آبان نیوز انتشار آخرین خبرهای سیاسی اقتصادی اجتماعی ورزشی فناوری در آبان نیوز
به گزارش دپارتمان اخبار جهان پایگاه خبری آبان نیوز ، 
برای یک بار هم که شده، به نظر می رسد که جوامع صرب و آلبانیای کوزوو – که از نظر تاریخی در موضوعات سیاسی متفاوتی یافت می شوند – در مورد چیزی توافق دارند.
خلق و خوی در کشورهای مربوطه خود پس از نشست روز دوشنبه در بروکسل بین رئیس جمهور صربستان الکساندر ووچیچ و نخست وزیر کوزوو آلبین کورتی به طور مشخص ترش بود
«پیش از توافق، هم در پریشتینا و هم در میتروویکا اعتراضاتی وجود داشت. به نظر می رسد همه از این روند گیج و ناامید شده اند.» دونیکا امینی، تحلیلگر سیاسی که سال ها تحولات دو کشور را دنبال کرده است.
امینی به یورونیوز می‌گوید: «تأثیر واقعی این سند و همچنین فرآیند مذاکره، راه‌هایی که می‌تواند زندگی آنها را بهبود بخشد، برای عموم مردم نامشخص است، بنابراین مردم مطمئن نیستند که در حال حاضر چگونه باید به آن واکنش نشان دهند.»
چرا رابطه اینقدر پر از تنش است؟
کوزوو و صربستان در پایان درگیری های خونینی که نشان دهنده تجزیه یوگسلاوی سابق در دهه 1990 بود، متخاصم زمان جنگ بودند و در یک گفتگوی اغلب بحث برانگیز که توسط اتحادیه اروپا برای حل اختلافاتشان طراحی شده بود، محبوس شده اند.
مهمترین این اختلافات، امتناع صربستان از به رسمیت شناختن استقلال کوزوو است که در سال 2008 اعلام شد. خط رسمی صربستان این است که کوزوو بخشی از خاک آن است — همانطور که در بیشتر قرن بیستم بود — علیرغم اینکه این کشور دارای دولت و نهادهای جداگانه برای خود است. بیش از دو دهه
هیچ سناریویی وجود نداشت که کوزوو و صربستان بنشینند و این مسائل اساسی را حل کنند. حتی ابتدایی ترین مبادلات نیز نمی توانست بدون میانجیگری بین المللی انجام شود ویوسا موسلیو، استادیار علوم سیاسی در دانشگاه آزاد بروکسل.
یوگسلاوی تجزیه می شود
کشورهایی که پس از سقوط یوگسلاوی استقلال یافتند، مانند کرواسی و اسلوونی، اعضای اتحادیه اروپا، و کشورهای نامزد مانند مقدونیه شمالی، نیز جمهوری‌های درون فدراسیون سوسیالیستی بودند. کوزوو نبود.
موسلیو توضیح می دهد: «جنگ و دهه قبل از آن را نمی توان از تعصب ضد آلبانیایی که برای مدت طولانی در صربستان وجود داشته جدا کرد.
آلبانیایی‌های قومی از سال 1989 از حقوق سیاسی و مدنی محروم شدند، زیرا اسلوبودان میلوشویچ، قدرتمند سابق صربستان، قدرت را به دست آورد، که برای یک دهه تا شروع درگیری ادامه داشت.
سپس، در اقدامی بی‌سابقه که تا به امروز ادامه دارد، ناتو تصمیم گرفت یک کمپین بمباران هوایی بر روی آنچه در آن زمان از یوگسلاوی باقی مانده بود – صربستان و مونته‌نگرو – و کوزوو به عنوان استان صربستان نیز آغاز کند.
بمباران ناتو در سال 1999 کنترل صربستان را از کوزوو حذف کرد و یک حضور گسترده بین المللی را ایجاد کرد. موسلیو ادامه می‌دهد که مشخص شد که کوزوو به یک کشور آلبانیایی تبدیل می‌شود و این امر باعث ایجاد خصومت‌ها و احساس ناباوری بیشتر در صربستان شد.
او تأکید کرد: «به شهروندان درجه دو بر آنچه صربستان مهد ملت خود می‌دانست، حکومت خواهند کرد».
معامله با میانجیگری برنده جایزه صلح نوبل
کوزوو رسماً تحت الحمایه سازمان ملل متحد شد و در حالی که اجازه داشت دولت خود را داشته باشد و انتخابات برگزار کند، سازمان ملل حرف آخر را زد. آنها همچنین سعی کردند مقدمه گفتگوهای جاری را تسهیل کنند و به نوعی چارچوبی برای استقلال کامل کوزوو ارائه دهند که در نهایت با میانجیگری رئیس جمهور سابق فنلاند و برنده جایزه صلح نوبل انجام شد. مارتی آهتیساری.
