آرون رمزدیل همه چیز را برای آرسنال ذخیره می کند تا چالش قهرمانی را زنده نگه دارد | انبار مهمات

دبلیوپس از چند هفته بعد، مونتاژهای تاج گذاری فصل به شکلی در می آیند، و بسته به اینکه داستان چگونه از اینجا به پایان می رسد، ممکن است وسوسه انگیز باشد که به آرون رمزدیل پیشنهاد شود که آرسنال چالش قهرمانی لیگ را در آنفیلد نجات داده است.

انصافاً، به نظر می رسید که او تقریباً همه چیزهای دیگر را در یک بعد از ظهر وحشی و هیجان انگیز نجات می دهد. این یک تساوی 2-2 بود که می‌توانست به هر چیزی منجر شود، امتیازات ذخیره شده، امتیازات دور ریخته شده، کرنرهای برگشتی، اما شاید بهتر باشد که روی محور خود بچرخد، یک رویداد مستقل، ورزش نخبه‌ای که به هیجان می‌آید. ، اشکال عصبانی، همه آن الگوها و نقشه ها و جلسات توجیهی از پیش تعیین شده در مهی از خشم و انرژی محیطی پخش می شوند.

این فقط یک بازی فوتبال باورنکردنی نبود. این دو بازی فوتبال باورنکردنی بود که در یک زمان اجرا جمع شده بودند. اولین مورد از این آرسنال به راحتی پیروز شد و به برتری 2-0 رسید و شبیه نمونه های شجره نامه بود. دومی را که باختند، یا بهتر است بگوییم لیورپول پیروز شد، و به طرز وحشتناکی پیروز شد و 50 دقیقه پایانی شفاف، ضربه سریع، پاس های سریع و پرس خشمگین در میانه میدان را ایجاد کرد.

آرسنال در اینجا با هر دو نسخه لیورپول فعلی روبرو شد، نسخه خانگی 7-0 و مدل ضعیف خارج از خانه. آرسنال ضرب و شتم شد و تکان خورد و در اطراف محل راهپیمایی کرد و واقعاً باید این بازی را می باخت. اما هر اتفاقی که از اینجا بیفتد – و واقعاً به کنار تماشای تماشایی، بعدازظهر فوق‌العاده‌ای برای منچسترسیتی بود – این هنوز روز رامسدیل بود.

در پایان دو سیو شگفت‌انگیز در وقت‌های تلف‌شده انجام شد، آرسنال در حال حاضر هوای زیادی را به خود اختصاص داده بود، مغزها ورشکسته و ماهیچه‌ها پر از اسید لاکتیک بودند. اولین مورد یک تلنگر پرش و تمام عیار دلفین از کنار پست بود، نوعی سیو که ممکن است در کتاب درسی توضیح دهنده قهرمانی های بزرگ فوتبال باشد. دومی کمتر باله ای بود اما حتی بهتر از آن، یک لحظه تقلا با زمین بازی با مشخصات بالا، رامسدیل چابکی فوق العاده ای نشان داد تا خود را در تیرک نزدیک خود پایین بیاورد و توپ را از خط به عقب برگرداند، در حالی که ابراهیما کوناته سینه خود را روی یک سانتر پرتاب کرد و مطمئن به نظر می رسید. برای زدن گل پیروزی

این الگوی عمل گسترده نهایی بود. لیورپول 21 شوت به سمت دروازه داشت. و Ramsdale فقط به زدن سیو، بلوک، شکار، خلاصی ادامه داد. شاید مورد توجه قرار گرفته باشد که او چه فصل خوبی را پشت سر گذاشته است و در واقع چه دروازه بان فوق العاده خوبی است. Ramsdale می تواند توپ را پاس داده و کنترل کند و به سبک مدرن یک بازیکن اضافی به خط عقب اضافه کند. او یک حرکت فوق‌العاده تک به تک دارد، چیزی که می‌توانید آن را The Squid بنامید، همه دست‌ها و پاهایش به هم زده شده و فضا را پر می‌کند.

