بازگشت مشکلات آشنا برای ماتیلداس در شکست ناامیدکننده مقابل اسکاتلند | ماتیلدا

تیاو هفت پیروزی متوالی ماتیلداس پس از ضربه دقیقه 46 نیکولا دوچرتی به پایان رسید که تیم تونی گوستاوسون را برای اولین بار از سپتامبر گذشته شکست داد. با این حال، دوباره، زنان استرالیایی عملکردی را ارائه کردند که به وعده‌های خود اشاره می‌کرد، فقط آن را با کاستی‌های دیوانه‌کننده‌ای که تهدید می‌کند هر گونه تلاش برای ارائه این پتانسیل را از مسیر خارج می‌کند.

اضطراب عادی اکنون می تواند با یک بار در زندگی جام جهانی زنان در خانه از سر گرفته شود که تنها 103 روز است و دو بازی دوستانه دیگر باقی مانده است. اما شاید این موضوع نباید غافلگیرکننده باشد، حتی با وجود بردهای طولانی که قبل از خروج روز جمعه در لندن انجام شد. این موضوع برای سال‌ها هم در پیروزی و هم در شکست بوده است، از زمانی که گوستاوسون هدایت آن را برعهده گرفت و هر بازی به تکه‌ای از یک پازل بزرگ‌تر تبدیل شد، که همیشه قبل از هر چیز از منشور جام جهانی در آینده تحلیل می‌شود.

خط هافبک استرالیا در مراحل پایانی نیمه اول در پلو لین AFC Wimbledon تحت تأثیر قرار گرفت، اما بازگشت الی کارپنتر از مصدومیت ACL باعث خوشحالی شد. ناامیدی فزاینده برای یافتن گل تساوی با ادامه بازی و تعداد زیادی تلاش از راه دور با ضربه و امید منجر به 17 شوت به سمت دروازه شد، اما تنها دو شوت به سمت دروازه بود، در حالی که یک ضربه قوی دیگر از الکس چیدیاک و تعداد زیادی از آنها روی نیمکت نشان داده شد. تلاش ها برای برگشت از چارچوب دروازه دلگرم کننده بود. بدبینی در برابر خوش بینی.

با این حال، در نهایت، همانطور که مشخص نبود هفتمین پیروزی متوالی در برابر جامائیکا برای تضمین جام ملت‌ها در فوریه چه معنایی برای شانس ماتیلداس در جام جهانی دارد، شکست روز جمعه قبل از شروع مسابقات در ماه ژوئیه شفافیت کمی ارائه می‌دهد.

شاید از رقابت با قهرمان اروپا، انگلیس در روز چهارشنبه، نشانه های قطعی تری در مورد آنچه در پیش است به دست بیاید. شیرها برزیل را در ضربات پنالتی در روز پنج شنبه شکست دادند و یک یازده نفر را به نمایش گذاشتند.

سام کر، کاپیتان ماتیلداس، احتمالاً هفته آینده پس از نشستن در بازی اسکاتلند بازخواهد گشت، و با توجه به اینکه انگلیس اعلام کرده است که این پنجره فضای کمتری برای آزمایش فراهم می‌کند، استرالیا باید یکی از انعکاسی‌ترین آزمون‌های وضعیت خود را در ورزشگاه برنتفورد دریافت کند.

اما شکست روز جمعه در برابر تیمی رخ داد که نتوانست به مسابقات راه پیدا کند، و اکنون احساس عدم اطمینان بیشتری در بازی مقابل یک برنده بالقوه جام جهانی وجود دارد. با شروع بدون کر، کیتلین فورد و استف کتلی، بازگشت ماتیلداها به شکل 4-2-3-1 تمام نوستالژی ناخوشایند یک سفر به خصوص ناخوشایند به دندانپزشک را به همراه داشت. همان مشکلاتی که این تیم را در تمام دوران بدشان تحت رهبری گوستاوسون درگیر کرده بود، بار دیگر سر آنها را بالا برد.

پس از از دست دادن انرژی اولیه و پرسینگ، خط هافبک برای تعیین شرایط سخت تلاش کرد، و یک گل لازم بود تا ماتیلداها را وارد زندگی کنند. اما ناامیدی با گذشت زمان بیشتر می‌شد و عدم وجود دویدن‌های رو به جلو کارپنتر پس از عقب‌نشینی او با نفوذهای موفق کمتری به محوطه جریمه اسکاتلند همزمان شد. مسائل قبلی برگشته بود. آشناست اما خوش آمد نمی آید. امیلی گیلنیک نیز غایب بود و لاریسا کرامر در غیاب کر با اشاره به جلو به او اشاره کرد، اما خارج از چند پرس اولیه، او چیزی فراتر از چند لمس بی‌طرفانه ارائه نکرد و برای تقویت جایگاهش در تیم کار چندانی انجام نداد.

ظاهراً برخی از اینها باید خودش را برطرف کند – با بازگشت کر، فورد و کتلی قبل از جام جهانی شروع شود. این سه نفر بازیکنانی در سطح جهانی هستند که هر تیمی را بهتر می کنند و باید به تیم اجازه دهند تا ترکیبات 4-4-2 و 4-2-4 را که در طول بردهای اخیر موفقیت را برای آنها به ارمغان آورده بود، بهتر به کار گیرند. راهی برای گنجاندن نقاط قوت کارپنتر در آن چارچوب پیدا کنید، و همچنین بین نقش چیدیاک در خط میانی با کاترینا گوری و کیرا کونی کراس تعادل برقرار کنید، و همه چیز فقط بهتر می شود.

اما این پارادایم به لایه دیگری از ناراحتی نیز اشاره می کند. در سال گذشته، اشک های ترسناک ACL سایه خود را افکنده است، زیرا بیشتر و بیشتر بازیکنان در سراسر جهان کم شده اند. اکنون بسیار نزدیک به جام جهانی، هر ضربه یا بیماری لایه‌ای از بدخواهی خود را به همراه دارد. اگر این همان چیزی باشد که یک بازیکن را حذف کند چه؟ گوستاوسون اولین کسی است که اعتراف کرد که امثال کر و فورد غیرقابل جایگزین هستند، اما جمعه مظهر این تعریف بالا بود، هم در اجرا در زمین و هم در واکنش خودش به غیبت آنها.

روی کاغذ، ماتیلداها مطمئناً زمانی که با بازگشت بهترین بازیکنان خود در بهترین موقعیت‌هایشان تقویت می‌شوند، پیشرفت خواهند کرد، اما سه ماه بلاتکلیفی در پیش است تا استرالیا متوجه شود که آیا این اتفاق خواهد افتاد یا خیر.