کافه یکی از گنجینه های فرهنگی بریتانیا است – اما اگر در آن غذا نخوریم، ناپدید می شوند | ایزاک رنگاسوامی

Eخیلی روز به جز یکشنبه، یک صف بزرگ و بعید در خارج از یک بلوک عمارت در وست مینستر، در فاصله ای کوتاه از کانال 4، وزارت حمل و نقل و یک سالن عمومی که به طور مرموزی به عنوان “ریه آهنی” شناخته می شود، تشکیل می شود. صف جمعیتی مختلط است: در کنار همه گردشگران، تعداد زیادی از انواع ادارات، کارمندان دولت و افرادی با ژاکت‌های زیبا هستند. بالای سرشان تابلویی روی رجنسی کافه نوشته شده است، حروف سفید پررنگ آن با کاشی‌های مشکی زغال‌سنگ. مکانی که آنها برای آن صف می کشند 77 سال پیش باز شد، زمانی که کلمنت آتلی نخست وزیر بود و جیره بندی هنوز پابرجا بود.

وارد اتاق شوید و یک اتاق ناهار خوری دراماتیک پیدا خواهید کرد. پرده‌های گینگهام روی پنجره‌ها، مشمع کف اتاق oxblood را پوشانده است، بقیه میزهای لمینت و صندلی‌های ثابت قهوه‌ای زیبایی هستند. اما بیشتر مردم برای سرخ کردن یا چیزهایی مانند جگر، گامون و پودینگ نان و کره اینجا هستند. پنج مایلی در سراسر شهر در E Pellicci، یکی دیگر از مکان‌های معروف هنر دکو، با برند مشابهی از مهمان‌نوازی Italo-cockney و پوشش‌های چوبی پیچیده کافی برای تجهیز یک کتابخانه مواجه خواهید شد.

به راحتی می توان فراموش کرد که بریتانیا قبلاً مملو از رستوران های پر زرق و برقی از این قبیل بود، که می توانید غذاهای مقوی و ارزان میل کنید و بدون جابجایی در آنجا معطل بمانید. برخی از مردم به این مکان ها قاشق های چرب یا بهتر است بگوییم کافه می گویند. ما هنوز تعداد زیادی مکان‌های نسبتاً جدید داریم، اما مکان‌های واقعاً تاریخی بسیار کمتری داریم، با صندلی‌های خش‌دار، چراغ‌های دوره‌ای و تابلوهای قدیمی. تعدادی از بازماندگان مشهور شده‌اند، اما اکثریت آنها سال‌ها در معرض تهدید بوده‌اند.

بیشتر کافه های قدیمی در اوایل دهه 2000 از بین رفتند. ما تعداد بی‌شماری از این فضاهای حیاتی را بسته‌ایم، شاید به این دلیل که دفاتر و غول‌های قهوه می‌توانستند اجاره بیشتری بپردازند، یا به این دلیل که دیگر این رستوران‌ها را زیبا نمی‌دیدیم. توسعه دهندگان بی عاطفه و افزایش صبحانه های بدون روغن نیز نقش مهمی را ایفا کردند، همراه با مالکانی که هیچ کس برای واگذاری کسب و کار خانوادگی کمرشکن به آن ها نبود.

وقتی در 20 سالگی به لندن نقل مکان کردم، عاشق نقاط تاریخی شدم که هنوز در حال سربازی بودند و بسیاری از آنها تقریباً در معرض دید عموم پنهان شده بودند. من متقاعد شدم که بیشتر از آنچه مردم فکر می کردند باقی مانده است، بنابراین تصمیم گرفتم آنها را در اینستاگرام مستند کنم تا مکان هایی را که هنوز در اطراف بودند به نمایش بگذارم.

به کافه ریور در فولهام رفتم تا پوسترهای قهوه ای و کاشی های سرامیکی آبی لاجوردی آن را تحسین کنم. من به کافه الکتریک در غرب نوروود رفتم، مکانی که نامش در زمانی که برق یک چیز بدیع بود، بسیار قدیمی است. من به کافه Beppe در اسمیتفیلد رفتم، جایی که یک لیست خرید قاب شده و 72 ساله در گوشه گوشه وجود دارد و همبرگرهای صبحانه از بازار عمده فروشی روبروی جاده هستند. باورم نمی شد مردم از کنار این مکان ها رد می شدند، نه اینکه از پشت بام ها درباره آنها فریاد بزنند.

من با سر به پای Randolfi’s in Bow افتادم، جایی که چای کیسه ای شما را با انبر کوچک مخصوص فشار می دهند. من اسکالوپ با اسپاگتی در کافه ماریو در شهر کنتیش خوردم، جایی که صاحب نام آن مکان آشپز، پیشخدمت، باریستا و جلوی خانه است. به طور تصادفی با نقاط باستانی برخورد کردم که ندیده بودم هیچ کس دیگری درباره آنها چیزی بنویسد، مانند کافه مری در والورث و راک استدی ادی در کامبرول، پناهگاه های امنی که به نظر می رسید به اندازه غذا به سرپناهی می پرداختند.

در نهایت به کافه مورد علاقه‌ام، اسنک بار اسکاتی در کلرکن ول، نشستم، که شبیه یک اتاق نشیمن دهه 1960 است، عمدتاً به این دلیل که اساساً یکی است. اما Scotti’s چیزی بیش از یک نمایشگاه موزه است: مردم برای ساندویچ‌های مرغوب شکاری آن که به سفارش سرخ شده و با افزودن پیاز، لیمو و خردل متعادل می‌شوند، کیلومترها سفر می‌کنند. این مکان توسط دو برادر باهوش – ال و مکس اسکاتی – اداره می شود که در طبقه بالا زندگی می کنند و توانایی فوق بشری در به خاطر سپردن نام مشتریان خود دارند.

