“ما احساس امنیت می کنیم”: انرژی سبز چگونه زندگی پناهندگان در رواندا را روشن می کند | نیروی خورشیدی

ادسون سبوتوزی مونیاکارامبی، پناهنده ای که در اردوگاه کیگمه در جنوب رواندا زندگی می کند، می گوید: «اردوگاه از تاریکی به روشنایی آمده است.

«قبل از لامپ های خیابانی با انرژی خورشیدی، کمپ تاریک بود. مونیاکارامبی، رئیس کمیته ای که نماینده 16000 نفر در کمپ است، می گوید. اما اکنون هیچ کس نمی تواند از مردم در گوشه و کنار خیابان سرقت کند و بچه ها می توانند در حالی که منتظر شام هستند بیرون درس بخوانند یا بازی کنند.

این لامپ ها به همراه سیستم های خورشیدی خانگی و اجاق های آشپزی تمیزتر توسط پروژه انرژی های تجدیدپذیر برای پناهندگان (RE4R) به سه اردوگاه در رواندا تحویل داده شده است که بیش از 42000 نفر را در خود جای داده است. پناهندگان می گویند که نتیجه معجزه آسا بوده است و اردوگاه ها را ایمن تر کرده و تحصیلات و مشاغل کوچک کودکان را تقویت می کند. به ویژه، زنان و کودکانی که مجبور به جمع آوری هیزم در خارج از کمپ بودند، دیگر با خطر تجاوز و ضرب و شتم روبرو نیستند.

اندرو هارپر، مشاور ویژه کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان که این کمپ ها را اداره می کند، می گوید: «ارائه انرژی پایدار برای افرادی که تقریباً همه چیز را از دست داده اند بسیار مهم است. «آسیب‌پذیری را کاهش می‌دهد، اما همچنین افراد را از موقعیت ناتوانی و وابستگی به موقعیتی برمی‌گرداند که در آن شروع به کمک به جامعه می‌کنند. اما این منطقه ای است که تقریباً در هر عملیاتی در اولویت قرار ندارد و بودجه آن کم است.»

Uwimana Nyirakabukari، یک مادر مجرد با پنج فرزند، در اردوگاه Nyabiheke زندگی می کند و اکنون یک سیستم خانه خورشیدی دارد: یک پنل خورشیدی روی سقف که چراغ های داخل آن را تامین می کند و یک باتری برای شارژ تلفن همراه. او می‌گوید: «قبل از این من از شمع استفاده می‌کردم، یا اگر نمی‌توانستم شمع بخرم، از یک چوب سوزان استفاده می‌کردم. اما یک بار، وقتی شب به توالت رفتم، برگشتم و تشک آتش گرفته بود. بچه های من نزدیک بود بمیرند.»

خوشبختانه آتش خاموش شد. اما لامپ های خورشیدی نه تنها خطر آتش سوزی را برای Nyirakabukari کاهش نداده اند. او می گوید: «من هم می توانم درس بخوانم. “من در حال یادگیری خواندن و نوشتن و صحبت کردن به انگلیسی هستم.” او با ساختن کیف‌های حمل‌کننده برای فروش در بازار امرار معاش می‌کند، و داشتن نور در خانه اکنون به این معنی است که می‌تواند عصرها در حالی که فرزندان بزرگترش آشپزی می‌کنند، کار کند. او می افزاید: «این پروژه واقعاً به من کمک کرد تا از فقر فرار کنم.

مانند تقریباً همه پناهندگان در این سه اردوگاه، نیراکابوکاری از خشونت در جمهوری دموکراتیک کنگو گریخت و در محل مورد اصابت گلوله زخم‌های بزرگ و گردی بر روی پاهای خود دارد. جراحات او را با ناتوانی جسمی مواجه کرده است و لامپ های خیابان اکنون به او کمک می کنند تا با خیال راحت در مسیرهای ناهموار در کمپ های تپه ای حرکت کند.

برای Esperance Mukabera، یکی دیگر از ساکنان Nyabiheke، رادیو که بخشی از سیستم خانه خورشیدی است، کلیدی است. بیوه 75 ساله می گوید: «اکنون، من احساس تنهایی نمی کنم. “قبل از [the solar power] خیلی سخت بود، کمپ جای بسیار تاریکی بود. اکنون می‌توانیم به راحتی به توالت برویم، احساس امنیت بیشتری می‌کنیم و می‌توانیم بدون هیچ مشکلی در کمپ حرکت کنیم.»