اما او همچنین می‌تواند آن لحظه‌های فوق‌العاده فوق‌العاده را از بین ببرد و تقلا کند. زمانی که محمد صلاح به گوشه ای دور رفت، قدم به داخل بود و از پنجه بیرون می پرید، نمونه ای از دروازه بانی که نمایشنامه را می خواند، مردش را می شناخت، و به جابجایی پاها نگاه می کرد.

بلوک از داروین نونیز بود که به پاس عالی از صلاح دوید، در حالی که از دور خارج می‌شد، نرم و شیک به نظر می‌رسید، سپس به نظر می‌رسید که وارد دنیایی موازی از پاهای در حال لرزیدن، لاکسون‌ها و دریازدگی شده است. پایانی که از نونیز انجام شد، شکست خورده بود، اما رمزدیل از قبل زیر پای او پخش شده بود و این لحظه را شبیه لحظه او کرده بود.

سه ماهه افتتاحیه چیز بسیار متفاوتی را پیشنهاد کرده بود. اولین چیزی که در بازی اتفاق افتاد این بود که گابریل مارتینلی نه آنقدر از ترنت الکساندر-آرنولد گذشت که مستقیماً از او عبور کرد. بلافاصله پس از آن، مارتینلی گل اول را به ثمر رساند، گلی که با چرخش بوکایو ساکا به ثمر رسید و اندی رابرتسون ناز در تلاش برای تعقیب او افتاد.

گل شماره دو از همان مسیر به دست آمد، مارتینلی در حالی که الکساندر-آرنولد به سبک آشنا و تقریباً نمادین، پشت سر او حرکت می‌کرد، مارتینلی از سمت چپ زوم می‌کرد، مردی که همیشه دنبال نسخه‌ای از بین رفته حال می‌دوید. سانتر عالی بود، ضربه سر گابریل ژسوس دقیق بود.

اما بازی قبل از نیمه تمام به دلیل ویژگی های خوب الکساندر-آرنولد کاملاً تغییر کرد، زیرا او پا به خط میانی گذاشت و شروع به باز کردن آن پاس های 30 تا 40 یاردی کرد. فضای مناسب

صلاح یک گل را عقب زد. آنفیلد شروع به رعد و برق کرد و انرژی های نگران کننده عجیب و غریب خود را در سراسر زمین پخش کرد. و الکساندر-آرنولد تفاوت را در عمق نیمه دوم ایجاد کرد و اولکساندر زینچنکو را شکست داد و یک سانتر زیبا برای روبرتو فیرمینو ایجاد کرد تا گل تساوی را به ثمر برساند.

هر دو طرف آن رمزدیل لحظات خود را داشت، نادرترین مواقعی که یک دروازه بان از جلو هدایت می شود. اما نقاط ضعف آرسنال نیز در اینجا نمایان شد. اول، فقدان عمق تیم واقعی. به نظر می رسد پپ گواردیولا مدافعان میانی باکلاس خود را بر اساس فرم، هوا و هوس و حریفان می چرخاند. میکل آرتتا چاره ای ندارد جز اینکه راب هولدینگ را که یک بازی بازدارنده اما محدود است وارد کند. گرانیت ژاکا فصل فوق العاده ای را پشت سر گذاشته است، اما او یک هافبک کنترلی درجه یک نیست. به نظر می رسید هیچ مکانیزمی برای متوقف کردن این قطار، خارج کردن هوا از آن، برای برقراری مجدد کنترل وجود ندارد.

آرسنال چیزهای دیگری را در اینجا نشان داد، قلب و روح و جرات. به لطف درخشش رمزدیل، عنوان قهرمانی لیگ هنوز در دستان آنهاست. با این شرط که آن هم در دست سیتی باشد. و این دستگیره در حال حاضر بسیار نابخشودنی به نظر می رسد.