سپس سازمان ملل باتوم را به اتحادیه اروپا سپرد که گفت و گو و تسهیل روابط کوزوو و صربستان را بر عهده گرفت. در سال 2008، کوزوو اعلام استقلال کرد – و توافقنامه آهتیساری در قانون اساسی آن گنجانده شد.
هنگامی که کوزوو اعلام استقلال کرد، صربستان آن را به عنوان سیاست دولت برای ممانعت از موجودیت کوزوو به عنوان یک کشور تلقی کرد زیرا ادعا کرد که قانون اساسی خود را نقض کرده است. وجوسا موسلیو، از دانشگاه Vrije، می‌گوید که درگیری منجمد امروزی ما به این ترتیب شکل گرفت.
دیپلماسی بولدوزر به بالکان بازگشت
نشست روز دوشنبه در بروکسل نقطه اوج ماه‌ها مذاکره بود، همراه با پیچش‌های نه چندان ظریف از سوی ایالات متحده و ناتو، به منظور دستیابی به توافقی که این دو را بیش از هر زمان دیگری به برقراری روابط دیپلماتیک و رسمی دوجانبه نزدیک می‌کرد.
موسلیو توضیح می‌دهد: «جنگ جاری در اوکراین، مسائل حل‌نشده بالکان را به یک اولویت امنیتی برای ایالات متحده تبدیل کرده است و ایالات متحده همیشه زمانی که یک مسئله امنیتی مهم را احساس میکند، سریع و قوی واکنش نشان می‌دهد.»
دیپلمات‌های ارشد آمریکایی با تمرکز بر مسائل بالکان چندین بازدید از این منطقه داشتند. میروسلاو لایچاک فرستاده ویژه اتحادیه اروپا از سپتامبر حداقل 10 سفر به کوزوو داشته است.
سرویس اقدام خارجی اروپا، نهاد سیاست خارجی اتحادیه، علیرغم محتاط بودن در مورد تأثیر آن در بیانیه ای بلافاصله پس از جلسات، توافق رسمی را در پایان روز منتشر کرد.
من امیدوارم که این توافقنامه بتواند مبنایی برای ایجاد اعتماد بسیار مورد نیاز و غلبه بر میراث گذشته باشد. ژوزپ بورل، نماینده عالی سیاست خارجی و امنیت اتحادیه اروپا – که همچنین رئیس رسمی گفت و گو نیز است – به خبرنگاران گفت: اعتماد بسیار مورد نیاز است.
وی ادامه داد: «برای تعیین شیوه‌های اجرای خاص مفاد به مذاکرات بیشتری نیاز است.»
دلیل پاسخ بی‌صدا این بود که در حالی که هر دو طرف شکل نهایی توافق را پذیرفتند، آن‌طور که خیلی‌ها قبل از جلسه انتظار داشتند، به امضای رسمی آن نپرداختند. اکنون آنها به ایجاد آنچه به عنوان ضمیمه توافقنامه یا یک نقشه راه گفته می شود که چگونگی اجرای مواد آن را مشخص می کند، ادامه خواهند داد.
بررسی واقعیت مدت ها مورد انتظار
این توافق شامل سوابق مهمی از جمله این واقعیت است که صربستان مانع از درخواست کوزوو برای عضویت در سازمان های بین المللی مانند اتحادیه اروپا و سازمان ملل نخواهد شد.
در حالی که صربستان به طور سنتی از روابط نزدیک خود با مسکو استفاده می کند – این کشور همچنان در تحریم ها علیه روسیه به دلیل تهاجم مداوم به اوکراین شرکت نمی کند – برای نفوذ در شورای امنیت سازمان ملل، رئیس جمهور صربستان ووچیچ در یک مصاحبه تلویزیونی سه شنبه شب تایید کرد که این توافق راه را برای ورود کوزوو به سازمان بین دولتی جهانی باز می کند.
“بله، شامل آن می شود [UN membership]. به همین دلیل است که من آن را امضا نکردم.
من نمی دانم چرا همه اینقدر ساده لوح هستند. آیا دیروز از خواب بیدار شدید و متوجه شدید که فرانسوی ها، آلمانی ها و آمریکایی ها از یک کوزوو مستقل دفاع می کنند؟ او درخواست کرد.
