شهر که از برگزیت ضربه خورده و از فقر نگران شده است، حس جدیدی از هدف پیدا می کند | ویل هاتون

کeir Starmer و Liz Truss در یک چیز توافق دارند: این امری ضروری است که کشور اکسیر رشد را کشف کند – ایجاد شغل، سرزندگی، فرصت و درآمدهای مالیاتی حیاتی. اما هر جا که به دنبال منبع رشد بالقوه بگردید، یک جای خالی ترسیم می کنید. بانک انگلستان نگران است که روند رشد زیربنایی به پایین ترین سطح در بیش از یک قرن گذشته رسیده است – 0.7٪ در سال.

چه باید کرد؟ هیچ کس فراتر از سواحل وحشی آزادی گرایی محافظه کار، به هجوم شکر ناشی از کاهش مالیات های بدون بودجه و استقبال استارمر در هفته گذشته از یک دولت “ماموریت محور” که با بخش خصوصی برای پیشبرد رشد شریک خواهد شد، با کلمات خوب اما محتوای بسیار کمی همراه شد. با این حال، کمک ممکن است از یک سه ماهه غیرمنتظره باشد – شهری از لندن که به طور فزاینده ای مشتاق مشارکت و حمایت از تجارت بریتانیا است، تا حدی به نفع خود و همچنین به این دلیل که تعدادی از رهبران برجسته آن نگرانی مشابهی دارند که بریتانیا در دام یک اقتصاد گیر افتاده است. بن بست و اینکه پیامدهای اقتصادی و اجتماعی آن غیرقابل قبول است.

این یک لحظه تاریخی است. در حال کار بر روی گزارش پیشبرد هدف که هفته گذشته برای اندیشکده شرکت هدفمند منتشر شد (اعلامیه کامل: من رئیس مشترک هستم)، از نگرانی بیان شده توسط چهره های برجسته شهر، نه تنها در مورد رشد و سرمایه گذاری پایین، بلکه اثرات سرریز روی فقر، دستمزد و فرصت های زندگی.

نیاز فوری به تغییر آنچه در حال رخ دادن است وجود دارد و شهر باید نقش خود را ایفا کند. همانطور که این گزارش فاش می‌کند، شرکت‌های بیمه برتر ما می‌خواهند یک صندوق ثروت ملی بخش خصوصی به ارزش 50 میلیارد پوند برای سرمایه‌گذاری در تجارت بریتانیا – در استارت‌آپ‌های با فناوری پیشرفته، فناوری‌های سبز، شرکت‌های در حال رشد سریع و کمک به تثبیت بهترین‌های ما ایجاد کنند. اگر با مشارکت دولتی که مایل به ایجاد صندوق ثروت 50 میلیارد پوندی خود به صورت موازی باشد، قوی تر خواهد بود. استارمر و صدراعظم سایه، ریچل ریوز، قبلاً چنین صندوقی را پیشنهاد کرده اند. اکنون آنها شریک خود را دارند: به طور غیرمنتظره ای سیاست آنها کشش واقعی دارد.

این امکانی است که هرگز به کلمنت اتلی، هارولد ویلسون یا تونی بلر یا در واقع هیچ دولت پس از جنگ ارائه نشده است. شهر همیشه فاصله خود را حفظ کرده است و شیارهای خود را شخم می زند زیرا رابطه طولانی مدت خود را با تجارت بریتانیا حفظ می کند.

وینستون چرچیل زمانی اعلام کرد که امور مالی بیش از حد مغرور و صنعت بیش از حد متواضع است. در سال 1931، کمیته مک میلان استدلال کرد که تجارت بریتانیا بیش از حد مورد غفلت مالی بریتانیا قرار گرفته است، در حالی که در سال 1977 کمیته ویلسون برای بررسی عملکرد سیستم مالی در پاسخ به این دیدگاه عمومی مبنی بر اینکه شرکت های بریتانیایی از تامین مالی مناسب محروم هستند، تشکیل شد.

اما شهر انتقادات را رد کرد، بنابراین کاروان به راه افتاد. اشتیاق برای سرمایه‌گذاری در خارج از کشور، سفته‌بازی در دارایی‌های مالی، ارائه وام‌های بدون ریسک به وفور ادامه یافت، در حالی که به ندرت سرمایه‌گذاری سیستماتیک در شرکت‌های بریتانیایی تا حدی متعهد بود. این پاشنه آشیل اقتصاد بریتانیا بوده و هست.

بنابراین امروز ما با این رسوایی روبرو هستیم که تنها 7 درصد از سرمایه گذاری صندوق های بازنشستگی به زیرساخت ها و شرکت های جوان راه اندازی می شود در حالی که میانگین بین المللی 19 درصد است. در سال 2000، حدود 42 درصد از سهام بورس لندن متعلق به شرکت های بیمه و صندوق های بازنشستگی بود. امروزه حدود 6 درصد است. صندوق‌های بریتانیایی که از ریسک و سرمایه‌گذاری در هر مقیاسی حمایت می‌کنند، کاملاً ناپدید شده‌اند. ریزش مداوم شرکت‌ها در حال خروج از بریتانیا است: استارت‌آپ‌هایی که به جای بریتانیا در ایالات متحده فهرست می‌شوند یا توسط شرکت‌های خارجی خریداری می‌شوند.

