Vinícius Junior اساساً برای ورزش شکار و شکار می شود | رئال مادرید

مندر سال 1997، روبرتو کارلوس هنگام انجام اولین ال کلاسیکو برای رئال مادرید مورد آزار نژادپرستانه قرار گرفت. هواداران بارسلونا هر بار که او توپ را لمس می کرد، شعارهای میمونی سر می دادند، بنرهای نژادپرستانه را در دست داشتند و حتی کلمه “میمون” را روی ماشینش می خراشیدند تا بعداً آن را پیدا کند.

هیچ اتهام یا مجازاتی صادر نشد و اگر پس از شکایت علنی، کارلوس به کمی همبستگی حرفه‌ای در این دلخراش‌ترین لحظات امیدوار بود، بدشانس بود. هافبک میانی بارسلونا، بازیکن ملی پوش اسپانیایی به نام پپ در آن روز پاسخ داد: «این مرد زیاد حرف می‌زند، زیاد حرف می‌زند، هواداران ما را نمی‌شناسد و مدت زیادی است که اینجا نیست تا این چیزها را توجیه کند. گواردیولا

خوب است تصور کنیم که در یک ربع قرن اخیر پیشرفت هایی داشته ایم: اینکه فوتبالیست های سیاهپوست می توانند تجارت خود را در یکی از بزرگترین لیگ های جهان بدون نیاز به مذاکره با موانع وحشتناک نژادپرستی انجام دهند. خودش خیلی مشتاق نیست که آن را کمرنگ کند. و با این حال، مواقعی وجود دارد که هنگام تماشای پرونده وینیسیوس جونیور، شروع به تعجب می کنید.

مشخص کردن زمانی که وینیسیوس مورد سوء استفاده طرفداران مخالف قرار گرفت دشوار است. این ماه در استادیوم سون مویکس مایورکا چند شعار میمون شنیده شد، چند فریاد از اوساسونا به پایان رسید در طول یک دقیقه سکوت برای زلزله ترکیه و سوریه، این مجسمه ماه گذشته از روی پل بزرگراه نزدیک زمین تمرین رئال آویزان شد و با رنگ قرمز تزئین شده بود. سفید اتلتیکو مادرید

اما این بیش از یک سال است که ادامه دارد، دستکش وحشتناک دیگری شدن و غیرانسانی‌سازی که به نظر می‌رسد کیفیت اجرایی وحشتناکی به خود گرفته است. به نوعی، هر چه بیشتر ادامه یابد، روتین تر می شود، شوکه کننده تر و کمتر می شود. احساس می کنید که قلب کارلو آنچلوتی هر بار که باید در مورد آن صحبت کند کمی بیشتر می شکند. و بنابراین اکثر تعطیلات آخر هفته وینیسیوس به سادگی آه می کشد، چکمه هایش را می بندد و خود را برای اتفاقات بعدی آماده می کند.

در حالی که حوادث فردی همچنان در رسانه‌های اسپانیایی پوشش می‌یابد، به نظر می‌رسد درک کمی ارزشمند از تصویر گسترده‌تر وجود دارد، خشم و فوریت و درون‌بینی کمی ارزشمند است که می‌تواند باعث تغییر شود. یکی از بزرگترین فوتبالیست های جهان اساساً به صورت هفتگی قربانی، شکار و شکار برای ورزش می شود.

