چند هفته پس از تظاهرات گسترده طرفدار اتحادیه اروپا، گرجستانی ها متعجبند که چه اتفاقی می افتد

طی سال‌های اخیر، شهر زادگاه من تفلیس شاید بیش از سهم خود شاهد اعتراضات سیاسی توده‌ای بوده است – برخی مسالمت‌آمیز، برخی کمتر.

بسیاری از آنها به نوعی تحت تأثیر این سؤال بزرگ ژئوپلیتیکی قرار گرفته اند که ما در گرجستان هر روز با آن زندگی می کنیم.

رابطه ما، به عنوان یک کشور کوچک که آرزوی دموکراسی فقط تا 4 میلیون نفر در جنوب قفقاز را دارد، با فدراسیون روسیه بسیار بزرگتر و خودکامه که در مرز شمالی ما قرار دارد، چیست؟

طی سه روز و دو شب، ده‌ها هزار گرجی دوباره به خیابان‌ها آمدند تا پاسخ خود را به این سؤال بدهند.

من خودم تعجب کردم که چند نفر از آنها جوان بودند. آنها پرچم های اتحادیه اروپا را در مقابل ماشین های آب پاش در میان ابرهای گاز اشک آور به اهتزاز درآوردند و تهدید به دستگیری توسط پلیس ضدشورش باتوم دار را به چالش کشیدند.

آنها از اقداماتی که توسط رویای جورجیا حاکم ارائه شده بود که – برای معترضان – نشانه روشنی از نزدیک شدن به روسیه و دور شدن از ایجاد روابط نزدیکتر با اتحادیه اروپا بود، عصبانی بودند.

ما این کتاب بازی غیرلیبرال را در جای دیگری دیده‌ایم – و خوب نیست

معترضان خواستار آن بودند که دولت قانون جدید پیشنهادی برای تنظیم بودجه بین‌المللی سازمان‌های غیردولتی محلی را کنار بگذارد – آخرین مرحله از کارزار دولت علیه سازمان‌های غیردولتی و علیه منتقدان رسانه‌ای که در اوایل سال شروع به افزایش کرد.

برای شخصی مثل من که بیش از دو دهه با گروه‌های مستقل جامعه مدنی در گرجستان کار کرده است، پیش‌نویس قانون سازمان‌های غیردولتی شباهت‌های آشکار و شومی داشت.

این منعکس کننده محدودیت های مشابهی بود که توسط رئیس جمهور روسیه ولادیمیر پوتین در سال 2012، در آغاز کارزاری که گروه های مهمی مانند یادبود، جنبش حقوق بشری را که در سال 1989 در اتحاد جماهیر شوروی راه اندازی شد، حذف کرد.

و ما این کتاب بازی را قبلاً در مجارستان دیده بودیم، جایی که ویکتور اوربان گروه های حقوق بشر محلی را به دلیل پذیرش بودجه های خارجی و همچنین گسترش کنترل دولت بر رسانه ها شیطانی جلوه داده است.

در گرجستان، حمله مشابهی به صداهای منتقد از زمان تهاجم تمام عیار روسیه به اوکراین در سال گذشته افزایش یافته است، که به طور چشمگیری تنش های سیاسی را در کشوری که خود در سال 2008 توسط روسیه مورد تهاجم قرار گرفت، تشدید کرد.

دولت در ابتدا از متهم کردن مستقیم روسیه به تجاوز خودداری کرد، در حالی که در اوایل مارس سال گذشته به سرعت به دنبال کسب نامزدی اتحادیه اروپا همراه با اوکراین و مولداوی بود.

اما از آن زمان، حزب حاکم – با حمایت یک الیگارشی میلیاردر که ثروت خود را در روسیه به دست آورده است – به طور پیوسته به سمت فاصله گرفتن آشکار از کیف حرکت کرده است و در عین حال از رئیس جمهور ولدیمیر زلنسکی انتقاد می کند.

