فقر به قیمت زندگی تمام می شود – و چپ نباید از گفتن آن هراس داشته باشد | اوون جونز

نo بهانه‌هایی برای محافظه‌کاران، جایی برای پنهان شدن: اینکه فقر و ناامنی اقتصادی باعث مرگ می‌شوند یک واقعیت غیرقابل انکار است. برخی ممکن است وقتی می شنوند که شکست دولت در رسیدگی به بحران وخیم تر هزینه زندگی، بسیاری از شهروندانش را به گورهای زودرس فرو می برد، دچار تردید شوند، اما ماهیت خفن یک واقعیت آن را کمتر از واقعیت نمی کند.

تحقیقات جدید منتشر شده توسط دفتر آمار ملی صرفاً آخرین مورد افزوده شده به آنچه توسط هر کسی که علاقه کافی به مسائل زندگی و مرگ برای قرن ها دارد درک کرده است. ارقام ONS نشان می دهد که مرگ و میرهای قابل اجتناب چهار مورد از هر 10 مرگ مرد در فقیرترین جوامع انگلستان را تشکیل می دهد: در کمترین جامعه، این رقم کمتر از نصف است و 17.8 درصد است. برای زنان، این ارقام کمتر است، اما شکاف به سختی حادتر است: به ترتیب 26.7٪ و 11.9٪. به گفته ONS، در عین حال، احتمال مرگ کووید در مناطق محروم انگلیس تقریبا چهار برابر بیشتر بود، یافته ای که با تحقیقات قبلی مطابقت دارد.

البته ویروس ها حساس نیستند و کووید آگاهانه به دنبال فقیرترین افراد نبود. اما این یک موشک گرماجو برای شرایط سلامتی است که مستقیماً با فقر مرتبط است – از فشار خون بالا گرفته تا دیابت، از بیماری قلبی تا سرطان. این بیماری همه گیر به طور نامتناسبی زندگی فقرا را – که به نوبه خود به طور نامتناسبی از جوامع اقلیت می آیند – ربود، اما فقط پیامدهای مرگبار کل سیستم اقتصادی ما را تشدید کرد.

فریدریش انگلس در سال 1845 در کتاب «وضعیت طبقه کارگر در انگلستان» این واقعیت را «قتل اجتماعی» نامید. وی خاطرنشان کرد: اگر فردی به همنوع خود آسیب برساند و باعث مرگ شود، این قتل است. زمانی که ضارب از قبل می‌دانست که جراحت کشنده است، عمل او را قتل می‌نامیم.» او پرسید که چرا وقتی جامعه شهروندان طبقه کارگر خود را در موقعیتی قرار می‌دهد که «خیلی زود و غیرطبیعی» متحمل می‌شوند، شرایطی را بر آنها تحمیل می‌کند که می‌دانست مرگ «پیامد اجتناب‌ناپذیر» است. ?

هنگامی که دولت در پاییز گذشته افزایش اعتبار جهانی را در بحبوحه بحران هزینه های زندگی لغو کرد، نمی توانست ادعای بی اطلاعی از عواقب آن داشته باشد. اندیشکده موسسه لگاتوم تاکید کرد که 840000 نفر به زیر خط فقر خواهند رفت. به گفته اقتصاددانان برجسته، ناکامی صدراعظم ریشی سوناک در کمک به خانواده های درگیر در بیانیه بهاری خود در هفته گذشته، 1.3 میلیون بریتانیایی را به محرومیت سوق خواهد داد. سوناک و تیمش همه اینها را می دانند: آنها اعداد خردکن های خود را دارند. آنها آگاهانه وضعیت فقر را بر بخش قابل توجهی از مردمی که ظاهراً برای خدمت به آنها وجود دارند تحمیل می کنند و این منجر به مرگ های زودرس خواهد شد.

در سیاستی که با معیارهای ریاکارانه مدنیت اداره می شود، چنین استدلالی تحریک آمیز و افراطی تلقی می شود. به طور قابل پیش‌بینی می‌توان گفت که مخالفت با سیاست دولت یک چیز است، اما متهم کردن یک دولت به کوتاه کردن آگاهانه عمر چیز دیگری است. فرهنگ ما یک فرهنگ سیاسی است که در آن ریختن زهر بر اقلیت های به حاشیه رانده شده به عنوان یک بحث سیاسی تلقی می شود، اما اشاره به این که دولتی که آگاهانه وضعیت فقر را به مردم خود تحمیل می کند به طور عینی جان انسان ها را از بین می برد، ممکن است دندان ها را از بین ببرد.

زمانی که جان مک دانل، صدراعظم سابق، فاجعه گرنفل را به عنوان “قتل اجتماعی” توصیف کرد، اظهارات وی توسط صدراعظم وقت فیلیپ هاموند به عنوان “شرم آور” محکوم شد. سیاست ما بیشتر از زبانی است که برای توصیف سیستم‌هایی که تلفات زیادی به بار می‌آورند، آزار می‌دهد تا خود سیستم‌ها.

همانطور که انجمن پزشکی بریتانیا اشاره می کند، فقر در دوران نوزادی “با وزن کم هنگام تولد، امید به زندگی کوتاه تر و خطر بالاتر مرگ در سال اول زندگی مرتبط است”. برای کودکان، خطر ابتلا به بیماری های مزمن و همچنین مشکلات مربوط به رژیم غذایی افزایش می یابد. احتمال مشکلات سلامت روان سه برابر بیشتر است که به نوبه خود می تواند منجر به اشکال مخرب خوددرمانی مانند پرخوری، سیگار کشیدن و سوء مصرف الکل شود. سلامت روحی و جسمی ضعیف یکدیگر را تغذیه می کنند. اگر ابزاری برای جلوگیری از این پیامدها دارید و در عوض، سیاست‌ها و رویکردهایی را دنبال می‌کنید که آنها را بدتر می‌کند، آیا نمی‌توانید متهم شوید که آگاهانه به سلامت ملت آسیب می‌رسانید؟

در نهایت، همه اینها به سوناک یا سیاستمداران همکارش مربوط نمی شود. به هر حال، این امر ذاتی یک مدل اقتصادی است که ثروت حاصل از تلاش میلیون‌ها نفر را می‌گیرد و سپس بخش زیادی از آن را به نخبگان کوچک می‌دهد. چنین سیستمی تعداد قابل توجهی را در مسکن‌های تنگ باقی می‌گذارد، وعده‌های غذایی گرم را حذف می‌کند تا اطمینان حاصل شود که کودکان تغذیه می‌شوند و تحت فشارهای روزانه مانند هزینه گرم کردن خانه‌شان قرار می‌گیرند.

این مدل هنگامی که ابرهای طوفانی جمع می شوند و نور را از بین می برند، محافظت اندکی برای میلیون ها نفر باقی می گذارد. تصمیم دولت – و این همان چیزی است که یک انتخاب آگاهانه است – که حداقل اقداماتی را برای حفظ معیشت انجام ندهد به معنای دو چیز است: فقر و در نتیجه مرگ قابل اجتناب. آنها نمی توانند تظاهر به جهل کنند یا واقعیت را انکار کنند: این حقیقتی است که برای نسل ها و در واقع قرن ها شناخته شده است.