المپیک پاریس: اگر ورزشکاران روسی اجازه شرکت در مسابقات را پیدا کنند، آیا تهدید بایکوت تاثیری خواهد داشت؟

کمیته بین المللی المپیک با فشار فزاینده ای مواجه است تا تصمیم خود را بگیرد و تصمیم بگیرد که آیا به ورزشکاران روسیه و بلاروس اجازه می دهد در بازی های المپیک 2024 پاریس شرکت کنند یا خیر.

در حالی که کمتر از 500 روز تا مراسم افتتاحیه در امتداد رودخانه سن در پایتخت فرانسه باقی مانده است، در مجموع 35 کشور – از جمله ایالات متحده، آلمان، بریتانیا و استرالیا – خواستار ممنوعیت ورزشکاران روسی و بلاروسی از سوی کمیته شده اند.

تاکنون، IOC تمایلی به تسلیم شدن نداشته است و توماس باخ، رئیس‌جمهور آلمان، درخواست‌های ممنوعیت ورزشکاران روسی را «تأسف‌بار» خواند.

در واقع، IOC حتی مسیری را برای رقابت خارج از المپیک برای ورزشکاران روسیه و بلاروس باز کرده است تا تحت یک پرچم بی‌طرف به رقابت بپردازند – برخی از فدراسیون‌های ورزشی مانند تنیس روی میز مشتاقانه موافقت کردند که اجازه دهند ورزشکارانی که قبلاً از روسیه و بلاروس محروم شده بودند به مسابقات بازگردند.

این هفته، باخ به آنچه که «استانداردهای دوگانه» کشورهای اروپایی خواند، انتقاد کرد. وی در یک کنفرانس خبری گفت: ما حتی یک اظهار نظر در مورد نگرش آنها نسبت به مشارکت ورزشکارانی که کشورهایشان در 70 جنگ و درگیری مسلحانه دیگر در جهان درگیر هستند، ندیده ایم.

دقیقاً همین موضع است که باعث شد اوکراین نیز خواستار ممنوعیت شود و تهدید تحریم در پاریس در سال آینده را دوباره مطرح کند: با ولادیمیر کلیچو، بوکسور مدال طلای المپیک در بازی‌های آتلانتا 1996 (و برادر شهردار کیف ویتالی) )، در کمیته بین‌المللی المپیک گفت: «توماس باخ در خدمت رنگ‌ها و منافع روسیه است».

ورزشکاران روس در حال حاضر با چه تحریم هایی روبرو هستند؟

به دنبال تحریم های اعمال شده علیه روسیه و بلاروس پس از آغاز حمله به اوکراین در 24 فوریه 2022، این دو کشور از اکثر مسابقات ورزشی بزرگ محروم شدند.

World Athletics، نهاد حاکم بر ورزش دو و میدانی، در ماه مارس سال گذشته ورزشکاران روس و بلاروس را از همه مسابقات خود برای آینده قابل پیش بینی محروم کرد و اخیراً تصمیم خود را مجدداً تأیید کرده است.

در اوایل ماه جاری، شورای دو و میدانی اروپا اعلام کرد که ورزشکاران روسیه و بلاروس باید تا پایان جنگ در اوکراین از حضور در مسابقات خود محروم شوند. فیفا و یوفا در حال حاضر به تیم‌های ملی و باشگاه‌های فوتبال روسیه اجازه نمی‌دهند در مسابقات خود با هم رقابت کنند.

وقتی نوبت به بازی‌های المپیک می‌رسد، روسیه و بلاروس از میزبانی هر رویداد المپیک منع می‌شوند، مقامات دولتی آنها برای حضور در مسابقات دعوت نمی‌شوند و پرچم‌های آنها نمی‌تواند در هیچ رویداد ورزشی یا نشستی به نمایش گذاشته شود. اما کمیته بین‌المللی المپیک هنوز تصمیمی در مورد اینکه آیا ورزشکاران روسیه و بلاروس باید به شرط حضور انفرادی تحت پرچم بی‌طرف در مسابقه شرکت کنند، نگرفته است.

پرچم روسیه در چهار سال گذشته در یک رویداد المپیک – یا هیچ رویداد مهم ورزشی بین‌المللی دیگری – به دلیل ممنوعیت دوپینگ اعمال شده بر روی ورزشکاران این کشور پس از نقض گسترده مقررات ضد دوپینگ در بین ورزشکاران دیده نشده است. از روسیه. از سال 2019، ورزشکاران روسیه تحت پرچم بی طرف رقابت می کنند.

چه کسی قبلا المپیک را تحریم کرده است و چرا؟

کشورهایی که المپیک را به هر دلیلی تحریم می‌کنند، در تاریخ اخیر بسیار رایج‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کنید.