آنها در مورد تغییراتی که دیده اند چه فکر می کنند؟ آل به من می گوید: «چیزها به آرامی تکامل یافتند. “کارخانه ها نقل مکان کردند. مردم شنبه ها دست از کار کشیدند.» آل ظهور فنجان های غذای آماده را به یاد می آورد و روزهای قبل از میخانه ها، داروخانه ها و پمپ بنزین ها غذا می فروختند. در آن زمان، ساعات کاری بیشتر بود، بنابراین بیشتر مشتریان آنها برای صرف صبحانه یا ناهار سریع به آنجا می آمدند. آل می‌گوید: «شما هرگز غذا را به دفتر نمی‌آورید، بنابراین به کافه رفتید.

مانند بسیاری از مکان‌های کلاسیک، Scotti’s ریشه در موج مهاجرت ایتالیایی‌ها دارد که به انگلیسی‌ها یاد داد چگونه بیرون غذا بخورند. ابتدا این نوازندگان خیابانی ویکتوریایی و بستنی‌فروشان بودند که دست خود را به رستوران‌ها معطوف کردند و ماهی‌های سرخ‌شده و ماهی‌های کوبیده شده را رواج دادند. پس از جنگ، ایتالیایی‌ها بار دیگر نقش مهمی را ایفا کردند و نوع جدیدی از اتاق‌های غذاخوری مدرن و روشن، متعلق به اواسط قرن را ایجاد کردند. طبق کتاب قطعی در این زمینه، کافه های کلاسیک نوشته آدریان مدوکس و فیل نیکولز، تعداد کافه ها در بریتانیا از 1000 به 2000 در طول دهه 1950 دو برابر شد.

در اسکاتلند، این روزهای اولیه در نقاطی مانند فورته در داندی و والدورو و کافه دانشگاه در گلاسکو زندگی می کنند. در ولز، مکان‌های دیدنی محلی مانند Pino’s in Mountain Ash، The Prince’s در Pontypridd و کافه Kardomah در Swansea است. در کنار ساحل، بستنی‌فروشی‌های میراثی است که توسط خانواده‌هایی مانند مورلی‌ها در برادستیرز، بروکسیانی‌ها در مورکامب و آلونزی‌ها در اسکاربورو راه‌اندازی شده‌اند.

اما مکان‌هایی از این دست مدت‌هاست که بسته شده‌اند: 18 سال پیش، مدوکس به نویسنده آبان نیوز، کریس هال، گفت که فکر می‌کند بریتانیا 500 کافه کلاسیک باقی مانده است. این عدد اکنون می تواند به 50 نزدیکتر باشد. و وضعیت فعلی برای هر رستورانی سخت است، با گردابی از کاهش حاشیه سود پس از تعطیلی، هزینه های نوسان، افزایش قیمت انرژی و کمبود نیروی کار ناشی از برگزیت. کاترین کرافت، مدیر انجمن C20، در همین داستان از سال 2005 مصاحبه کرد. نظر او این است که فهرست کردن ساختمان‌ها لزوماً راه حل نیست، زیرا ممکن است وسایل و اتصالات کافه پوشش داده نشوند. پس برای حمایت از این مکان ها چه کنیم؟ او به من می گوید: «برو در آنها بخور».

کافه های قدیمی فقط آثار تاریخی نیستند. آنها زندگی می کنند و در حال تنفس در مشاغلی هستند که بیش از یک قرن است که به مردم عادی پناه داده و به آنها انرژی می دهند. ساده ترین راه برای زنده نگه داشتن آنها این است که پول خود را در آنها خرج کنیم، زیرا مشاغل زمانی که مشغول هستند و سودآور هستند باز می مانند. کافه ریجنسی و ای پلیچی به دلیل معروف بودن، جمعیت را جذب می کنند. من فکر می کنم هر کافه قدیمی باید باشد.

ال اسکاتی می گوید: سال ها پیش، همه چیز شفاهی بود. برادرش مکس به من می‌گوید: «اینطوری کسب‌وکار جدیدت را به دست آوردی». امروزه، همه چیز به گونه‌ای دیگر عمل می‌کند: اگر ما با آشنایی با یک زنجیره جذب نشویم، احتمالاً تحت تأثیر روابط عمومی و رسانه‌های اجتماعی قرار می‌گیریم. اما نقاط جدیدتر معمولاً همه تبلیغات را دریافت می کنند.

ما چنان سنت طولانی در تخریب اشیاء تاریخی در بریتانیا داریم که وسوسه انگیز است که فکر کنیم همه کافه های قدیمی ما سال ها پیش از بین رفته اند. اما مقداری باقی مانده است و ارزش حفظ کردن را دارند. ما باید به کسانی که هنوز باقی مانده اند احترام بگذاریم. انتخاب های غذایی ما در حال حاضر هنوز می تواند آینده آنها را تعیین کند.

ما چنان سنت طولانی در تخریب اشیاء تاریخی در بریتانیا داریم که وسوسه انگیز است که فکر کنیم همه کافه های قدیمی ما سال ها پیش از بین رفته اند. اما مقداری باقی مانده است و ارزش حفظ کردن را دارند. ما باید کسانی را که هنوز باقی مانده اند جشن بگیریم. انتخاب های غذایی ما در حال حاضر می تواند آینده آنها را دیکته کند.