روزنامه‌نگاران بنگلادشی پس از اظهارات «دشمن مردم» نخست‌وزیر بنگلادش در ترس زندگی می‌کنند | توسعه جهانی

چهار هفته پیش، یک خبرنگار در بنگلادش از دفترش بیرون آورده شد، به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفت – و سپس از پشت بام ساختمانش به پایین پرتاب شد که باعث شکستگی در پشت، سه دنده شکسته و زخمی با قمه روی سرش شد.

ایوب مهزی، روزنامه نگار، معتقد است که او به دلیل گزارش در مورد روابط ادعایی دولت محلی با یک گروه جنایتکار هدف قرار گرفته است. حمله در Chattogram، در جنوب شرقی بنگلادش، نگرانی‌ها از وخامت آزادی مطبوعات در این کشور را تشدید کرده است، که نزدیک به انتهای شاخص جهانی آزادی مطبوعات است که قرار است اواخر این هفته توسط گروه گزارشگران بدون مرز به‌روزرسانی شود.

در اواخر ماه مارس، پلیس بنگلادش روزنامه نگاری را که برای بزرگترین روزنامه این کشور، Prothom Alo، کار می کرد، به دلیل گزارشی به ظاهر بی ضرر که در فضای مجازی منتشر شد، در مورد قیمت بالای مواد غذایی و هزینه های زندگی دستگیر کرد. گزارشگر، شمس‌زمان شمس، به تولید «اخبار کذب» متهم شده است و این روزنامه توسط نخست‌وزیر، شیخ حسینه، «دشمن مردم» خوانده شده است.

روزنامه‌نگاران و گروه‌های آزادی مطبوعات می‌گویند که کشور از زمان معرفی قانون امنیت دیجیتال (DSA) در سال 2018 متضرر شده است، قانون جرایم سایبری که دولت می‌گوید با هدف متوقف کردن تبلیغات و مطالب افراطی آنلاین است اما منجر به دستگیری ده‌ها نفر و همچنین بازداشت شده است. ارعاب و خشونت علیه خبرنگاران

یک روزنامه نگار بنگلادشی که برای یک نشریه خبری آنلاین کار می کند، گفت که عبارت مبهم این قانون باعث شده است که خبرنگاران و سردبیران آنها در مورد داستان هایی که می نویسند بسیار محتاط باشند. روزنامه‌نگار گفت: «از زمان DSA، ما محتاط بودیم که خود را به زندان نیندازیم، زیرا آسان بود… این یک ترس مطلق است.

کارکنان رسانه می‌گویند که از داستان‌های انتقادی درباره حزب حاکم یا پروژه‌های آن اجتناب کرده‌اند، اما حمله به پروتوم الو، که با اعتراض و ارعاب طرفداران حزب حاکم عوامی لیگ همراه بود، تاکید کرد که چگونه روزنامه‌نگاران می‌توانند با عواقب طیفی از مسائل مواجه شوند. از جمله آسیب رساندن به «وجهه ملی» یا ناراحت کردن یک وزیر یا مسئول.

«گزارش در مورد مسائلی مانند افزایش قیمت بی ضرر به نظر می رسید. اما پس از دستگیری شمس، به نظر بدیهی است که نمی‌توانیم درباره این موضوعات به ظاهر بی‌ضرر هم گزارشی ارائه کنیم.

آنها افزودند که این نه تنها ترس از مواجهه با شکایت تحت قانون DSA، بلکه تهدید و ارعاب روزنامه نگاران و خانواده های آنها نیز بوده است. این راهی برای ایجاد وحشت در میان خبرنگاران است. این دستگیری‌های پلیس بیشتر در نیمه‌های شب اتفاق می‌افتد و در برخی موارد هم [the journalists] برای چند روز برده می شوند و هیچ کس نمی داند کجا هستید.»

در سال 2021، مشتاق احمد نویسنده پس از بیماری ناگهانی در بازداشت درگذشت، نه ماه پس از بازداشت به دلیل پست های رسانه های اجتماعی در انتقاد از واکنش دولت به همه گیری کووید. کبیر کیشور، کاریکاتوریست که در کنار احمد دستگیر شد، گفت که او خودش شکنجه شده بود و احمد درباره دریافت شوک الکتریکی صحبت کرده بود.

بر اساس قانون ردیاب امنیت دیجیتال که توسط مرکز مطالعات حکومت داری در بنگلادش اداره می شود، بیش از 600 پرونده علیه روزنامه نگاران با استفاده از قانون تشکیل شده است. تقریباً نیمی از پرونده‌های ثبت شده بر اساس قانون بین اکتبر 2018 و اوت 2022 توسط افراد وابسته به یک حزب سیاسی یا مقامات دولتی بوده است.

ما نمی دانستیم کدام قطعات می توانند ما را در دردسر بیاندازند. نظم‌الحسن که در تیم نظرات در روزنامه انگلیسی زبان کار می‌کرد، به یاد می‌آورد که ما تصویر روشنی از آنچه ممکن است برای ما یا همکارانمان بیفتد نداشتیم، بنابراین تمایل داشتیم قضاوت تصادفی و خودسرانه در مورد داستان‌هایی که باید اجرا شوند، انجام دهیم. دیلی استار.

احسان گفت: «قطعات بسیار معمولی بود که ما از انتشار آن خودداری کردیم… قبل از انتشار داستانی درباره یک افسر پلیس متوسط ​​یا نماینده حزب حاکم در مجلس باید دو بار فکر کنید.

احسان، که اکنون در ایالات متحده زندگی می کند، می گوید که این موضوع باعث شده بسیاری از روزنامه نگاران به آینده خود فکر کنند، برخی به دنبال مهاجرت به خارج از کشور و برخی دیگر امیدوارند که تغییر، شاید از طریق انتخابات، فشار را بر آنها کاهش دهد. در این بین از پرداختن به موضوعات حساس اجتناب می‌کنند و زبانی را که در گزارش استفاده می‌کنند کم می‌کنند.

علی ریاض، استاد سیاست در دانشگاه ایالتی ایلینویز، گفت که DSA “محدودیت های جدی” برای روزنامه نگاران ایجاد کرده است. “آنها چیزی را اعمال می کنند که به عنوان خودسانسوری توصیف می شود، اما این خودسانسوری نیست – این یک محیط ترس ایجاد می کند، و آنها باید رعایت کنند.”

ریاض گفت که بسیاری از نشریات متعلق به صاحبان مشاغل وابسته به حزب حاکم هستند یا می ترسند در صورت ناراحتی افراد نامناسب به منافع آنها آسیب وارد شود. او گفت که کشور به طور کلی در رنج است زیرا خبرنگاران از انجام کار تحقیقی در مورد موضوعاتی مانند فساد وحشت دارند.

روزنامه‌نگاران دیگر فکر نمی‌کنند: “این چیزی است که در مقابل من اتفاق می‌افتد، هر چه طول بکشد، می‌دانم چه کسی پشت آن است.” نه، آنها فکر می کنند: “حداقل چه چیزی می توانم بنویسم و ​​زنده بمانم؟”