چند گلوله به کارمند بهداشتی انگلیسی در اعتراضات ایران، جراحات نشان می دهد | ایران

یک کارمند بهداشتی ایرانی-بریتانیایی که به تظاهرات خیابانی ضد رژیم در تهران پیوسته بود، پس از شلیک مکرر توسط نیروهای امنیتی ایران از نقطه‌نظر، هنوز پنج گلوله ساچمه‌زنی در بدنش فرو رفته است.

گمان می رود که افسران امنیتی از تفنگ های ساچمه ای برای شلیک گلوله های ساچمه ای حاوی گلوله های متعدد استفاده می کردند که سپس در بدن قربانی پخش می شد.

وحشیانه حمله به این مرد سؤالات نگران کننده دیگری را در مورد نحوه کنترل اعتراضات ایجاد می کند، از جمله تمایل نیروهای امنیتی برای استفاده از چنین مهمات ساچمه ای در محله های نزدیک به قصد کشتن.

نام این فرد به خاطر امنیت خود نمی تواند ذکر شود، اما توسط آبان نیوز مصاحبه شده است. دو پزشک ارشد بریتانیایی که او را در بیمارستان دیدند تأیید کردند که جراحات وی با گزارش او مطابقت دارد.

این مرد مهرماه گذشته برای دیدار با خانواده خود به ایران رفت و در تظاهرات شرکت کرد. او اواخر ماه پس از اعتراض به نحوه تعرض نیروهای امنیتی به یک دختر نوجوان در خیابان شریعتی، یکی از خیابان های اصلی تهران، مورد حمله قرار گرفت.

او می‌گوید: «در جریان درمان نزدیک بود بمیرم و دچار عوارض متعددی از جمله [with my] ایلئوم، لخته شدن خون یا کم [blood oxygen] اشباع و همچنین شکستگی دنده های من. من فقط به این دلیل زنده ماندم که افراد نترس در صحنه به من کمک کردند و پزشکان شجاع در ایران که برای بقای من خطرات شدیدی را متحمل شدند.»

چندین گلوله در ایران برداشته شد و دو گلوله دیگر در طی عمل‌های دردناک در بریتانیا برداشته شد، اما پنج گلوله در بدن او باقی مانده است که برخی از آنها به قدری عمیق نشسته بودند که برداشتن آنها ممکن است اعصاب حیاتی را به خطر بیندازد. بر اساس عکس‌برداری‌های اشعه ایکس که در بریتانیا انجام شده است، این عکس‌ها شامل یکی در پای، یکی در بازو و سه مورد در اطراف زانو است. اسکن MRI روی زانوی او سه ماه پس از حمله، کوفتگی‌های استخوانی گسترده‌ای را نشان داد. او هنوز سر کار نیست و نمی تواند رانندگی کند.

به گفته این مرد، تیراندازی پس از آن اتفاق افتاد که او شروع به دور شدن کرد و نتوانست به نوجوان معترض کمک کند. او می گوید که توسط یک افسر لباس شخصی که باتوم پلیس به دست داشت مورد اصابت قرار گرفته است. او می گوید که در حالی که بدون سلاح روی زمین دراز کشیده بود و از هوش می رفت، به یاد می آورد که حداقل دو افسر با تفنگ های نیمه خودکار به او شلیک می کردند.

آنها هفت گلوله حاوی گلوله های باکشات را به قسمت های مختلف بدن او از جمله قفسه سینه زیر دست چپ، پای راست و پشت شلیک کردند. او ادعا می کند که پلیس قصد داشت به صورت او شلیک کند، اما او با بالا بردن بازوی خود از خود محافظت کرد و منجر به این شد که گلوله به پشت بازوی او رفت. عکس‌های گرفته شده چند ساعت پس از حمله نشان می‌دهد که برخی از زخم‌های شکاف گلوله در بدن او به دلیل نزدیکی که به او شلیک شده بود، 2 تا 3 اینچ عرض داشت. او می‌گوید در هیچ نقطه‌ای قبل از شلیک اخطار یا سوالی نپرسیدند.

با خونریزی شدید، یکی از زخم های اصلی او با استفاده از روسری که توسط دختری در تظاهرات ارائه شده بود، پوشانده شد و یکی دیگر از زخم های او با یک پارچه تمیزکننده ماشین که خودش آن را انجام می داد، بسته شد. سپس با تاکسی به خانه خانوادگی رفت. باقی‌مانده زخم‌های او به مدت پنج ساعت و نیم در خانه توسط تیمی از پزشکان که او از سوابق حرفه‌ای‌اش می‌شناخت درمان شد.

او تصمیم گرفته بود برای معالجه زخم ها به بیمارستان نرود، زیرا می ترسید پس از ثبت نامش توسط پلیس دستگیر شود. مقامات اخیراً حکم داده اند که هر بیمار باید قبل از درمان با شماره ملی ثبت شود. او می‌ترسید که تابعیت دوگانه او وضعیت مخمصه‌اش را تشدید می‌کرد و می‌توانست به او متهم شود که جاسوس بریتانیا است.

در مجموع 17.5 ساعت تحت معالجه قرار گرفت و به گفته یکی از پزشکانی که به او مراجعه کردند، نزدیک به مرگ بود.

او گفت که هنوز با پاسپورتش ایران را ترک کرده و تعداد گلوله های داخل بدنش را نمی دانسته است و نتوانسته به سر کار بازگردد.

ریچارد کوپر، مشاور ارتوپدی که جراحات را در بریتانیا مشاهده کرد، در نامه ای که توسط آبان نیوز مشاهده شد، گفت: «به نظر می رسد که او به گونه ای مورد تعرض قرار گرفته است. [shows] سرویس های امنیتی ایران به وضوح در تلاش بودند تا به زندگی او پایان دهند. به نظر می‌رسد که آنها تقریباً موفق شده‌اند و اگر مدیریتی که توسط یکی از دوستان دریافت شده نبود، ممکن است امروز اینجا نبود.»

مشاور دومی که او را دید، نوشت که اشعه ایکس نشان می‌دهد که چندین گلوله به صورت زیر جلدی جاسازی شده است. مشاور افزود: “خوشبختانه همه گلوله ها در اطراف زانو بوده اما روی خود مفصل زانو نبوده است.”

قربانی که اکنون به بریتانیا بازگشته است، افزود: «من این رفتار با یک معترض غیرمسلح و غیر خشونت آمیز مانند خودم را معادل جنایت جنگی می دانم. رفتار من واقعاً افراطی بود و بهترین حدس من این است که من تنها کسی نیستم که چنین ضربه ای خورده است، اما شاید همه آنها آنقدر خوش شانس نبودند که زنده بمانند و گزارش دهند که چگونه با آنها رفتار شده است.”