جوانان عراقی که از جنگ زخمی شده اند، بیست سال پس از “شوک و هیبت” را توصیف می کنند.

بیست سال پس از حمله آمریکا به عراق، این کشور همچنان در فساد، بی ثباتی سیاسی و خشونت فرو رفته است.

بر اساس گزارش اوپک، سازمان کشورهای صادرکننده نفت، عراق پس از ونزوئلا، عربستان سعودی و ایران چهارمین ذخایر بزرگ جهان را دارد. اما شهروندان این کشور سود چندانی نمی بینند، زیرا قطع برق در بسیاری از نقاط کشور امری عادی است.

میلیاردها دلار درآمد یا از طریق فساد سرازیر می شود یا به خزانه ملی نمی رسد.

شبه‌نظامیان همچنان بر بخش‌هایی از کشور تسلط دارند و ایجاد دولت‌های پایدار و باثبات دست نیافتنی است.

بیکاری بالای جوانان میلیون ها نفر را با چشم انداز کمی برای آینده باقی می گذارد.

عاصم ال دیفراوی، دانشمند علوم سیاسی، از بنیاد Candid در برلین، گفت: «جوانان عراقی در سال های اخیر به صراحت اعلام کرده اند که نمی خواهند رژیمی داشته باشند که بر اساس خطوط مذهبی تقسیم شده باشد.

آنها نمی خواهند رژیمی داشته باشند که فقط از طریق مشتری گرایی، فساد، سیاست کار کند، اما شکل جدیدی از ناسیونالیسم عراقی، به ویژه در میان جوانان وجود دارد.

با این حال، فرار مغزها نیز وجود دارد و بسیاری از جوانان عراقی کشور را ترک می کنند، بسیاری با خاطرات دردناک دوران کودکی همراه با وحشت و خونریزی.

خبرگزاری AFP با ذوالفکر حسن، که دو سال قبل از حمله آمریکا به دنیا آمده بود، مصاحبه کرد.

او کودک خردسالی بود که مادرش او را در نیمه های شب از خواب بیدار کرد تا در جریان یورش نیروهای آمریکایی در محله آنها در بغداد، در حمام پنهان شوند.

او درباره نبرد 6 سپتامبر 2007، زمانی که هلیکوپترها و تانک های آمریکایی شبه نظامیان شیعه را هدف قرار دادند، 14 غیرنظامی را در منطقه الوشش کشتند، به یاد می آورد: «خانه های اطراف ما در حال فرو ریختن بودند.

روز بعد، پسر هفت ساله به اطراف تراس پشت بام نگاه کرد، جایی که خانواده معمولاً در ماه های تابستانی تاول زده می خوابیدند.

حسن که اکنون دانشجوی خوشنویسی است، به یاد می آورد: «ترکش بود، تشک هایمان سوخت.

او مانند بسیاری از هم نسلان خود، داستان خود را با لحن جدا از کسی تعریف می‌کند که نبردهای خیابانی، ماشین‌های بمب‌گذاری شده و اجساد افتاده در جاده‌ها پس‌زمینه غم‌انگیز زندگی روزمره برای او بودند.

او گفت: «در تمام دوران کودکی ما وحشت داشتیم. “ما می ترسیدیم که شب به توالت برویم، هیچ کس نمی توانست تنها در یک اتاق بخوابد.”

یکی از عموهایش از سال 2006 مفقود شده است. او با ماشینش برای خرید غذا رفت و دیگر برنگشت.

در اواخر سال 2019، ذوالفکار به تظاهرات گسترده و تحت رهبری جوانان علیه سوء حکومت و فساد بومی، زیرساخت های در حال فروپاشی و بیکاری پیوست.

او با بیان سرکوبی که صدها کشته برجای گذاشت، گفت: “اما من متوقف شدم.” «امیدم را از دست داده بودم، دیدم جوانانی مثل من در حال مرگ بودند و ما درمانده بودیم.

شهدا تقدیم شده اند، بدون نتیجه و بدون تغییر».

با وجود این، او گفت که مانند بسیاری از عراقی های سرخورده دیگر برنامه ای برای مهاجرت ندارد. در غیر این صورت پرسید: چه کسی باقی می ماند؟