با این حال، در بخش‌هایی با اکثریت صرب‌نشین کوزوو، بلگراد تأثیر زیادی بر جمعیت محلی، از جمله تأمین مالی و حفظ سیستم‌های آموزشی و بهداشت عمومی خود، حفظ کرده است.
بسیاری در شمال کشور، جایی که اکثر صرب‌ها در آن زندگی می‌کنند، ووچیچ را به دلیل خیانت به آنها، از جمله در تظاهرات‌هایی که در ماه‌های گذشته چندین بار برگزار شد، صدا کردند.
با این حال، برای شخصیت هایی مانند نناد راشیچ، صرب کوزوو که در حال حاضر وزیر دولت کوزوو است و شخصاً توسط ووچیچ به دلیل مشارکت ظاهری در نهادهای مخالف خود در گفتگو مورد حمله قرار گرفت، این یک بررسی واقعیت بود که مدت ها مورد نیاز بود.
راشیچ به یورونیوز می‌گوید: «از یک طرف، ما واقعاً خوشحالیم که به این توافق رسیده‌ایم، تا زمانی که این بدان معناست که دیگر تنش وجود نخواهد داشت.
تابستان گذشته، تنش‌ها در امتداد مرز بین کوزوو و صربستان به اوج خود رسید و موانعی برای دسترسی مردم به دو کشور از طریق زمین ایجاد شد. چندین حادثه تیراندازی به سمت پلیس و نیروهای حافظ صلح ناتو که از سال 1999 در آنجا مستقر بودند، رخ داد.
راشیچ توضیح می‌دهد: «افرادی که در مکان‌های چند قومیتی‌تر در کوزوو زندگی می‌کنند یا فرصت ملاقات منظم با آلبانیایی‌ها را دارند، تنش‌ها را قبول نکرده‌اند.
در حالی که راشیچ به دقت تاکید می کند که همه در کوزوو با او موافق نیستند، او می گوید که زمان آن فرا رسیده است که این توهم که هر دو جامعه در آن زندگی کرده اند به پایان برسد.
او گفت: “مشکل این است که برای بیش از 20 سال، به دلیل این واقعیت که بسیاری از مناطق با اکثریت صرب در کوزوو منزوی شده بودند و به عنوان محله های تحت محاصره یا حتی گتو عمل می کردند، صرب های محلی از بقیه کوزوو قطع شده اند.”
از آنجایی که نوعی کنترل و حضور دولت صربستان در این جوامع وجود داشت، این توهم ایجاد شد که صربستان در چند دهه گذشته نقش بسیار بیشتری نسبت به آن در کوزوو داشته است و ممکن است روزی بازگردد.
“با این حال واقعیت متفاوت است. اینها کسانی هستند که از توافق ناامید خواهند شد. دیگران نفس راحتی خواهند کشید.»
برای اکثریت آلبانیایی در کوزوو، این ایده که این توافق می‌تواند به تشکیل انجمن شهرداری‌های صرب منجر شود – یا نهادی که به طور خاص نیازهای جمعیت قومی صرب را برآورده میکند – باعث نگرانی شده است.
برخی — از جمله آلبین کورتی نخست وزیر زمانی که او در اپوزیسیون بود و گفت و گو با صربستان را تلاشی برای ادامه نفوذ بلگراد بر استان سابق خود معرفی کرد — معتقدند که این یک سازش بیش از حد خواهد بود.
«این توهم وجود دارد که انجمن قرار نیست تأسیس شود. بنابراین اتحادیه اروپا و ایالات متحده اطمینان حاصل کردند که انجمن به صراحت در توافق ذکر شده است تا مطمئن شوند کوزوو نمی تواند خود را از آن خارج کند.»
او تاکید می کند: «عدم آمادگی دولت کوزوو برای انجام بحث های ضروری و هوشیارانه با مردم در مورد آن، تلاش برای تخریب آن برای مردم، نگران کننده است».
علاوه بر ترس از سرریز تنش‌های احتمالی ناشی از تهاجم مداوم به اوکراین، اتحادیه اروپا و ایالات متحده همچنین از محبوبیت بی‌شمار این دو رهبر در کشورهای متبوع خود آگاه هستند.
همچنین هر دو کشور در حال دریافت بودجه توسعه از سوی غرب بوده‌اند و اکنون به نظر می‌رسد که غرب می‌خواهد از سرمایه‌گذاری آنها پول نقد کند.
انمی می‌گوید: «هیچ رهبر دیگری برای امضای این توافق مناسب‌تر نیست.
آنها دارای اختیارات انتخاباتی و مشروعیت سیاسی بسیار زیادی هستند. آنها از حمایت مردمی برخوردارند.
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار روز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.
