شانا براون: “این بزرگترین پیروزی در تاریخ راگبی بود” | تیم اتحادیه راگبی زنان انگلیس

مناگر در جریان شکست غم‌انگیز انگلیس در فینال جام جهانی راگبی زنان توسط نیوزلند در نوامبر، توپ کمی متفاوت بود، شاونا براون ممکن است اکنون برای یک کمپین جدید شش ملت آماده پمپاژ آهن باشد. در عوض، در یک صبح سخت در یک بانک مواد غذایی در لویشم، این مرد 33 ساله در حال بسته بندی قوطی ها در کیسه ها است و در عین حال قدرتمندانه دنیا را به حق می رساند.

پشتیبان سابق، که حتی مصمم تر است در مورد مسائل اجتماعی صحبت کند، اکنون که حرفه برجسته اش، شامل چهار کشور شش کشور زن، می گوید: «بسیار وقتا وقتی می شنوم که رهبرانمان با صدای بلند چه می گویند، از بریتانیایی بودنم خجالت می کشم. مسابقات قهرمانی به پایان رسید ما ششمین کشور ثروتمند جهان هستیم. و با این حال، ما برخی از نمایندگان مجلس را داریم که می‌گویند مردم می‌توانند روزانه 33p به خودشان غذا بدهند. نه. درست نیست که فقط وجود داشته باشد. خوب نیست که این همه مردم به بانک های مواد غذایی متکی باشند.»

او در اینجا به عنوان سفیر خیریه Wooden Spoon است که کمپین Pass the Plate آن در حال جمع آوری کمک های مالی برای بانک های مواد غذایی در 25 منطقه در سراسر بریتانیا و ایرلند است. اما برای براون این کاملاً شخصی است. من از یک خانواده تک والد هستم. مادر و سه فرزندش در خانه های شورایی بزرگ می شوند.» او می گوید. به یاد دارم که برای دریافت مزایای او به اداره پست رفتم. گاهی به من می دادند. بعضی وقتها این کار را نمی کردند. و اگر قبل از بسته شدن اداره پست مادرم نمی توانست به موقع از سر کار به خانه برگردد، تا روز بعد بدون آن می رفتیم. پس اینها قوم من هستند.»

براون در حالی که روزنامه ها و سیاستمدارانی را که فقرا را شیطان صفت می کنند، و همچنین ثروتمندترین افراد جامعه که نگرانی چندانی برای کسانی که در زنجیره غذایی پایین تر هستند نشان نمی دهند، سرش را تکان می دهد. پیام او به آنها ساده است. “خوب باش. مهربان باش. و درک کنید که نه فقط یک قاشق نقره ای بلکه یک الماس در دهانتان به شما هدیه داده شده است. این یک مسابقه عادلانه نیست.»

به ناچار، همانطور که صحبت می کنیم، ساعت چهار ماه به عقب برمی گردد تا شکست انگلیس در فینال جام جهانی مقابل نیوزلند. مطمئناً این بهترین فینال در تاریخ بازی زنان بود، با رزهای سرخ پس از اخراج لیدیا تامپسون تنها به خاطر تلاش دیرهنگام آیشا لتی-ایگا برای بردن سرخس سیاه به پیروزی 34-31.

براون می گوید: «لحظه مناسبی برای درهای کشویی بود. اگر پیروز می شدیم، با 65 دقیقه بازی با 14 بازیکن، قهرمان ملی می شدیم. این بزرگترین پیروزی در تاریخ راگبی بود. اما ما چهار امتیاز کم بودیم. در بسته شد.»

همانطور که براون خاطرنشان می کند، در حالی که مردم و سیاستمداران هنوز از موفقیت فوتبالیست ها در یورو 2022 استقبال می کنند، تلاش های رزهای سرخ به سختی مورد توجه قرار می گیرد. آیا از دست دادن هنوز نیش دارد؟ او می گوید: «البته. من تعداد دفعاتی را که فکر می کردم از دست داده ام: اگر آن جام جهانی را می بردیم در این روز چه کار می کردم؟ من به کاخ باکینگهام رفته بودم و احتمالاً پادشاه را ملاقات کردم. اما من نه. من فقط در خانه نشسته ام و مشغول بازی نینتندو هستم.

براون در حین صحبت کردن می خندد: واقعیت این است که او شش روز در هفته به مربیگری راگبی در جزایر کیمن کار کرده است. او مخصوصاً از جذب این همه بچه سیاهپوست، مخلوط نژاد و آسیایی برای اولین بار به این ورزش لذت می برد. او می‌گوید: «وقتی برای اولین بار یک زن ترکیبی از جنوب لندن را دیدند، گیج شدند زیرا به مربیگری یک مربی مرد میانسال سفیدپوست آمریکایی عادت کرده‌اند. “اما فقط با حضور در حضور آنها، برداشت آنها از راگبی را تغییر می دهم.”

