یک هفته کاری چهار روزه می تواند به جوامع مذهبی – و همه ما کمک کند | شادی خان سیف

مناین یک جمعه بود، آخرین روز از یک کارگاه آموزشی پنج روزه برای متخصصان جوان در میان حرفه ای از پیشینه های پناهنده با مهارت در مهندسی، پزشکی، اقتصاد و سایر زمینه ها. حوالی ظهر، بسیاری از شرکت کنندگان مسلمان مضطرب به نظر می رسیدند.

آنها در چهار روز گذشته نماز و مراقبه های معمول را به صورت انفرادی در وقت ناهار انجام می دادند، اما در روز جمعه تمایل آشکاری برای رفتن به مسجد برای اقامه نماز جماعت با سایر اعضای جامعه وجود داشت.

به عنوان یکی از شرکت کنندگان در کارگاه مشاهده کردم که به نظر می رسید آنها بین خواسته های مبرم زندگی حرفه ای و یک رضایت معنوی ریشه دار دویده شده بودند. به این فکر کردم که پیدا کردن حد وسطی برای شکوفایی این دو چقدر باید دشوار باشد.

در اولین سال اقامتم در ملبورن پس از نقل مکان از افغانستان، صحنه هایی که در نماز جمعه در مساجد مختلف محلی در اطراف منطقه تجاری مرکزی دیدم یک چیز مشترک داشت: بسیاری از نمازگزاران مسلمان جوان با لباس های حرفه ای که با عجله نماز می خوانند تا برگردند. کار کردن – آشکارا تحت فشار و غرق این تلاش ناامیدانه برای حفظ تعادل بین این دو.

صحنه‌ها در حومه‌های جنوبی و شمالی که من زندگی می‌کردم یکسان بود، جایی که شاهد عادت‌های جوان و میانسالی بودم که دیوانه‌وار در این دو انتخاب دستکاری می‌کردند.

به نظر می‌رسید که این مهندسان، متخصصان، پزشکان، دانشجویان، پرستاران و سایر متخصصان از طبقات مختلف زندگی، به شدت وابستگی عاطفی خود را در محیط کاری که اغلب به اندازه کافی نیازهای معنوی آنها را تسهیل نمی‌کند، حفظ می‌کنند. کسب و کارهای هوشمند نیازی به آموزش فضایل کارگران متعهد به راحتی ندارند – بدون هیچ هزینه اضافی.

در ماه رمضان امسال، گزارش‌های اخیر در مورد توصیه‌هایی برای آزمایش یک هفته کاری چهار روزه در استرالیا – که جمعه‌ها را برای استراحت و اوقات فراغت می‌گذارد – حال و هوای هم‌خانه‌های مسلمان من را که بخشی از نیروی کار بزرگ در حومه ملبورن هستند، افزایش داده است.

برای صدها هزار مسلمان در سراسر استرالیا، جمعه روز خاصی است که دوست دارند پس از نماز جماعت بعد از ظهر با جامعه بگذرانند. یکی از هم خانه هایم در مورد چشم انداز یک هفته کاری چهار روزه گفت: “باور نمی کنم این اتفاق بیفتد… این یک معجزه خواهد بود.”

او پنج روز در هفته را با استواری به سر کار می‌رود و مانند بسیاری دیگر که می‌شناسم، از تعطیلات ناهار می‌گذرد تا نمازش را در جماعت با جامعه‌اش در مسجد بخواند. او به این ترتیب پر استرس زندگی کاری و زندگی خود ادامه می‌دهد، زیرا گزینه‌های زیادی به جز انجام کاری که بسیاری از همتایان واجد شرایط او به‌عنوان حرفه‌ای در پیش گرفتند، وجود نداشت – رانندگی تاکسی.

قابل درک است که نمی‌توان کل ساختار اقتصادی را یک شبه فقط به خاطر چند دقیقه استراحت نماز بازسازی کرد، اما آیا نمی‌توانیم در مورد ایده تعادل کار و زندگی مبتکرتر باشیم تا جامعه بزرگ و متنوعی را در خود جای دهد. نیروی کار؟ هیچ تعطیلی رسمی در استرالیا در سطح ملی یا ایالتی برای جشن گرفتن روزهای خاص جوامع مختلف وجود ندارد.

من برای تعطیلات بیشتر برای همه بحث نمی کنم – فقط یک تنظیم هوشمندانه و یک رویکرد فراگیر برای ایجاد احساس تعلق به همه. می تواند کمک مثبتی به جامعه کند و با کلیشه ها و تعصبات مقابله کند.

نتایج یک کارآزمایی بزرگ چهار روزه کاری در هفته توسط دانشمندان علوم اجتماعی از دانشگاه کمبریج، کالج بوستون و اتاق فکر Autonomy که تأثیرات آن را بر کارگران در همه جنبه‌های زندگی اندازه‌گیری کرد، امیدوارکننده به نظر می‌رسد: کاهش 57 درصدی تعداد کارمندانی که ترک می‌کنند. کاهش 65 درصدی در روزهای بیماری و کارمندان گفتند که احساس رضایت بیشتری می‌کنند، کمتر «سوخته» و سالم‌تر هستند.

نماز جمعه منبع شفای بسیاری از مسلمانان استرالیایی است که از کشورهای درگیر جنگ مانند لبنان، عراق، افغانستان، بوسنی، سومالی و بسیاری از جاهای دیگر می آیند. بسیاری هنوز با آسیب هایی که قبل از یافتن پناهگاهی در این کشور متحمل شده اند دست و پنجه نرم می کنند. برای آنها، انتخاب آزادانه نماز جماعت بدون استرس بسیار سودمند خواهد بود.

هم خانه ام برای غلبه بر استرس و اضطراب به روان درمانگر ارجاع شده است. او به من گفت که اجتماعات بزرگ جمعی در مسجد محله نزدیک به کارخانه او تا حد زیادی به سمت شفا پیش خواهد رفت.

در کشوری که به محیط کار مترقی خود افتخار می کند، زمان آن فرا رسیده است که مفاهیم جدید کار و زندگی را در نظر بگیریم. یک هفته کاری چهار روزه به طور بالقوه می تواند تأثیر عمیقی نه تنها بر جوامع مذهبی داشته باشد، بلکه به روند ادغام و هماهنگی در سراسر جهان نیز بیفزاید.