واقعیت چرخشی سر در اقتصاد ونزوئلا

کاراکاس، ونزوئلا – در پایتخت، یک فروشگاه کیف‌های پرادا و یک تلویزیون 110 اینچی را به قیمت 115000 دلار می‌فروشد. نه چندان دور، یک نمایندگی فراری افتتاح شده است، در حالی که یک رستوران جدید به افراد ثروتمند این امکان را می دهد که از یک وعده غذایی نشسته بر فراز جرثقیل غول پیکر مشرف به شهر لذت ببرند.

“آخرین باری که برای اولین بار کاری انجام دادید کی بود؟” میزبان رستوران با استفاده از یک میکروفون به مشتریان هیجان زده در حالی که آنها در کنار آهنگ Coldplay می خواندند، رونق گرفت.

اینجا دبی یا توکیو نیست، بلکه کاراکاس، پایتخت ونزوئلا است، جایی که یک انقلاب سوسیالیستی زمانی وعده برابری و پایان دادن به بورژوازی را می داد.

اقتصاد ونزوئلا نزدیک به یک دهه پیش فروپاشید و باعث خروج عظیم مهاجران در یکی از بدترین بحران‌های تاریخ مدرن آمریکای لاتین شد. اکنون نشانه‌هایی وجود دارد که کشور در حال قرار گرفتن در یک وضعیت عادی جدید و سردرگم کننده است، محصولات روزمره به راحتی در دسترس هستند، فقر شروع به کاهش می‌کند – و جیب‌های غافلگیرکننده ثروت به وجود می‌آیند.

این امر باعث شده است که دولت سوسیالیست نیکلاس مادورو، رئیس جمهور مستبد، ریاست یک اقتصاد رو به بهبود را برعهده بگیرد، زیرا اپوزیسیون در تلاش برای متحد شدن است و ایالات متحده تحریم های نفتی را کاهش داده است که به تضعیف مالی کشور کمک کرد.

شرایط برای بخش عظیمی از جمعیت همچنان وخیم است و در حالی که تورم فوق العاده ای که اقتصاد را فلج کرده تعدیل شده است، قیمت ها همچنان سالانه سه برابر می شود که در بین بدترین نرخ ها در جهان است.

اما با سهولت محدودیت‌های دولت در استفاده از دلار آمریکا برای مقابله با فروپاشی اقتصادی ونزوئلا، فعالیت‌های تجاری در حال بازگشت به کشوری است که زمانی ثروتمندترین کشور منطقه بود.

به گفته Encovi، یک نظرسنجی ملی معتبر توسط موسسه تحقیقات اقتصادی و اجتماعی دانشگاه کاتولیک آندرس بلو در کاراکاس، در نتیجه، ونزوئلا به طور فزاینده ای کشور دارای و نداشته و یکی از نابرابرترین جوامع جهان است.

آقای مادورو به خود می بالید که اقتصاد در سال گذشته 15 درصد نسبت به سال قبل رشد کرده است و جمع آوری مالیات و صادرات نیز افزایش یافته است – اگرچه برخی از اقتصاددانان تاکید می کنند که رشد اقتصاد گمراه کننده است زیرا پس از سال ها افت شدید است.

برای اولین بار در هفت سال گذشته، فقر در حال کاهش است: بر اساس نظرسنجی Encovi، نیمی از کشور در فقر زندگی می‌کنند که از 65 درصد در سال 2021 کاهش یافته است.

اما این نظرسنجی همچنین نشان داد که ثروتمندترین ونزوئلایی ها 70 برابر ثروتمندتر از فقیرترین ها هستند و این کشور را با برخی از کشورهای آفریقایی که بالاترین نرخ نابرابری را در جهان دارند برابری می کند.

و دسترسی به دلار آمریکا اغلب محدود به افراد دارای روابط با دولت یا کسانی است که در تجارت غیرقانونی شرکت دارند. یک مطالعه سال گذشته توسط سازمان شفافیت بین‌الملل، یک نهاد ناظر مبارزه با فساد، دریافتند که تجارت های غیرقانونی مانند قاچاق مواد غذایی، گازوئیل، انسان و گاز بیش از 20 درصد از اقتصاد ونزوئلا را تشکیل می دهند.

به گفته آکادمی ملی پزشکی، اگرچه بخش‌هایی از کاراکاس مملو از ساکنانی است که می‌توانند مجموعه‌ای از کالاهای وارداتی را بخرند، اما طبق گفته آکادمی ملی پزشکی، از هر سه کودک در سراسر ونزوئلا یک کودک از سوءتغذیه رنج می‌برد.