دقیقاً چه کسی را در این مورد می بینیم؟ کسر امتیاز، محرومیت از ورزشگاه، جریمه های استخوان شکن کجاست؟ یوفا و فیفا کجا هستند که از استخراج استعداد وینیسیوس برای ارتقای مسابقات خود بسیار خوشحال هستند اما در این مورد چیزی برای گفتن ندارند؟

جملات بژ معمولی، رد کردن معمول، ابهامات معمول وجود داشته است. لالیگا استدلال می‌کند که در اجرای تحریم‌های ورزشی ناتوان است و در عوض همه پرونده‌ها را به سیستم قضایی ارجاع می‌دهد، که ثابت کرده است یک داور کاملاً ناکافی است. پس از اینکه هواداران اتلتیکو در دیدار مقابل رئال در ماه سپتامبر در حال فریاد زدن “وینیسیوس، تو میمونی” فیلم گرفتند، دادستانی مادرید با این استدلال که شعار “بی احترامی” بود اما فقط چند ثانیه طول کشید و باید انجام شود، از طرح اتهام خودداری کرد. در چارچوب “رقابت شدید” بین باشگاه ها دیده می شود.

برای بخش‌های بزرگی از جامعه اسپانیا، این یک ذهنیت عجیب و رایج باقی می‌ماند: اینکه آزار نژادپرستانه به نوعی با بافت ورزشی آن کاهش می‌یابد یا فقط یک شکل مخصوصاً بی‌ادبانه از هو کردن است. همچنان این دیدگاه بیان شده را خواهید دید که طرفداران اپوزیسیون صرفاً در تلاش برای به دست آوردن یک مزیت رقابتی با تلاش برای تحریک وینیسیوس به واکنشی هستند که گهگاه با واکنشی روبرو می شوند. (نژادپرستی: سود نهایی اصلی.)

در کنار این ایده این است که وینیسیوس این احساسات قوی را از طریق قایق های نمایشی، رفتارش در زمین، جشن های رقصیدنش برمی انگیزد. در سپتامبر، یکی از مهمانان برنامه تلویزیونی محبوب El Chiringuito de Jugones، با کنایه حداکثری یا اصلاً گفت که وینیسیوس باید «میمون بازی را متوقف کند».

محکومیت هواداران خود توسط اتلتیکو همراه با این اخطار بود که تضمین روابط هماهنگ بین دو باشگاه “وظیفه همه” است. در برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی، پوشش رفتار وینیسیوس اغلب به همان اندازه مورد توجه قرار می‌گیرد که مورد آزار و اذیت او قرار می‌گیرد، گویی این دو طرف یک بحث هستند، گویی انسانیت اولیه وینیسیوس چیزی بیش از یک مناظره تلفنی نیست.

این، از بسیاری جهات، نمونه ای از کتاب درسی است که نشان می دهد چگونه قربانیان نژادپرستی اغلب مورد آزار قرار می گیرند: مورد آزار و اذیت قرار می گیرند و سپس مجبور می شوند در بدرفتاری خودشان همدستی کنند. گمانه زنی های بیهوده ای وجود دارد – زیرا هیچ داستان فوتبالی واقعاً وجود ندارد مگر اینکه زاویه نقل و انتقالات داشته باشد – مبنی بر اینکه وینیسیوس ممکن است از درمان خود خسته شود و لالیگا را ترک کند. اما جدا کردن این بیماری به عنوان یک بیماری صرفاً اسپانیایی، درک نادرست ماهیت مشکل است. علاوه بر این، با توجه به سوء استفاده مکرر آنلاین از بازیکنان برجسته سیاه‌پوست لیگ برتر، به نظر نمی‌رسد که انگلیس به عنوان هر نوع استاندارد طلایی در نظر گرفته شود.

و بنابراین هر هفته ذینفعان دست خود را فشار می دهند و اصرار می کنند که باید کاری انجام شود. و هر هفته وینیسیوس با گروهی از بوق ها و سوت ها و معمولاً چیزی بسیار شوم تر می نوازد. نژادپرستی همیشه اهداف خود را نابرابر انتخاب کرده است و در سطحی باید انتظار داشته باشیم که استعداد و شهرت و ثروت او محافظت خاصی را از او ارائه دهد. درمان او در عوض یک سوال سوزان را ایجاد می کند: اگر فوتبال نتواند از وینیسیوس محافظت کند، چه شانسی برای دیگران دارد؟