران ایتالیایی.