گریمزبی در سفر حماسی به ساوتهمپتون می تواند طرفداران را به وجد بیاورد و به مسابقات جام حذفی قدیمی اضافه کند | جام حذفی

ماولین خاطره جام حذفی مربوط به فینال 1980 است که وستهم با آرسنال بازی کرد. هیجان آن روز بیشتر به این دلیل بود که یک بازی زنده نادر در تلویزیون بود. امروز ما همه جا بازی های زنده ای داریم که از هر گوشه جهان پخش می شود، بنابراین چیزهای کمی سن من را به اندازه این ایده که سالی یک بازی زنده در تلویزیون پخش می شود، برای بچه هایم مشخص می کند، جدای از مفهوم نوشتن نامه های واقعی، که باعث می شود به نظرم شخصیتی از رمان برونته است.

آن شنبه‌های تکنیکی بسیار زنده به یاد می‌آیند، زیرا برنامه تلویزیونی معمولی جای خود را به بازی فوتبال تمام روز، خبرنگاران سرگردان در خارج از هتل‌های تیمی، نسخه‌ای از یک پرسش ورزش برای افراد مشهور، اجرای غرغر از هر تیم در جام حذفی داده بود. سوت شروع بازی زده شده بود.

من چیز زیادی در مورد خود بازی یا حتی امتیاز به یاد ندارم، اما به وضوح احساس بی عدالتی را به یاد می آورم زمانی که پل آلن 17 ساله، جوان ترین بازیکنی که در آن زمان در یک فینال ظاهر شد، کاملاً مشخص بود و به طرز بدبینانه ای توسط او سرنگون شد. ویلی یانگ از آرسنال. این خطا با یک کارت زرد و یک ضربه ایستگاهی مجازات شد و یانگ در بازی باقی ماند. بی اعتقادی و احساس بی انصافی خود را تا به امروز به یاد دارم. ظاهراً این حس مشترک بین مقامات است، زیرا این یک تکل بود که قوانین مربوط به “خطاهای حرفه ای” را تغییر داد، با تکل های مشابه اکنون کارت قرمز دریافت می کند.

امروز یک انقلاب آرام در داخل و خارج از زمین در گوشه نامرتب ما در شمال شرقی لینکلن شایر در گریمزبی رخ می دهد. شهر ما شروع به اختراع خود به عنوان خانه صنعت انرژی های تجدیدپذیر کرده و روایت خود را از یک داستان افول صنعتی به آینده ای کم کربن و جامعه ای پر از همبستگی و امید در حال ظهور تغییر می دهد. در زمین فوتبال، در حالی که مالکان هالیوودی راکسام همچنان در جام حذفی این فصل در کانون توجه (و پول تلویزیون) بودند، شهر گریمسبی تقریباً بدون توجه رسانه ملی به دور پنجم به عنوان پایین‌ترین تیم باقی مانده سقوط کرد.

ما سه تیم لیگ یک را شکست داده ایم، از جمله صدرنشین آن زمان لیگ، پلیموث آرگیل، 5-1. به طور چشمگیرتر، ما قهرمانان لیگ برتر، لوتون تاون را 3-0 در یک بازی تکراری که به سختی به دست آورده بودیم، زیر نورافکن پارک بلوندل شکست دادیم. عاشقانه جام حذفی هرگز به اندازه وقایع عصر به این بزرگی و جادویی احساس نمی شد. چه برتری غیر محتمل سه گل در نیمه دوم، دیدن یک فارغ‌التحصیل آکادمی، ادوین اسل، که برای اولین بار از این شب‌های بزرگ در دقیقه 88 می‌آید، یا اکثر 7106 نفری که می‌خوانند «او یکی از ماست» به قهرمان محلی هری کلیفتون در حالی که او گل زد، این یکی برای سنین بود.

