آرسنال به تاریخ و وودوی لیورپول با عنوانی دست نیافتنی در چشم است | انبار مهمات

تیاین روزها، به دلیل کاربردی بودن و هر چیز دیگری، به ندرت تیمی را می‌بینید که تصمیم به تغییر پایان بعد از پرتاب سکه قبل از مسابقه بگیرد. اما در سال 2018، در یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل لیورپول در آنفیلد، منچسترسیتی به رهبری پپ گواردیولا این کار را انجام داد. در یکی از اولین نمونه‌های ثبت شده فوتبال انگلیس از تفکر بیش از حد پپ، سیتی تصمیم گرفت برای جلوگیری از حمله لیورپول به پایان مورد علاقه‌اش در نیمه دوم، تیم خود را تغییر دهد. نابغه در عوض، لیورپول در 30 دقیقه اول سه گل زد و در مجموع 5-1 پیروز شد.

میکل آرتتا، دستیار مربی آن شب روی نیمکت سیتی نشسته بود که چند سال قبل تجربه دلخراش خود در آنفیلد را تجربه کرده بود. در سال 2014، آرسنال هنوز به دنبال آن قهرمانی دست نیافتنی لیگ بود که از آنفیلد دیدن کرد تا شنبه ساعت 12:45 بعدازظهر شروع شود. در ساعت 1.05 بعد از ظهر آنها 4-0 شکست خوردند، برنامه بازی آنها خراب شده بود، بار حسی بیش از حد پیراهن قرمز و سر و صدای سفید به طور موقت عملکرد اندام آنها را قطع کرده بود. آرتتا آن روز کاپیتان آرسنال بود و پس از شکست 5-1 شهادت داد که هرگز آرسن ونگر را اینقدر عصبانی ندیده بود.

چند سال بعد، آرتتا این حس را برای مارکا توضیح داد. او به یاد آورد: “شما می گویید: “من نمی دانم چه خبر است، لطفا بازی را متوقف کنید، زیرا من نمی دانم کجا هستم.” در آنفیلد می توانید بدون اینکه بدانید 5 گل دریافت کنید. کلمه ای است که ما در اسپانیا در دوچرخه سواری استفاده می کنیم، پرنده، وقتی دوچرخه سواری شگفت انگیز به نظر می رسد، در یک کیلومتری به بوم می رسد و به نظر می رسد که دوباره در حال تقلا است. ناگهان فقط می توانستم پیراهن های قرمز را ببینم که در اطراف پرواز می کردند. بازی از روی من می گذرد و نمی توانم واکنشی نشان دهم. از نظر احساسی نمی توانم این کار را انجام دهم، از نظر جسمی نمی توانم کنار بیایم، همه چیز خیلی سریع پیش می رود. من فقط یک بار در دوران حرفه ای ام این احساس را داشتم و آن هم در آنفیلد بود.

اگر از طرفداران آرسنال هستید، یک پاراگراف آرامش بخش برای خواندن یک روز قبل از سفر تیم شما به آنفیلد در بازیی است که ممکن است سرنوشت قهرمانی لیگ برتر را تعیین کند. و البته گواردیولا و آرتتا به هیچ وجه تنها کسانی نیستند که با خطوط آنفیلد روبرو شده اند و به طرز عجیبی تحت تأثیر این تجربه قرار گرفته اند. ونگر یک بار در مورد آن مکان گفت: “تنها جایی که نمی خواهید بروید.” اتین کاپو، که تیم ویارئالش در بازی رفت نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا سال گذشته به خوبی شکست خورد، گفت: “به مدت 90 دقیقه، شما در جهنم زندگی می کنید.”

و با وجود تمام اسطوره‌های ترکیبی این مکان، چیزی منحصربه‌فرد در مورد آنفیلد مدرن وجود دارد، با جایگاه‌های شیب‌دار و صمیمیت اجباری‌اش، ردیف اول صندلی‌ها در چند متری خط تماس قرار گرفته‌اند. مانند همه استادیوم‌های بزرگ، گهگاه تسلیم بی‌تفاوتی و بی‌تفاوتی توریست‌محور می‌شود. اما در روزهای خاصی، زمانی که سر و صدا شما را مانند یک زندان فرا می‌گیرد، به خودی خود تبدیل به یک قهرمان ورزشی می‌شود. همانطور که گواردیولا می گوید: “شما احساس می کنید کوچک هستید.” “این یک ضربه بزرگ است.”