گزارش نیازی به بیان این نکات ندارد. آنها توسط افرادی مانند نیکلاس لیون، شهردار شهر لندن و در حال حاضر به عنوان رئیس شرکت بیمه فونیکس و مدیر عامل Legal and General، سر نایجل ویلسون، ساخته شده‌اند.

هر دو مرد حواریون نیاز به کسب و کار هستند که توسط یک “ستاره شمالی” قدرتمند با هدف اجتماعی بسیج شوند تا جهان را به نحوی بهتر کنند – همانطور که سایر مصاحبه شوندگان در این گزارش چنین بودند. متعهد شدن به یک هدف بزرگ برای ایجاد یک کسب و کار به ایجاد شرکت های انعطاف پذیر و عالی کمک می کند که به نوبه خود سرمایه گذاری و نوآوری خواهند کرد، چیزی که بریتانیا به شدت به آن نیاز دارد. علاوه بر این، رهبرانی مانند لیون و ویلسون که سرپرستی شرکت‌هایی با بدهی‌های 30 و 40 ساله را بر عهده دارند، می‌توانند واقعاً برای بلندمدت سرمایه‌گذاری کنند.

از این رو، تمایل چنین ارقامی – همراه با دیگر افراد در صنعت بیمه از جمله آویوا که در مجموع بیش از 2 تریلیون پوند دارایی را نشان می دهند – برای ایجاد یک بنیاد 50 میلیارد پوندی سرمایه ملی در بخش خصوصی وجود دارد. به همین ترتیب، آلیسون رز، مدیر اجرایی NatWest، مصمم است که بانک باید نقش خود را به عنوان بخشی از هدف اجتماعی خود ایفا کند – “پیشگیری از پتانسیل و کمک به مردم، خانواده ها و کسب و کار برای پیشرفت”. رز حرکت به سمت صفر خالص را یکی از اهداف اصلی تجاری خود قرار می دهد. به عنوان بزرگترین وام دهنده به مشاغل کوچک و متوسط ​​در کشور، اینها تعهدات مهمی هستند.

آنچه در حال ظهور است، دیدگاهی رو به رشد در میان بهترین مشاغل ما است که استراتژی و ارزش‌ها باید با تعهد به یک هدف اجتماعی هدایت شوند. در دنیای خدمات مالی، این درک وجود دارد که هدف از احیای شرکت بریتانیایی بدیهی است حیاتی است و باید با آن درگیر شود – با انگیزه یک معیار سالم از منافع شخصی.

همانطور که هفته گذشته یکی از مدیران ارشد به من گفت، شهر احساس می کند توسط حزب و دولت محافظه کار رها شده است، بنابراین باید خود را نجات دهد. به عنوان مثال، تحت توافق برگزیت، بخش مالی حقوق «گذرنامه» خود را از دست داد و در واقع بلند کردن تلفن برای کسب و کار در اتحادیه اروپا غیرقانونی است. ممکن است تنها بیش از 7000 شغل در بخش مالی در نتیجه برگزیت از بین برود، اما این در نظر گرفتن ده ها هزار شغل ایجاد شده در اروپا توسط شرکت های سیتی برای ورود به بازار واحد نیست.

این خطر فزاینده ای وجود دارد که کوکتل سرنوشت ساز برگزیت، کمبود نقدینگی سرمایه گذاری ریسک و بازار سهام پر از شرکت های قدیمی با مدل های کسب و کار قدیمی، شهر را به یک پشتوانه مالی منطقه ای تبدیل کند. یک صندوق ثروت ملی، ایجاد عرضه‌ای از شرکت‌های جدید برای پر کردن بازار سهام و احیای اقتصاد، بخشی از راه‌حل خواهد بود – یک برد/برد همه جانبه.

صندوق ثروت سرمایه گذاری در مشاغل با هدف اجتماعی اعلام شده را هدف قرار می دهد – ایجاد یک طبقه دارایی جدید از شرکت های هدفمند.

این همه آن چیزی نیست که برای احیای رشد بریتانیا لازم است – که نیاز به تحقیق و توسعه بالاتر، واقعی کردن سطح، اصلاح برخی مقررات و بازیابی دسترسی کامل به بازارهای اتحادیه اروپا دارد. اما با همه این‌ها، ما شاهد یک لحظه خارق‌العاده هستیم: شهر لندن که می‌خواهد از کسب‌وکارهایی با هدف اجتماعی در مقیاسی بی‌سابقه حمایت و سرمایه‌گذاری کند، حزب کارگر که می‌خواهد همین کار را انجام دهد و وسیله‌ای بالقوه برای تحقق آن. . دلیلی برای خوش بینی در روزهای سخت.

ویل هاتون ستون نویس آبزرور است