اجرای این فصل در تضاد کامل با فصل گذشته است. در اولین سال مالکیت باشگاه، در دورهای مقدماتی اولیه توسط کیدرمینستر هریرز، که در لیگ ملی شمال، رده ششم بازی می کند، حذف شدیم. وقتی گریمزبی در خارج از خانه در لیگ برتر ساوتهمپتون در روز چهارشنبه بازی می‌کند، این تنها یازدهمین بار است که به این مرحله از رقابت‌ها می‌رسیم که اولین بار در سال 1882 وارد آن شدیم. 10% و 20% از بودجه سالانه بازیکنان و دور بعدی می تواند تا 50% باشد.

صرف نظر از پول، امسال یک سال پرنعمت در جام است، در کنار روزی نشسته است که طلسم بادی ما، هری هادوک، اولین حضور خود را در ویمبلدون در دور پنجم سال 1989 انجام داد یا آخرین باری که ما به نیمه نهایی رسیدیم، در سال 1939، در بازی با ولورهمپتون. سرگردانان. این نزدیک‌ترین چیزی است که ما به فینال رسیده‌ایم و جمعیت 76962 نفری در اولدترافورد یک رکورد برای آن زمین باقی مانده است.

جام فرصتی را برای بررسی مجدد ارتباط باشگاه ها در بالا و پایین هرم فوتبال ارائه می دهد. لاوری مک منی یکی از مشهورترین مدیران مرتبط با گریمزبی از زمان جنگ جهانی دوم است. برخی می‌گویند بیل شنکلی به چیزهای بزرگ‌تری ادامه داد و کسانی که می‌دانند می‌گویند آلن باکلی تأثیر ماندگارتری بر تاریخ ما داشته است. مک‌منمی در سال‌های 1971-1973 سرمربی گریمزبی بود و پس از کسب عنوان قهرمانی در دسته چهارم راهی ساوتهمپتون شد، جایی که در جام حذفی در سال 1976 قهرمان شد و در کنار یک بازیکن سابق گریمزبی تاون به عنوان دستیار سرمربی تیم ملی انگلیس شد. گراهام تیلور.

تصور می‌کنم هیچ چیزی که او به دست آورد مهم‌تر از این نباشد که نوار بزرگ‌ترین غرفه ما به نام او باشد. در 20 سال گذشته، معمولاً قبل از بازی خانگی، ماهی و چیپس می خوردم. بار مک‌منیمی محلی برای عروسی‌ها، تشییع جنازه و جشن‌های مختلف برای مردم گریمزبی بوده است و نشان می‌دهد که چگونه شخصیتی از 50 سال پیش هنوز در قلب ما جای دارد.

بیش از 4000 گریمباری (اکنون با هری هادوکس) راه خود را مانند مهاجمان وایکینگ به سواحل جنوبی برای یکی از دورترین روزهای دور در تقویم ما خواهند رساند. جایی بین عملکردهای اخیر ما در لیگ – برد خارج از خانه در نورثهمپتون، باخت های اخیر به گیلینگهام و کولچستر و موفقیت باورنکردنی برد مقابل لوتون – حقیقتی است که ما به عنوان یک باشگاه در حال حاضر چه کسی هستیم. این یادآوری است که هدف یک باشگاه فوتبال حرفه ای ایجاد خاطرات و اتحاد جوامع است.

فوتبال این قدرت را دارد که زندگی ما را با نوعی معاشرت که اغلب در جاهای دیگر وجود ندارد نقطه‌گذاری کند. وقتی در آرشیوهای روزگارمان مرور می‌کنیم، عمل حمایت و دنبال کردن تیم‌هایمان، خاطرات مادام‌العمری را همتراز با آن جشن‌های آیینی که در مک‌منمی دیده می‌شود، ایجاد می‌کند. این به ویژه در مورد جام حذفی صدق می کند، جایی که رقابت شدید است و پاداش مالی می تواند متحول کننده باشد اگر جرات کنیم رویاپردازی کنیم که یک دور دیگر ممکن است.

جیسون استوکوود رئیس شهر گریمزبی است