آیا دولت آمریکا برای ظهور هوش مصنوعی آماده است؟ | رابرت رایش

ما در یک لحظه فرانکشتاین هستیم.

رونق هوش مصنوعی در دره سیلیکون در حال تسخیر است و شرکت‌های فناوری پیشرفته برای توسعه همه چیز از ماشین‌های خودران گرفته تا چت‌بات‌هایی که قادر به نوشتن شعر هستند، رقابت می‌کنند.

با این حال، هوش مصنوعی می‌تواند تئوری‌های توطئه و دروغ‌ها را حتی سریع‌تر از اینترنت منتشر کند – به قطب‌بندی سیاسی، نفرت، خشونت و بیماری‌های روانی در جوانان دامن بزند. می تواند امنیت ملی را با دیپ فیک ها تضعیف کند.

در هفته‌های اخیر، اعضای کنگره زنگ خطر را در مورد خطرات هوش مصنوعی به صدا درآورده‌اند، اما هیچ لایحه‌ای برای محافظت از افراد یا توقف توسعه تهدیدکننده‌ترین جنبه‌های هوش مصنوعی پیشنهاد نشده است.

به گفته نماینده جی اوبرنولت، تنها عضو کنگره با مدرک کارشناسی ارشد در هوش مصنوعی، اکثر قانونگذاران حتی نمی دانند هوش مصنوعی چیست.

چه باید کرد؟

بسیاری از مدیران فناوری ادعا می کنند که می توانند به طور همزمان به منافع شرکت خود و جامعه توجه کنند. آشغال. چرا باید فرض کنیم که انگیزه های سودآوری آنها کاملاً با نیازهای عمومی همخوانی دارد؟

سام آلتمن – مدیر عامل OpenAI، شرکتی که مسئول برخی از شگفت‌انگیزترین پیشرفت‌های اخیر در هوش مصنوعی است – معتقد است که هیچ شرکتی از جمله او نباید برای حل این مشکلات اعتماد داشته باشد. او می‌گوید که مرزهای هوش مصنوعی نباید توسط «مایکروسافت یا OpenAI، بلکه جامعه، دولت‌ها، چیزی شبیه به آن» تعیین شود.

اما آیا کسی به دولت برای انجام این کار اعتماد دارد؟ اگر نه، چگونه «جامعه» می تواند آن را مدیریت کند؟ کجا می‌توانیم به دنبال مدلی بگردیم که چگونه از خود در برابر جنبه‌های منفی یک فناوری نوظهور با چنین جنبه‌های مثبت خارق‌العاده محافظت کنیم، بدون اینکه آن را خفه کنیم؟

یکی از مکان هایی که می توان به آن نگاه کرد، هربرت هوور است. به طور جدی. نه زمانی که هوور رئیس‌جمهور بود و به‌طور بدنامی نتوانست کاری در مورد رکود بزرگ انجام دهد، بلکه زمانی که وزیر بازرگانی ایالات متحده بین سال‌های 1921 تا 1929 بود.

یکی از دستاوردهای بزرگ هوور در یک قرن پیش که امروزه تا حد زیادی ناشناخته و فراموش شده است، مدیریت توسعه یک فناوری جدید و حیاتی در جهت منافع عمومی بود.

آن فناوری جدید برق بود. توماس ادیسون و دیگر کارآفرینان و شرکت‌هایی که آنها ایجاد کردند، مشغول تبلیغ همه نوع ابزارهای الکتریکی بودند.

آن گجت‌ها این پتانسیل را داشتند که زندگی میلیون‌ها نفر را آسان‌تر کنند. اما آنها همچنین می توانند خطرات جدی ایجاد کنند. آنها می توانند ساختمان ها را ویران کنند و مردم را مجروح یا بکشند.

