رای دهندگان مسن تر بریتانیا می توانند با تولید ناخالص داخلی پایین زندگی کنند. این تورم بالاست که از آن متنفرند | تورستن بل

بریتن یک کشور راکد است، بدون رشد بهره وری و رشد دستمزد واقعی پس از بحران مالی. و این قبل از رسیدن تورم به بالاترین حد در 40 سال گذشته است. آیا سیاست بریتانیا می تواند مسیری را برای خروج از این آشفتگی با رشد کم ترسیم کند؟

جمعیت شناسی کمکی نخواهد کرد. این برداشتی از مقاله جالب اخیر تیم ولانداس از آکسفورد است. بریتانیا در حال پیر شدن است (در سال 2030 تا 2020 حدود 2.5 میلیون نفر بیشتر از 65 سال سن بیشتری خواهیم داشت). برخی از اثرات رشد آشکار است (کارگر کمتر به معنای تولید ناخالص داخلی کمتر است)، اما تأثیرات غیرمستقیم بر رشد از طریق سیاست، تمرکز Vlandas است. او دو نگرانی را مطرح می کند.

اولاً، کشورهای مسن‌تر فقط بیشتر هزینه نمی‌کنند. متفاوت خرج می کنند رشد آینده مستلزم سرمایه‌گذاری برای فردا است، اما جوامع قدیمی‌تر امروز مشتاق مصرف هستند. او می بیند که حقوق بازنشستگی و بهداشت مخارج آموزشی را از بین می برد، اما من خطر سرمایه گذاری ناکافی در مسکن و حمل و نقل را بیشتر می کنم. دولت به تازگی بار دیگری از پروژه های حمل و نقل را به تعویق انداخته و از فشارهای پشتوانه ای بر اهداف خانه سازی فروکش کرده است.

دوم، رای دهندگان مسن تر مجازات های سیاسی کمتری را برای رشد ضعیف اعمال می کنند و یکی از نقاط قوت اقتصادی اصلی دموکراسی را تضعیف می کند: پاسخگویی اقتصادی. رشد برای استانداردهای زندگی کارگران مهمتر از بازنشستگان است – این رشد مستقیماً بر دستمزد و اشتغال تأثیر می گذارد تا حقوق بازنشستگی.

این برای بریتانیا بد است، اما برخی از محافظه‌کاران از رای‌دهندگان مسن‌تر دل می‌گیرند که کمتر احتمال دارد که مدیران فعلی را به دلیل رشد پایین تنبیه کنند و احتمال بیشتری برای رای دادن نسبت به کسانی که رای می‌دهند: افراد بالای 65 سال 50 درصد بیشتر از افراد زیر سن رای می‌دهند. 35. اما قبل از فرا رسیدن زمان مهمانی در داونینگ استریت، باید به آنچه که تحقیقات نشان می دهد رای دهندگان مسن تر مشتاق مجازات دولت ها هستند اشاره کنم: تورم بالا.