«بیشتر مردم تحریم‌های متقابل سال 1980 را به یاد می‌آورند که غرب المپیک مسکو را تحریم کرد و سپس بلوک کمونیست بازی‌های المپیک لس‌آنجلس را چهار سال بعد تحریم کرد. اما این اولین تحریم‌های المپیک نبود.

اولین بایکوت المپیک در سال 1956 اتفاق افتاد، زمانی که حداقل سه تحریم موازی المپیک ملبورن در سراسر جهان رخ داد: مصر، عراق، لبنان و کامبوج بازی‌ها را به دلیل بحران سوئز کنار گذاشتند، به گفته دیشتر. نه کاملا تحریم، بلکه کمی بیشتر شبیه شرکت نکردن است.

دیشتر گفت، هلند، اسپانیا و سوئیس برای محکوم کردن تهاجم شوروی به مجارستان شرکت نکردند، “این اتفاق زمانی رخ داد که ورزشکاران شوروی و مجارستانی در قایق به استرالیا بودند.”

چین بازی ها را به کلی به دلیل دیگری تحریم کرد: اختلاف با تایوان بر سر اینکه چه کسی باید حق نمایندگی چین واقعی را داشته باشد.

در سال 1964، کره شمالی، اندونزی و چین بازی های المپیک توکیو را تحریم کردند، زیرا کمیته بین المللی المپیک از پذیرش ورزشکارانی که سال قبل در بازی های نیروهای نوظهور جدید در جاکارتا شرکت کرده بودند، خودداری کردند.

در سال 1976، بازی‌های المپیک مونترال توسط 29 کشور آفریقایی بایکوت شد و اعتراض خود را به امتناع کمیته بین‌المللی المپیک از محرومیت نیوزلند پس از سفر تیم راگبی آنها به آفریقای جنوبی، با مخالفت با درخواست‌های سازمان ملل برای تحریم ورزشی، اعلام کرد. برمه، سریلانکا، عراق، تایوان و گویان نیز بازی ها را تحریم کردند.

در سال 1980، که احتمالاً یکی از بزرگترین تحریم‌ها در تاریخ بازی‌ها است، 66 کشور به رهبری ایالات متحده، بازی‌های المپیک تابستانی مسکو را به طور کامل در اعتراض به جنگ شوروی و افغانستان تحریم کردند. جنگی که در سال 1979 آغاز شد، ده سال به طول انجامید و طی آن هزاران افغان کشته شدند.

چهار سال بعد، المپیک 1984 لس آنجلس نیز توسط 18 کشور شوروی در واکنش به تحریم المپیک 1980 مسکو مورد تحریم قرار گرفت. در سال 1988، کره شمالی و کوبا بازی های المپیک سئول را تحریم کردند، در حالی که اتیوپی، آلبانی و سیشل به دعوت کمیته بین المللی المپیک پاسخ ندادند.

سال گذشته، بازی‌های المپیک زمستانی پکن توسط 10 کشور از جمله ایالات متحده، بریتانیا، کانادا و بلژیک به دلیل اتهام نقض حقوق بشر توسط دولت چین علیه اویغورها تحریم شد. با این حال، این یک تحریم کاملاً تمام عیار نبود: این کشورها هیئت های خود را به بازی ها نفرستادند، اما ورزشکاران آنها اجازه داشتند در مسابقات شرکت کنند.

آیا تحریم کارساز است؟

اینکه آیا تحریم المپیک برای مجازات یک کشور سرکش خطرناک یا اعتراض به یک کشور قلدر واقعاً کارساز است یا خیر، جای بحث دارد.

در دهه 1930، کشورهای غربی بحث کردند که آیا بازی های المپیک تابستانی 1936 برلین را تحریم کنند یا خیر، اما در نهایت علیه آن تصمیم گرفتند. بازی‌های المپیک زمانی ادامه یافت که نازی‌ها در حال تثبیت قدرت خود در آلمان بودند و دیچر گفت: «نازی‌ها قطعاً فکر می‌کردند که این یک پیروزی مطلق است.

اما آیا تحریم بازی‌های المپیک 1936 برلین مانع از به قدرت رسیدن نازی‌ها می‌شد یا به هر طریقی بر تصمیمات آنها تأثیر می‌گذاشت؟ دیشتر گفت که تحریم های المپیک به ندرت بر سیاست تأثیر می گذارد.

اتحاد جماهیر شوروی افغانستان را ترک نکرد، حتی اگر ایالات متحده و تقریباً 60 کشور دیگر در آن شرکت نکردند. زمانی که ما واقعاً در نتیجه شاهد تغییرات سیاسی بودیم، در واقع تحریم آفریقا در سال 1976 در مونترال بود.

و به این دلیل بود که کانادا دو سال بعد در ادمونتون میزبان بازی های مشترک المنافع بود و کانادا بسیار می ترسید که اگر کشورهای آفریقایی در کشورهای مشترک المنافع در بازی های مشترک المنافع شرکت نمی کردند – و همچنین شاید برخی از اعضای مشترک المنافع سیاه کارائیب – پس از آن بازی‌های مشترک المنافع 78 یک امر بسیار سفید خواهد بود و آنها از اپتیک آن خوششان نمی‌آمد.

