فروپاشی بانک سیلیکون ولی یکباره نخواهد بود – یک بحران بانکی خیلی دیر شده بود | لری الیوت

منیک سال از زمانی که فدرال رزرو شروع به افزایش نرخ بهره کرد و بانک ها شروع به سقوط در ایالات متحده کردند می گذرد. هر کسی که فکر می کند بانک سیلیکون ولی یک بار است، خود را فریب می دهد. بحران های مالی به طور متوسط ​​هر دهه یک بار در طول نیم قرن گذشته رخ داده است، بنابراین بحرانی که اکنون در حال آشکار شدن است اگر چیزی دیر شده باشد.

این محاسبه به تعویق افتاده است زیرا از سال 2008 بانک‌ها در دنیایی با نرخ‌های بهره بسیار پایین و تزریق دوره‌ای پول الکترونیکی از بانک‌های مرکزی فعالیت می‌کنند. پول ارزان و فراوان که در ابتدا به عنوان یک مصلحت موقت در شرایط بسیار پرتنش پس از فروپاشی Lehman Brothers تلقی می‌شد، به یک منبع ثابت برای بازارها تبدیل شد.

در طول سال‌ها، بحث‌هایی در مورد اینکه اگر بانک‌های مرکزی نرخ‌های بهره را افزایش دهند و پولی را که از سیستم مالی خلق کرده‌اند را بمکند، چه اتفاقی می‌افتد، وجود داشت. حالا ما می دانیم.

اقدامی که برای مهار تورم ضروری تلقی می‌شود، حباب‌های مسکن را تخلیه کرده، قیمت سهام را کاهش داده و بانک‌ها را متحمل زیان‌های بزرگی در دارایی‌های خود از اوراق قرضه دولتی کرده است.

بانک انگلستان سریعتر از فدرال رزرو از بلوک ها خارج شد. Threadneedle Street در دسامبر 2021 شروع به افزایش نرخ کرد و اکنون 10 بار متوالی آن را افزایش داده است. بانک مرکزی اروپا تا ژوئیه سال گذشته منتظر ماند تا برای اولین بار در یک دهه گذشته تصمیم به افزایش هزینه های استقراض بگیرد و هفته گذشته با وجود اخباری مبنی بر سرایت نابسامانی بانکی از سراسر اقیانوس اطلس به Credit Suisse، این افزایش را ادامه داد.

این واقعیت را نادیده بگیرید که اقتصادهای ایالات متحده، بریتانیا و منطقه یورو در عواقب فوری شوک قیمت انرژی ناشی از تهاجم روسیه به اوکراین، همگی بهتر از آنچه انتظار می‌رفت، مقاومت کرده‌اند. زمان می برد تا تغییرات در سیاست پولی – تصمیماتی که بانک های مرکزی در مورد نرخ بهره و خرید یا فروش اوراق می گیرند – تاثیر بگذارد.

همانطور که داوال جوشی از BCA Research هفته گذشته اشاره کرد، سه نشانه کلاسیک وجود دارد که رکود در ایالات متحده در راه است: رکود در بازار مسکن، ورشکستگی بانک ها، و افزایش بیکاری. ساخت خانه در سال گذشته 20 درصد کاهش یافته است، که به این معنی است که اولین مورد قبلاً اتفاق افتاده است. مشکلات در SVB و دیگر بانک های منطقه ای ایالات متحده نشان می دهد که شرط دوم در حال حاضر برآورده شده است. سومین منادی رکود اقتصادی آمریکا، افزایش 0.5 درصدی نرخ بیکاری در ایالات متحده است. تاکنون 0.2 واحد افزایش یافته است.

جوشی می‌گوید: «بانک‌ها درست قبل از شروع رکود، تمایل به ورشکستگی دارند. پیش از رکودی که در دسامبر 2007 آغاز شد، هیچ بانک آمریکایی در سال 2005 یا 2006 ورشکست نشد.