بر اساس گزارش سازمان ملل، بیش از هفت میلیون ونزوئلایی از سال 2015 به سادگی تسلیم شده و وطن خود را رها کرده اند.

و علیرغم شعار جدید دولت مادورو – “ونزوئلا درست است” – بسیاری از آنها فقط با چند دلار در روز دست به گریبان هستند، در حالی که کارمندان بخش دولتی در اعتراض به حقوق پایین به خیابان ها آمده اند.

ماریا رودریگز، 34 ساله، یک تحلیلگر آزمایشگاه پزشکی در کومانا، شهری کوچک در 250 مایلی شرق پایتخت، گفت: «من باید برگردم به عقب، توضیح داد که برای پرداخت هزینه غذا و شهریه مدرسه دخترش، به دو شغل متکی بود. ، یک تجارت فرعی فروش محصولات زیبایی و پول از بستگانش.

یرلیس جیمنز، معلم پیش دبستانی در سن دیگو د لس آلتوس، نیم ساعت رانندگی در جنوب کاراکاس، به شوخی گفت که حقوق ماهانه 10 دلاری او به معنای “غذا برای امروز و گرسنگی برای فردا” است. (رستورانی که به افراد غذاخوری اجازه می دهد در ارتفاع 150 فوتی از سطح زمین غذا بخورند، هر وعده غذایی 140 دلار دریافت می کند.)

با وجود چنین سختی‌هایی، آقای مادورو، که دولتش به درخواست‌ها برای اظهار نظر پاسخ نداد، بر ارتقای شاخص‌های رو به رشد اقتصادی کشور تمرکز کرده است.

او در یک سخنرانی اخیر با مقایسه ونزوئلا با یک بیمار بیمارستانی که به طور ناگهانی بهبود یافته است، گفت: «به نظر می رسد که فرد بیمار بهبود می یابد، می ایستد، راه می رود و می دود.

تغییر استراتژی ایالات متحده در قبال ونزوئلا تا حدی به نفع دولت او بوده است.

در ماه نوامبر، پس از موافقت دولت مادورو برای از سرگیری مذاکرات با مخالفان، دولت بایدن مجوز شش ماهه قابل تمدید برای تولید نفت در ونزوئلا را برای شورون صادر کرد. این قرارداد تصریح می کند که سود حاصل از آن برای پرداخت بدهی های دولت ونزوئلا به شورون استفاده شود.

کارشناسان انرژی گفتند در حالی که ایالات متحده همچنان خرید از شرکت نفت دولتی را ممنوع می کند، این کشور فروش نفت در بازار سیاه به چین را از طریق ایران افزایش داده است.

آقای مادورو همچنین در حال خروج از انزوا در آمریکای لاتین است زیرا تغییر منطقه ای به چپ منجر به گرم شدن روابط شده است. کلمبیا و برزیل که هر دو توسط رهبران چپ منتخب اخیر رهبری می شوند، روابط دیپلماتیک خود را احیا کرده اند. رئیس جمهور جدید کلمبیا، گوستاوو پترو، به ویژه با آقای مادورو برخورد کرد و بارها با او ملاقات کرد و با یک معامله برای واردات گاز ونزوئلا موافقت کرد.

با برنامه ریزی انتخابات ریاست جمهوری در سال آینده و انحلال دولت موازی اپوزیسیون، به نظر می رسد که آقای مادورو به طور فزاینده ای نسبت به آینده سیاسی خود اطمینان دارد.

نرخ تورم 234 درصدی سال گذشته ونزوئلا را در رتبه دوم جهان پس از سودان قرار داد، اما در مقایسه با تورم فوق العاده که در سال 2019 مشاهده شد، زمانی که نرخ تورم به 300000 درصد افزایش یافت، کمتر است.

با افزایش تولید و قیمت ها، ونزوئلا نیز شاهد افزایش درآمد حاصل از نفت، صادرات کلیدی آن بوده است. فرانسیسکو جی. مونالدی، محقق سیاست انرژی آمریکای لاتین در دانشگاه رایس، گفت که تولید نزدیک به 700 هزار بشکه در روز این کشور بیشتر از سال گذشته است، اگرچه در سال 2018 دو برابر و در سال 2013 چهار برابر بیشتر بود.