گری نویل در صحبت های آخر هفته گذشته در Sky Sports فاش کرد که الکس فرگوسن به بازیکنان منچستریونایتد می گفت که اگر در آنفیلد در این زمان از سال برنده شوند، قهرمان لیگ خواهند شد. و در طول سالها، این نظریه تا حد زیادی به اثبات رسیده است. در دوران لیگ برتر، آنفیلد نوعی چالش در سطح رئیس را برای تیم‌های قهرمان به اثبات رسانده است، آزمونی نه فقط برای برنامه‌های بازی، بلکه برای آزمون جرات، نه فقط از نظر ذهنیت، بلکه شجاعت، نه فقط برای سیستم‌ها، بلکه خودکنترلی.

هر مدعی برای فتح آنفیلد بین فوریه و می، قهرمان لیگ شده است. برای یونایتد فرگوسن در سال‌های 1993 و 1997، برای چلسی کارلو آنچلوتی در سال 2010، برای سیتی گواردیولا در سال 2021، پیروزی در آنفیلد به نوعی نقطه قوت تبدیل شد، نقطه‌ای که آنها شروع به متقاعد کردن خود به این پیروزی کردند. به همین ترتیب، آنفیلد جایی بوده است که بسیاری از چالش‌های قهرمانی در آن رخ داده است: نیوکاسل کوین کیگان در بازی معروف 4-3 در سال 1996، منچسترسیتی مانوئل پلگرینی در سال 2015.

تنها سه باشگاه در آنفیلد شکست خورده اند و قهرمان لیگ برتر شده اند، که همه آنها می توانند به شرایط تسکین دهنده تکیه کنند. منچستریونایتد تا زمان شکست در سال 2001 13 امتیاز اختلاف داشت. بلکبرن در سال 1995 در روز پایانی به دلیل شکست یونایتد در پیروزی مقابل وستهم به تعویق افتاد. و در سال 2014، خفگی منچسترسیتی در آنفیلد در نهایت با چلسی و کریستال پالاس بعدی، نخبه و جهانی لیورپول جایگزین شد.

چند فصل پیش، همانطور که در مستند همه یا هیچ نشان داده شد، آرتتا تکنیک جدیدی را امتحان کرد تا بازیکنانش را برای غرش آنفیلد آماده کند. او بلندگوها را در کنار یکی از زمین‌های تمرینی نصب کرد و بازیکنانش را مجبور کرد تا با بازی You’ll Never Walk Alone تمرین کنند. آرتتا آن را “یکی از ایده های دیوانه کننده من” توصیف کرد و پس از شکست 4-0 این ایده ای است که احتمالاً در انبار باقی مانده است.

و با توجه به فرم لیورپول، ناهماهنگی مطبوعات آنها، متخلخل بودن دفاع آنها، این بحث وجود دارد که حتی اذعان به وودو آنفیلد از بسیاری جهات خود پیشگویی آن است. در چه مقطعی همه اینها به نتیجه معکوس تبدیل می شود؟ آرسنال با اعتماد به روند، با بی احترامی به هر حریف خود را به صدر لیگ برتر رسانده است. چرا همه اینها را برای سفر به تیم هشتمی لیگ برتر کنار بگذاریم؟

نقطه مقابل این است که وقتی شما سهام را بالا می برید، غنائم را نیز بالا می برید. لیورپول علیرغم تمام سختی هایش در این فصل، برای شکست دادن در زمین خانگی سخت مانده است: فقط یک شکست، هر دو باشگاه منچستر پیروز شدند، بورنموث 9-0 شکست خورد. رکورد آرسنال در آنجا بسیار بد است. برای اولین بار در بیش از یک دهه گذشته در آنفیلد پیروز می شوند و نه تنها به عنوان محبوب ترین ها بلکه به عنوان قهرمانان احتمالی خود را تثبیت می کنند. فقط یک بازی، سه امتیاز. اما برای آرسنال – به معنای واقعی و مجازی – این معنای بیشتری دارد.