پس از آن، کانادا قراردادی را امضا کرد که شامل شرطی در مورد عدم شرکت در ورزش علیه آپارتاید آفریقای جنوبی بود.

دیشتر گفت: «بزرگترین تأثیر زمانی که تحریم المپیک اتفاق می افتد، روی خود ورزشکاران است. ورزشکاران به ندرت در بیش از یک المپیک شرکت می کنند. مایکل فلپس و یوسین بولت استثنا هستند، اکثر ورزشکاران تنها در یک بازی المپیک شرکت می کنند.

و بنابراین، اگر تحریمی صورت گیرد، گروهی که بیشترین آسیب را می‌بیند، در واقع ورزشکارانی هستند که به مدت چهار سال یا واقعاً بیشتر عمر خود تمرین کرده‌اند و پس از آن فرصتی برای شرکت ندارند. و به ندرت اتفاق می افتد که تحریم المپیک واقعاً تأثیری در تغییر سیاست داشته باشد.»

اما مقامات ارشد اوکراین به این نکته اشاره می‌کنند که ورزشکاران روسی ارتباط نزدیکی با دولت روسیه و ارتش روسیه دارند.

«ورزش، تبلیغات دولتی و ارتش در روسیه تقسیم ناپذیر است. و اکنون پوتین نه تنها سیاست، بلکه جنایات جنگی را نیز وارد ورزش کرده است. هیچ راهی برای ورزشکاران روسی یا بلاروسی برای رقابت در المپیک پاریس یا هر رویداد ورزشی مهم دیگری وجود ندارد. گفت دیمیترو کولبا وزیر امور خارجه اوکراین

در بازی‌های المپیک توکیو در سال ۲۰۲۱، #روسیه ۷۱ مدال کسب کرد. از آنها، ورزشکاران سرباز #روس 45 نفر دریافت کردند. آنها متعلق به همان ارتشی هستند که اکنون در #اوکراین مرتکب جنایات جنگی می شوند. @iocmedia، تصمیم خود را برای #بایکوت_ورزش_روسیه بگیرید! نوشت وزیر امور خارجه اوکراین در توییتر

آیا المپیک 2024 پاریس تحریم خواهد شد؟

تا به امروز، حدود 40 کشور تصمیم کمیته بین المللی المپیک برای اجازه دادن به ورزشکاران روسیه و بلاروس برای رقابت در سال 2024 با پرچم بی طرف را محکوم کرده اند و کمیته را به تلاش برای عادی سازی روابط با کشوری متهم کرده اند که در تهاجم تهاجمی به یک کشور مستقل دیگر دخالت دارد. در فهرست کشورهایی که از تصمیم کمیته انتقاد کرده اند، فرانسه، کشور میزبان بازی های المپیک در سال آینده نیز دیده می شود.

باخ از تصمیم کمیته بین المللی المپیک دفاع کرده و گفته است که ورزشکاران روسیه و بلاروس در حال حاضر مجاز به شرکت در مسابقات “تقریبا هر روز در تعدادی از ورزش ها” هستند.

علاوه بر اوکراین، چندین کشور از جمله لیتوانی، لتونی، لهستان و دانمارک قبلاً گفته‌اند که اگر کمیته بین‌المللی المپیک تصمیم خود را به یاد نیاورد، بازی‌های تابستانی 2024 را تحریم خواهند کرد. کامیل بورتنیچوک وزیر ورزش لهستان گفت که حداکثر 40 نفر می توانند به تحریم بپیوندند.

دیچر گفت که تصمیم برای تحریم بازی‌های 2024 – که می‌تواند میلیون‌ها هزینه برای IOC داشته باشد – به ورزشکاران انفرادی نیز بستگی دارد.

او استدلال کرد: “چند ورزشکار دیگر در رقابت با روس ها احساس راحتی نمی کنند؟” ما در عصری هستیم که صدای ورزشکاران بیش از گذشته اهمیت دارد. و من فکر می کنم مهم است که به آنها گوش دهیم.”

دیشتر گفت، نکته دیگری که باید در نظر داشت این است که کشورهای میزبان المپیک یا هر رویداد ورزشی همچنان قوانین ملی خود را در رابطه با افرادی که اجازه ورود به کشور را دارند اعمال می کنند.

فرانسه می تواند تصمیم بگیرد که هیچ کس با پاسپورت روسی اجازه ورود به کشور را نداشته باشد. و اگر آنها این کار را انجام دهند، این تصمیم را از دست IOC خارج می کند، چه دولت فرانسه این کار را انجام دهد یا نه.

یورونیوز برای اظهار نظر با IOC تماس گرفت اما پاسخی فوری دریافت نکرد.

گرافیک توسط Sudesh Baniya.