آیا پوتین به خطوط تدارکاتی ناتو به اوکراین حمله خواهد کرد؟ تاریخ پیشنهاد می کند که نه

حسین حقانی، سفیر پاکستان در واشنگتن در دوران دولت اوباما گفت: «آمریکایی‌ها تمایلی به تشدید تنش نظامی نداشتند. آقای حقانی افزود، حتی زمانی که رئیس جمهور باراک اوباما در سال 2011 دستور حمله به مجتمع اسامه بن لادن در ابوت آباد پاکستان را صادر کرد، “یک نگرانی بزرگ این بود که اگر پاکستان تلافی کند و این به نوعی جنگ تمام عیار تبدیل شود، چه؟”

در سال 2007، مقامات آمریکایی، از جمله خود آقای بوش، گفتند که ایران شبه‌نظامیان شیعه شورشی عراق را با راکت‌های دست‌ساز و بمب‌های مرگبار کنار جاده‌ای مجهز می‌کند که دارای یک نفوذگر منفجره بود که می‌توانست به بیشتر خودروهای آمریکایی ضربه بزند.

سناتور جوزف آی. لیبرمن، مستقل از کانکتیکات، از جمله کسانی بود که خواستار واکنش نظامی شد و گفت که رهبران ایران نمی‌توانند «برای آموزش و تجهیز مردم برای ورود و کشتن آمریکایی‌ها مصونیت داشته باشند». آقای بوش که قبلاً دو جنگ در دستانش بود، هرگز ضربه ای نزد.

در طول جنگ کره، ایالات متحده حتی از جنگیدن با دشمنی که مستقیماً به نیروهایش حمله می کرد، خودداری کرد. پس از پیشروی نیروهای آمریکایی در نزدیکی مرز کره شمالی با چین در اواخر سال 1950، پکن صدها هزار سرباز را به جنوب فرستاد تا آمریکایی ها را به عقب برانند. ژنرال داگلاس مک آرتور به دنبال مجوز بمباران پایگاه ها، پل ها و کارخانه ها در چین بود. اما پرزیدنت هری اس ترومن این ایده را رد کرد و به توصیه فرماندهان دیگر توجه کرد که می گفتند یک جنگ گسترده می تواند در اتحاد جماهیر شوروی ایجاد کند و ایالات متحده را در منطقه برتری دهد.

با این وجود، شوروی هواپیماهای جنگنده را برای کمک به نبرد با نیروی هوایی ایالات متحده بر فراز کره فرستاد. اگرچه مسکو دخالت خود را انکار کرد، حتی هواپیماهای خود را با رنگ کره شمالی علامت گذاری کرد، ایالات متحده به حقیقت مشکوک شد – اما ترجیح داد به سمت دیگری نگاه کند.

شاید بارزترین نمونه ضد جنگ ویتنام باشد. دو رئیس جمهور ایالات متحده، لیندون بی. جانسون و ریچارد ام. نیکسون، دستور عملیات نظامی بزرگی را در خارج از مرزهای ویتنام، در لائوس و کامبوج، برای قطع مسیرهای تدارکات جنگل و پایگاه هایی که در مجموع به عنوان مسیر هوشی مین شناخته می شوند، صادر کردند.