اردوگاه های پناهندگان معمولاً با تفریح ​​همراه نیست. اما برای رفاه، به ویژه برای کودکانی که نیمی از پناهندگان در کمپ ها را تشکیل می دهند، مهم است. لامپ های خیابانی خورشیدی جان تازه ای به تنها زمین بسکتبال کمپ نیابیهکه داده است.

هرتیه موگیشا، مربی ورزشی که در هفت سالگی در سال 2007 به اردو آمد، می‌گوید: «بچه‌ها آن را بیشتر از آنچه شما می‌توانید بیان کنید، دوست دارند. به اندازه کافی طولانی نبود اکنون برای زمانی که ما می خواهیم باز است.» او می‌گوید ورزش همچنین نوعی محافظت از کودکان و نوجوانان است که آنها را از الکل و سایر خطرات منحرف می‌کند.

علاوه بر سیستم های خورشیدی، پناهندگان به اجاق های آشپزی تمیزتر دسترسی پیدا کرده اند. این گلوله های ساخته شده از خاک اره و ضایعات چوب را می سوزانند و خطرات جمع آوری هیزم را از بین می برند و همچنین دود بسیار کمتری تولید می کنند.

غذای مورد علاقه دو پسر چهار و هشت ساله آدلین اوموهوزا اسپاگتی است و او می گوید که اجاق گاز جدید تغییر بزرگی در زندگی او در کیگمه ایجاد کرده است. او می‌گوید: «بچه‌های ما برای جمع‌آوری هیزم در خارج از کمپ رفتند، اما از آنجایی که مردم محلی می‌توانستند آنها را کتک بزنند، ترسیده بودند. دود و گرمای آتش‌های باز نیز خانه‌اش را پر کرده بود: «شما اشتهایی برای خوردن غذایی که پخته‌اید نداشتید».

اوموهوزا و سایر پناهندگانی که به عنوان افراد آسیب پذیر طبقه بندی نمی شوند، هزینه سیستم های خورشیدی و اجاق های پخت و پز خود را به صورت اقساطی به شرکت های محلی پرداخت می کنند. Denyse Umubyeyi، مدیر کشوری برای اقدام عملی، سازمان غیردولتی مجری پروژه RE4R، می گوید: «ما معتقدیم که این پایدارترین راه است.

او می‌گوید: «این برای پناهندگان خوب است، زیرا وقتی خرید می‌کنند، نوعی احساس مالکیت و خوداتکایی و عزت می‌کنند». «یکی از پناهندگان به من گفت: «آنچه بدون من برای من انجام می‌شود، علیه من انجام می‌شود.» همچنین به این معناست که تعداد پناهندگان بیشتری نسبت به زمانی که به صورت رایگان ارائه می‌شد، می‌توانند این سیستم‌ها را دریافت کنند.

هفتاد پناهنده اکنون در فروش و نصب سیستم های خورشیدی مشغول به کار هستند. از جمله Safari Habaruema در کمپ Kigeme. زمینه فروش Habaruema اکنون بسیار زیبا شده است: «داشتن یک سیستم خانه خورشیدی واقعاً یک زندگی را تغییر می دهد. من می‌گویم یکی را بگیر، و چرا یک سیستم Belecom نه؟»

پروژه RE4R تاکنون 183 چراغ خیابان، 4000 سیستم خانه خورشیدی و 5600 اجاق گاز را در سراسر کمپ ها تحویل داده است که برخی نیز در روستاهای مجاور نصب شده اند.

Jost Uwase، از EcoGreen Solutions مستقر در رواندا، که اجاق‌های تمیزتر بیشتری را به ساکنان محلی فروخته است تا پناهندگان، می‌گوید مشارکت جوامع میزبان مهم است: «جامعه میزبان می‌توانست بگوید که [refugees] در حالی که ما گرسنه هستیم سود می برند. اما حالا انگار دارند به اشتراک می گذارند.»

اواسه بر مزایای امنیتی اجاق‌ها تأکید می‌کند: «مواردی وجود داشت که زنان وقتی به بیرون از کمپ‌ها رفتند و فقط هیزم در جنگل همسایه جمع‌آوری کردند، مورد تجاوز قرار گرفتند. [the stoves] فرصتی برای حفظ امنیت آنها بود.”