بارها و بارها به دنبال ماشین های آب پاش و گاز اشک آور برمی گردم

این تنش فزاینده زمینه را برای موج گسترده خشم عمومی فراهم کرد که پس از تصویب اولین قرائت لایحه تامین مالی سازمان های غیردولتی در مجلس توسط نمایندگان حزب حاکم در 7 مارس به وقوع پیوست.

سازمان‌های غیردولتی گرجستان و رسانه‌های مستقل تلاش کردند تا به محض تصویب این لایحه مخالفت خود را برای مردم توضیح دهند.

واضح بود که اعتراض‌ها در نهایت بیشتر به دلیل ترس از امیدهای گرجستان در اتحادیه اروپا بود، نه نگرانی از اصول ثبت سازمان‌های غیردولتی، با معترضان، برخی پرچم‌های اوکراین را به اهتزاز درآوردند، و شعار «نه قانون روسیه در گرجستان» سر می‌دادند.

نمی‌توانستم سطح فوق‌العاده حمایت جن-زرهای جوان گرجستانی را تصور کنم که بارها و بارها برای اعتراض در برابر ماشین‌های آب‌پاش و گاز اشک‌آور برمی‌گشتند.

من معتقدم این مشارکت آنها بود که در نهایت سرنوشت این لایحه را که دولت اعلام کرد در 9 مارس پس می گیرد، تعیین کرد.

اما حالا چی؟

به نظر می رسد که دولت حداقل به طور موقت دچار آشفتگی شده است. در 12 مارس، ایراکلی گاریباشویلی، نخست وزیر، یک مصاحبه تلویزیونی سرسام آور انجام داد که در آن به زلنسکی به دلیل اظهارنظرهای دلسوزانه با اعتراضات حمله کرد.

گاریباشویلی همچنین مادر میخائیل ساکاشویلی، رئیس جمهور سابق زندانی را متهم کرد که از یک گروه دانشجویی برای “شستشوی مغزی” جوانانی که در تظاهرات شرکت کرده اند استفاده کرده است.

در همین حال، گروه های جامعه مدنی گرجستان نتیجه اعتراضات را تنها گام اول می دانند.

در هفته‌ها و ماه‌های آینده، ما همچنین تلاش‌ها را مضاعف خواهیم کرد تا اطمینان حاصل کنیم که دولت تلاش‌های خود را برای کسب وضعیت نامزدی اتحادیه اروپا انجام می‌دهد.

این کشور باید – تا پایان سال جاری – شرایطی را که اتحادیه اروپا برای پیشبرد این روند تعیین کرده است، برآورده کند.

این اقدامات مستلزم تعهد به اصلاحات قضایی معتبر، اقداماتی برای مبارزه با فساد ریشه‌دار، گام‌هایی برای حمایت از آزادی رسانه‌ها و ارتقای دولت واقعاً پاسخگو است.

اما آنها همچنین چیزی بیش از یک بلیط برای عضویت احتمالی گرجستان در اتحادیه اروپا در آینده هستند.

آن‌ها چیزی را ارائه می‌کنند که به اعتقاد من در نهایت باعث شد بسیاری از گرجی‌ها در این ماه به خیابان‌ها بیایند: وعده آینده‌ای برای یک گرجستان واقعاً مستقل و دموکراتیک، که توسط سیاستمدارانی رهبری می‌شود که متعهد به منافع شخصی خود نیستند، بلکه به بهترین منافع متعهد هستند. از همه مردم ما

Keti Khutsishvili مدیر اجرایی بنیاد جامعه باز جورجیا است، یک سازمان غیردولتی که در سال 1994 برای حمایت از پیگیری جامعه دموکراتیک و باز گرجستان پس از استقلال این کشور از اتحاد جماهیر شوروی راه اندازی شد.

در یورونیوز، ما معتقدیم که همه دیدگاه ها مهم هستند. با ما در view@euronews.com تماس بگیرید تا پیشنهادات یا موارد ارسالی را ارسال کنید و بخشی از گفتگو باشید.