“به سرعت، و هیچ بانک ایالات متحده در سال 2021 یا 2022 شکست خورد. اولین ورشکستگی بانک در این چرخه – بانک سیلیکون ولی و بانک امضا – به تازگی اتفاق افتاده است. اگر تاریخ راهنما باشد، شروع ورشکستگی بانک ها پیش بینی کننده یک رکود اقتصادی است که قریب الوقوع تر از آن چیزی است که بسیاری از مردم پیش بینی می کنند.

فدرال رزرو و بانک انگلستان برای تصمیم گیری در مورد نرخ بهره در این هفته گرد هم می آیند و بازارهای مالی فکر می کنند که در هر دو مورد انتخاب بین عدم تغییر و افزایش 0.25 واحدی است. صادقانه بگویم، باید بی‌معنا باشد. با توجه به تأخیرهای موجود، حتی کاهش نرخ بهره برای جلوگیری از کاهش تولید در ماه‌های آینده بسیار دیر است، اما در شرایطی که تورم نزولی، کاهش قیمت‌های جهانی کالاها و شواهدی از تشدید مشکلات مالی، هر گونه تشدید بیشتر سیاست‌ها ممکن است بسیار دیر باشد. احمقانه

به نظر می رسد بانک های مرکزی فکر می کنند هیچ مشکلی برای دستیابی به ثبات قیمت در عین حفظ ثبات مالی وجود ندارد. موفق باشید با آن. فدرال رزرو، بانک مرکزی اروپا و بانک انگلستان به شدت سیاست های خود را تشدید کرده اند و همه چیز در حال شکستن است.

همیشه اینطور نبود. فقدان بحران بانکی در 25 سال پس از جنگ جهانی دوم وجود داشت، دوره ای که بانک ها بسیار محکم تر از امروز تحت نظارت بودند و نقش اقتصادی حاشیه ای تری داشتند. اصلاحاتی که پس از رکود بزرگ اعمال شد، از جمله کنترل سرمایه و جداسازی بانکداری خرده‌فروشی و سرمایه‌گذاری در ایالات متحده، برای اطمینان از اینکه دولت‌ها می‌توانند اهداف اقتصادی خود را بدون ترس از بیم راندن ارزهایشان یا آشفتگی در بازارها دنبال کنند، طراحی شده است. .

در طول 50 سال گذشته، بخش مالی آزاد شده و بسیار بزرگتر شده است. مقررات و نظارت از زمان بحران مالی جهانی تشدید شده است، اما تأثیر محدودی داشته است. قرار بود SVB یک بانک کوچک باشد که بتواند با مقررات سختگیرانه کمتری نسبت به بانکی که از نظر سیستمی مهم است، کار کند. با این حال، وقتی نوبت به بحران رسید، تمام سپرده‌گذاران SVB محافظت می‌شدند و تمایز بین بانک سیستمی و غیرسیستمی را تا حدودی آکادمیک می‌کردند. سیستم مالی به طور کلی هم ذاتا شکننده است و هم برای شکست بسیار بزرگ است.

دورترین احتمالی برای بازگشت به محدودیت‌های بانک‌ها که در دهه‌های 1950 و 1960 وجود داشت، وجود ندارد. اگرچه مطلوب است، اما هیچ اشتیاقی سیاسی برای تصاحب یک بخش مالی بسیار قدرتمند وجود ندارد. اما این، همانطور که در 15 سال گذشته آشکار شده است، هزینه های خود را دارد.

یکی این است که اقتصادهای تحت تسلط بخش مالی واقعاً به نفع خود هستند: صاحبان دارایی و سهام. مورد دوم این است که بازارهای مالی به محرک هایی که توسط بانک های مرکزی ارائه شده است، گره خورده اند. مورد سوم این است که بحران‌های بومی سیستم، زمانی که محرک حذف شود، بسیار محتمل‌تر می‌شوند. این بدان معناست که در نهایت محرک های بیشتری ارائه می شود، بازارها رونق می گیرند و بذر سقوط بعدی کاشته می شود.