هوور تلاش کرد تا اطمینان حاصل کند که زیرساخت برق – سیم ها، دوشاخه ها، کانکتورها، فیوزها، ولتاژ و همه چیزهای دیگر – ایمن و قابل اعتماد است. و اینکه با استانداردهای یکنواخت مطابقت داشت بنابراین محصولات با یکدیگر سازگار بودند.

او این استانداردها را برای ایمنی، قابلیت اطمینان و سازگاری با تشکیل گروه‌هایی از مهندسان، دانشمندان، دانشگاهیان، متخصصان و گاهی اوقات روزنامه‌نگاران و فیلسوفان ایجاد کرد – و از آنها خواست که بین منافع عمومی و خصوصی تعادل برقرار کنند. او سپس با تولیدکنندگان گجت های الکتریکی برای پیاده سازی این استانداردها همکاری کرد.

مهم این بود که استانداردها بود غیر اختصاصی هیچ کس نمی توانست مالک آنها باشد. هیچ کس نمی توانست برای استفاده از آنها هزینه ای دریافت کند. آنها، به قول امروزی، «متن باز» بودند.

بیشتر اینترنت امروزی مبتنی بر استانداردهای منبع باز است. ما آنها را بدیهی می دانیم. کامپیوترها نمی توانند بدون مدل های مشترک مانند HTTP، FTP و TCP/IP ارتباط برقرار کنند.

اگرچه استانداردهای دیجیتال از عموم مردم در برابر اطلاعات نادرست و سخنان نفرت محافظت نکرده اند، اما ایجاد سرویس هایی مانند ویکی پدیا را تشویق کرده اند که نه مالکیت خصوصی دارند و نه بر اساس سود انجام می شود.

در واقع، شما می توانید کل سیستم مالکیت معنوی ما – حق نسخه برداری، حق ثبت اختراع و نام های تجاری – را بر اساس استفاده نهایی منبع باز مشاهده کنید. پس از مدت زمان معینی، همه مخلوقات حفاظت از مالکیت معنوی خود را از دست می‌دهند و به حوزه عمومی منتقل می‌شوند که در آن هر کسی آزاد است از آنها استفاده کند. (نه اتفاقاً، زمانی که هوور وزیر بازرگانی بود، سیستم مالکیت معنوی را پیش برد و ساده کرد.)

پس هوور در مورد هوش مصنوعی چه می کرد؟

او منتظر نمی ماند تا تولیدکنندگان هوش مصنوعی محدودیت های آن را تعیین کنند. او همچنین به کارمندان دولت برای انجام آن اعتماد نخواهد کرد. در عوض، او پانل‌های بزرگ و گسترده‌ای را برای شناسایی مشکلات و خطرات احتمالی هوش مصنوعی تشکیل می‌داد، ایده‌هایی برای مهار آن‌ها ارائه می‌کرد و ایده‌ها را در اختیار عموم قرار می‌داد.

اگر استانداردهای پیشنهادی امتحان خود را پس دادند، او آنها را داوطلبانه برای صنعت قرار می‌داد – با این درک که استانداردها در صورت غیرعملی بودن یا به وجود آمدن نوآوری غیرضروری می‌توانند اصلاح شوند. اما به محض ایجاد، اگر شرکت‌ها تصمیم بگیرند استانداردها را تطبیق ندهند، محصولات هوش مصنوعی آنها حفاظت از مالکیت معنوی را از دست می‌دهند یا ممنوع می‌شوند.

هوور همچنین مشوق هایی را برای ایجاد محصولات AI منبع باز ایجاد می کند که برای عموم رایگان باشد.

به عبارت دیگر، هوور تنها به تجارت یا دولت تکیه نمی کند، بلکه به آن تکیه می کند جامعه برای سنجش منافع عمومی

هوش مصنوعی پتانسیل مزایای اجتماعی عظیمی را دارد، اما می‌تواند به یک هیولا نیز تبدیل شود. برای هدایت این راه، ما به رهبری و درک فردی مانند هربرت هوور در زمانی که وزیر بازرگانی بود نیاز داریم.