اما آیا زمانی که انگلیس شنبه هفته آینده مبارزات شش ملت زنان خود را در برابر اسکاتلند آغاز کند، احساس پشیمانی وجود خواهد داشت؟ او می‌گوید: «در این مرحله هنوز با تصمیمم خوب هستم. زمانی که تیم تمرینی بیرون آمد، چند نفر به من پیام دادند و گفتند: «عجیب است که نامت را در لیست نبینم، چه احساسی نسبت به آن داری؟»

او شروع به لبخند زدن می کند. «حدود پنج ساعت بعد پاسخ دادم. گفتم: «متاسفم. سرم شلوغ بوده است. من تمام روز در ساحل بودم. من پارو سواری کرده ام من فقط توقف کردم تا کمی بعد از آفتاب قرار دهم. اما زمانی که انگلیس در چند هفته دیگر در توئیکنهام در بازی تصمیم گیری فرانسه با فرانسه بازی کند، این بازی شروع خواهد شد.

از او برای پیش بینی شش ملت پرسیده شد، او شکی ندارد: انگلستان. او می‌گوید: «اما به دلیل بازنشستگی، بارداری و مصدومیت، تیم بسیار متفاوتی است. ستاره ما، زوئی هریسون، عمل جراحی ACL انجام داده است و برای فصل بیرون است. نایب کاپیتان ما، امیلی اسکارات نیز مصدوم است. و نه بازیکن بدون بازی نیز وجود دارد. بنابراین شرایط متفاوت خواهد بود، اما من مطمئن هستم که سایمون میدلتون تیم را به همان شیوه بازی خواهد کرد.”

در حال حاضر، حداقل، براون نمی تواند هیچ کشور دیگری را ببیند که این دو بزرگ را در سطح جهانی به چالش بکشد. «نه. شما هر چه بکارید درو می کنید و اگر روی زنان خود سرمایه گذاری نکنید، بازیکنان بهتری به دست نمی آورید. همه ما می بینیم که انگلیس چه کرده است. در نهایت راگبی نیوزلند نیز این یادداشت را دریافت کرد. و فرانسه خوب است. اما بیشتر دختران حاضر در جام جهانی در مرخصی سالانه از مشاغل روزانه خود بودند. این واقعیت است.»

او اعتراف می کند که مدتی طول می کشد تا بازی زنان کاملا حرفه ای شود. اما براون می‌گوید اگر ورزش می‌خواهد پایگاه بازی متنوع‌تری را جذب کند، باید این هدف باشد. او می‌گوید: «یکی از مشکلات ما این است که راگبی در این کشور توسط والدین، پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها و افرادی با پیشینه‌های خاص یارانه می‌گیرد: در دنیای من به عنوان یک ورزش شیک برای پسران سفیدپوست شیک دیده می‌شود. “و اگر راهی برای تامین هزینه های زندگی برای کسانی که چندان وضع مالی ندارند وجود نداشته باشد، آنها حتی به بازی کردن بازی فکر نمی کنند.

“بازی کاملا حرفه ای زنان هنوز فاصله دارد. اما اگر هر بازیکنی در لیگ برتر 15 بتواند به اندازه‌ای درآمد داشته باشد که سود کند، حتی اگر سالیانه فقط 5 دلار در کنار هزینه‌ها و محل اقامت باشد، تفاوت ایجاد می‌کند.”

کار را با براون به پایان می‌رسانیم که با شور و شوق مانیفست خود را برای جذب زنان و دختران بیشتر به ورزش تنظیم می‌کند. این شامل مدارسی می‌شود که مجبور می‌شوند به جای قطع کردن درس‌های PE بیشتری بگذرانند، و راگبی بیشتر تلاش می‌کند تا به هر جامعه‌ای که در آن خدمت می‌کند عمیق‌تر شود. او می‌گوید برخی باشگاه‌ها هستند که اجازه شیر دادن در باشگاه‌های خود را نمی‌دهند. سایرین که فراتر از مدارس خصوصی برای ارتباط با کودکان کار چندانی نمی کنند.

او می‌گوید: «آینده باید توانمندسازی زنان باشد که به همان اندازه، اگر نگوییم بیشتر از مردان، کار کنند». “گاهی اوقات ممکن است سخت باشد. اما هر کاری در زندگی که ارزش انجام دادن را دارد، سخت است.»