کاهش محدودیت‌های دلار توسط دولت ونزوئلا، استفاده از پول ارسالی از خارج را برای برخی افراد آسان‌تر کرده است. در بسیاری از موارد، هیچ پول نقدی رد و بدل نمی شود. مردم ونزوئلا به طور فزاینده ای از برنامه های دیجیتالی مانند Zelle برای استفاده از دلار در حساب های خارج از کشور برای پرداخت کالاها و خدمات استفاده می کنند.

با این حال، مقامات آمریکایی تصویر اقتصادی ونزوئلا را تا حدودی واهی می‌خوانند.

آنها پس از اجرای تحریم ها از طریق دلاری شدن توانستند با بسیاری از مشکلات خود سازگار شوند. به گفته مارک ای. ولز، معاون دستیار وزیر امور خارجه، “و بنابراین با گذشت زمان به نظر می رسد که آنها می توانند به جایگاهی برسند که اساساً به نخبگان آنجا کمک می کند، اما فقرا هنوز بسیار بسیار فقیر هستند.”

آقای ولز افزود: «بنابراین اینطور نیست که همه چیز در آنجا پایدارتر و بهتر باشد.

آقای مادورو نزدیک به 10 سال پیش روی کار آمد و آخرین بار در سال 2018 در رای گیری که به طور گسترده ای دروغ تلقی می شد و توسط بسیاری از جامعه بین المللی رد شد، انتخاب شد.

این باور عمومی مبنی بر اینکه آقای مادورو با تقلب پیروز شد، باعث شد که مجلس ملی ریاست جمهوری را خالی تلقی کند و از ماده ای در قانون اساسی برای معرفی یک رهبر جدید، خوان گوایدو، رهبر سابق دانشجویی، استفاده کند. او توسط ده ها کشور از جمله ایالات متحده به عنوان حاکم مشروع ونزوئلا به رسمیت شناخته شد.

اما به عنوان رئیس یک دولت موازی که بر حساب های مالی مسدود شده بین المللی نظارت داشت، هیچ قدرتی در داخل کشور نداشت.

در ماه دسامبر، مجلس ملی آقای گوایدو را برکنار کرد و دولت موقت را کنار گذاشت، اقدامی که برخی ناظران آن را تقویتی برای آقای مادورو می‌دانستند. تعدادی از چهره های اپوزیسیون اعلام کرده اند که در انتخابات مقدماتی که برای ماه اکتبر برنامه ریزی شده است، شرکت خواهند کرد، حتی اگر بسیاری از تحلیلگران سیاسی نسبت به اینکه آقای مادورو اجازه یک رای معتبر را بدهد، تردید دارند.

آقای گوایدو در مصاحبه ای گفت: «آنچه مادورو امروز دارد، مخالفی است که از هم گسیخته و پراکنده است. او همچنین اکثریت مردم را علیه خود دارد. او همچنان یک دیکتاتور بدون حمایت مردمی است، یک اقتصاد ویران شده، که تقصیر خودش بود، با اساتید، پرستاران، افراد مسن و کارگران در حال حاضر که ما صحبت می کنیم.

حتی افرادی مانند Eugenia Monsalves که صاحب یک شرکت تجهیزات پزشکی در کاراکاس است و دو دختر خود را به مدارس خصوصی می فرستد، از هدایت کشور ناامید است.

اگرچه او از طبقه متوسط ​​رو به بالا است، او گفت که هنوز باید مراقب نحوه خرج کردن پول خود باشد.

او گهگاه برای غذا خوردن بیرون می رود و از برخی از فروشگاه های لوکس جدید شهر بازدید کرده است، اما بدون خرید چیزی.

او گفت: «اکثریت قریب به اتفاق مردم ونزوئلا در یک وضعیت پیچیده، بسیار پیچیده زندگی می کنند.

خانم مونسالوس معتقد است که دولت مادورو باید برود، اما او نگران است که بهترین نامزدها مجبور به تبعید یا رد صلاحیت شوند. او گفت که اپوزیسیون حول آن چیزی که بیشتر به آن نیاز دارد ادغام نشده است: رهبری که بتواند به رای دهندگان انرژی بدهد.

او گفت: «این چیزی است که من مانند بسیاری از ونزوئلایی‌ها بیشتر می‌خواهم. اما حقیقت این است که بدون چشم‌انداز روشن از سوی اپوزیسیون، یک پلتفرم روشن از سوی یک نامزد واحد، فکر می‌کنم کار سختی خواهد بود.»

نایروبیس رودریگز در گزارشی از سوکره، ونزوئلا و جولی ترکویتز از Necoclí، کلمبیا.