یک نگرانی در مورد نصب دستگاه های خورشیدی این بوده است که ممکن است کمپ ها را دائمی تر کند. Umbyeyi می گوید: «برخی سازمان ها تمایلی به انجام چنین زیرساختی ندارند. اما برخی از این پناهندگان 20 سال است که اینجا هستند. تصور کنید در تمام این سال ها از یک انسان چنین حقوق اولیه ای محروم شده اید. زندگی آنها متوقف نشده است. زندگی آنها ادامه دارد، آنها باید رشد کنند، یاد بگیرند، کار کنند.”

هاباروما می‌گوید برخی از افرادی که سعی در بازگشت به جمهوری دموکراتیک کنگو داشتند در ادامه خشونت‌ها کشته شده‌اند.

تعداد کمی از کمپ ها در سراسر جهان سیستم های انرژی تجدیدپذیر را نصب کرده اند، از جمله کمپ هایی که در اردن برای پناهندگان سوری و در کنیا برای پناهندگان اتیوپیایی ایجاد شده است. اما بیش از 26 میلیون پناهنده در سراسر جهان وجود دارد و 90 درصد آنها برق ندارند و 80 درصد برای پخت و پز به هیزم متکی هستند.

هارپر می‌گوید: «انرژی اغلب هیزم را جمع‌آوری می‌کند و باعث فاجعه جهانی می‌شود. “اگر نمی توانید از محیط زیست محافظت کنید، نمی توانید از جامعه محافظت کنید.” او می گوید که حملات به زنان در حال افزایش است. “از آنجایی که مناطق اطراف شهرک های پناهجویان از هیزم خالی می شوند، آنها باید دورتر و دورتر بروند.”

هارپر می گوید که بحران آب و هوا نیز وضعیت را بدتر می کند. اغلب آنچه اکنون می بینیم این است که وقتی مردم به دلیل ترکیبی از درگیری ها و همچنین تغییرات آب و هوایی مجبور به ترک خانه های خود شده اند، پتانسیل بازگشت مردم واقعا محدود می شود. [as rising temperatures make traditional farming unviable]. به همین دلیل است که برای ما منطقی‌تر است که در شهرک‌های بلندمدت جابجایی سرمایه‌گذاری کنیم.»

هارپر معتقد است که همه کمپ های پناهندگان باید برنامه ای برای انرژی های تجدیدپذیر برای روشنایی و پخت و پز داشته باشند، اما تامین مالی همچنان یک مشکل است. ما باید کارهای خوبی را که در حال انجام است پیش ببریم و از پروژه های آزمایشی دور شویم و این فعالیت ها را در مقیاس چالش ها اجرا کنیم. اما بین آنچه مردم سزاوار آن هستند و آنچه به دست می آورند تفاوت وجود دارد.»

این دیدگاه توسط Annemieke de Jong از بنیاد Ikea که پروژه RE4R 10 میلیون یورویی (8.4 میلیون پوندی) را تامین مالی کرده است، مشترک است. «چالش در مقیاس نهفته است. کمک‌های بشردوستانه همیشه به کمک‌های خارجی بستگی دارد. اما آنچه که هیجان‌انگیز است این است که اگر به آن به عنوان یک بازار نگاه کنید و به آنچه جامعه برای رشد نیاز دارد فکر کنید، فرصت‌هایی را می‌بینیم تا از آن اقتصاد کمکی فراتر رفته و اقتصاد سالمی داشته باشید.” می گوید.

دی جونگ می افزاید: مهارت هایی که پناهندگان از طریق پروژه های انرژی تجدیدپذیر می آموزند نیز می توانند پس از بازگشت به کشورشان و شروع بازسازی جوامع خود با آنها بازگردانده شوند.

Munyakarambi می گوید که پروژه RE4R تغییر مثبت بزرگی را به ارمغان آورده است و تنها مشکل این است که نیمی از ساکنان کمپ هنوز سیستم های خورشیدی خانگی ندارند.

او می گوید: «اما نمی توانیم فراموش کنیم که پناهنده هستیم. آرزوی من این است که به کشورم برگردم. ضرب المثلی داریم که می گوید: “اگر به کسی سر زدی، قبل از اینکه از دستت خسته شود، باید برگردی”. اما ما باید مطمئن باشیم که امنیت در کنگو وجود دارد.