جادوی سیاه و سفید کالینگوود دوباره راهی برای آخرین بازگشت معجزه آسا پیدا می کند | AFL

تیقرار بود ستون هفته او درباره ریچموند باشد. قرار بود این بازی واقعاً وحشتناک آنها در استادیوم مارول باشد، زمینی که از آن متنفرند، در برابر تیمی که چند سال پیش با تحقیر مطلق از آن عبور می کردند. قرار بود نگاهی به حمله زمان به بازیکنان قهرمان و تیم های قهرمان باشد.

و سپس کالینگوود اتفاق افتاد. احتمالاً از نوشتن من در مورد آنها خسته شده اید. حالم ازش بهم میخوره داره مسخره میشه کریگ مک‌ری چند هفته پیش گفت: «هر هفته یک ماجراجویی جدید است. و هر هفته از خود پیشی می گیرند. آنها تیمی هستند که شما برای آن هماهنگ می شوید. آنها تیمی هستند که برای تماشای آن به عنوان یک بی طرف پول می دهید. آنها 9 بازی از ده بازی اخیر خود را پس از عقب افتادن در 3 ربع پیروز شده اند.

اگر تا به حال آنها قابل دریافت بودند، روز یکشنبه بود. آنها در حال استراحت پنج روزه بودند. اسکات پندلبری چشم بدی داشت. استیل ساید باتم تمام هفته بیمار بود. دارسی مور تقریباً دیر کناره گیری کرده بود. و در مورد آدلاید فحاشی خاصی وجود داشت. در تمام دوران تصدی متیو نیکس، بازی با کلاغ ها سخت بوده است. اما در چند سال اخیر، آنها کمی کلاس نداشتند. آنها فاقد فاکتور ایکس بودند. و فاقد ثبات بودند. آن‌ها مانند بسیاری از طرف‌ها بودند که در حال بازسازی و کشف خودشان بودند. اما آنها در ماه گذشته تیم فوق‌العاده‌ای برای تماشا بوده‌اند، با حمله همه جانبه‌شان، ضربه‌های میدان مجلل و فورواردهای کوچکشان که در حال دویدن هستند.

با این حال این بزرگترین آزمون آنها بود. این یک بازی فول هاوس و مورد انتظارترین بازی دور بود. این حریفی بود که به تاب خوردن ادامه می داد، فشار می آورد و به دویدن ادامه می داد. کلاغ ها باید بازی را تا یک چهارم به رختخواب می گذاشتند. آنها با 22 امتیاز پیش افتادند اما باید خیلی بیشتر می شد. آنها در بهترین بخش سه کوارتر برتری داشتند. پشت سرشان را زدند. آنها بهترین داوری افتضاح را داشتند. اما آنها در را نیمه باز گذاشتند، و شما به سادگی نمی توانید این کار را در مقابل این طرف زاغی انجام دهید.

کالینگوود تیمی نیست که در برگه آمار منطقی باشد. آنها یک تیم سخت برای توضیح در نمودار هستند. اما همیشه ارزش آن را دارد که به زبان بدن بازیکنان در زمان سه ربع نگاه کنیم. آنها همیشه پر از انرژی، پر از اعتقاد و کاملاً با مربی هستند. مک‌ری به بازیکنانش می‌گوید: «خودت باش». “برو بازی کن”. و آنها انجام می دهند. روی اشتباهات خورش نمیکنن آنها وقتی چهار گل از پنج گل عقب هستند، جمع نمی شوند. آنها ریسک می کنند. اما این همه یک پرتاب بزرگ در بیخ نیست. این همه وودو نیست. روشی برای کاری که انجام می دهند وجود دارد. و همانطور که McRae دیروز گفت، آنها بیش از هر طرف دیگر در معرض این سناریوها هستند.

تقریباً یک دقیقه مانده به پایان بازی، و امتیازات به ثمر رسید، بیلی فرامپتون، که تقریباً به اندازه پیتر فرامپتون هوش و ذکاوتی دارد، توپی را به راهرو بازگرداند. هر راکمن دیگری در مسابقه باید توپ را به خط مرزی می اندازد. اما این طرف کالینگوود عصبی است. آنها شکی ندارند. و در 21 ثانیه مانده به پایان، آنها پیشتازی – و موقعیت اول را داشتند.

در پایان دوران ادی مک‌گوایر-ناتان باکلی، کالینگوود به باشگاهی بدل شده بود که گرم کردن آن به طور فزاینده‌ای سخت بود. همه چیز در مورد باشگاه و تیم بهم ریخته، پریشان و تدافعی بود. همه چیز در سال 2022 تغییر کرد. با این حال، وسوسه انگیز بود که فصل را به عنوان یک سری از دزدی ها رد کنیم. وسوسه انگیز بود که بگوییم دیگر هرگز چنین نخواهد شد – که مربیانی مانند راس لیون و آلستر کلارکسون آنها را کشف کنند و شانس آنها تمام شود. اما آنها مدام راهی پیدا می کنند. آنها چنین کیسه ای مخلوط هستند. در فصل های آخر مانند روز یکشنبه، جردن دی گوی یک چهره تقریبا روتوایلی در میانه است. مور می‌تواند 10 دقیقه قبل از بازی استفراغ کند، دو ساعت آینده را مانند یک والیبالیست نوردیک در حال پرتاب کردن بگذراند و سپس یک سخنرانی عالی درباره کهنه‌سربازان از زمین بیرون بیاورد. جان نوبل همان چیزی است که جک دایر آن را یک بازیکن خوب و معمولی می نامید، اما او به رقابت ادامه می دهد و به پیشرفت خود ادامه می دهد.

میسون کاکس در حال حاضر مصدوم است. آخر هفته او مهمان بار در کوچکترین کوکتل بار استرالیا در میدان فدراسیون بود، تصویری خارق‌العاده برای تأمل. او همچنین سوژه یک نمایه 60 دقیقه ای در ایالات متحده بود. Footy، او گفت، “بی نظیرترین، گیج کننده ترین و زیباترین بازی در جهان” بود. یکشنبه مطمئناً تجربه کامل قوانین استرالیا را فراهم کرد – از خسته و ژولیده در Docklands گرفته تا کاملاً قانع کننده در آدلاید.