برد سوئیس به ساوت گیت یادآوری می کند که بین المللی ها به دنبال کنترل هستند | انگلستان

منتصور کنید که یک بازی لیگ بود. انگلیس راهی برای پیروزی پیدا کرد. آنها پس از پایان نیمه بهتر بودند. آنها قدرت شخصیتی داشتند که از پشت سر می آمدند. این نشان از یک تیم برنده عنوان است که آنها هنوز هم می توانند در شرایطی که به بهترین شکل ممکن برنده شوند. بسیاری از بازیکنان تیم دچار افت بودند. برد دوستانه مقابل سوئیس، از این نظر، یک شب رضایت بخش برای گرت ساوتگیت بود.

اما این بازی لیگ نبود. این فوتبال بین المللی بود، بنابراین همه چیز اوج گرفته، هیستریک و بیش از حد است، البته نه به اندازه روزهای قبل از ساوت گیت. شواهد بسیار کمی وجود دارد که همه چیز را باید بیش از حد مورد بررسی قرار داد – به جز، شاید، مخالفان.

این یک طرف سوئیس بسیار خوب است. آنها به تازگی بدون شکست از طریق مقدماتی پیشرفت کرده اند و ایتالیا را در راه حذف کرده اند. این اولین شکست مورات یاکین در 8 بازی به عنوان مربی بود. آنها با ارزشی که دارند در رتبه چهاردهم جهان قرار دارند و تنها 9 پله کمتر از انگلیس هستند. از زمان فرانسه قهرمان جهان در یورو در تابستان گذشته، هیچ کس دو بار به آنها گل نزده بود – و سوئیس در ضربات پنالتی برنده آن بازی شد. سوئیس تقریباً بهترین تیمی است که انگلیس پس از یورو با آن روبرو شده است. اما به نظر می رسد تمایل به این است که فکر کنیم چون 41 سال از شکست انگلیس به سوئیس می گذرد، البته ما باید این مقدار را شکست دهیم.

اما پیروزی مقابل سوئیس، در شرایط فعلی، نتیجه مناسبی است. با نگاهی به جام جهانی، سوئیس احتمالاً در سطح بهترین تیم بعدی گروه خواهد بود.

اما اگر قرار است دوستی هدفی داشته باشد، باید یک حس واقع‌گرایی نیز وجود داشته باشد. اجرای شایسته ای نبود. بهترین چیزی که می توان در مورد دفاع در نیمه اول گفت این بود که حداقل هری مگوایر آنجا نبود که مقصر باشد. آنقدر افتضاح بود که جردن پیکفورد – رفتار معمولی: بچه ای که قبل از ساعت 6 صبح روز کریسمس یک پرتقال گازدار دهه 1980 خورده بود – به مردم می گفت که آرام باشند. این شاید نشان دهنده این باشد که چرا مگوایر ضروری است، و حتی بیشتر از آن، چرا انگلیس احتمالاً با دو هافبک نگهدارنده در بازی های مهم بازی خواهد کرد.

از این نظر، بازی شنبه مانند نمونه دیگری از مسائل آشنای ساوت گیت بود. این تقاضا برای حمله وجود دارد، نه اینکه این نسل بی‌سابقه استعداد خلاق را هدر دهیم تا جک گریلیش را آزاد کنیم. از سوی دیگر، واقعیت فوتبال بین‌المللی وجود دارد که در آن، لزوماً با توجه به محدودیت‌های زمانی مربیان، الگوهای هجومی کمتر از بازی باشگاهی پیچیده هستند.

ایتالیا و پرتغال با قدرت دفاعی دو یوروی قبلی را بردند. فرانسه جام جهانی 2018 را با بازی محتاطانه و با تکیه بر قدرت هجومی خود در زمانی که همه چیز بد پیش می رفت قهرمان جام جهانی شد. آلمان با ضد حملات قهرمان جام جهانی 2014 شد. حتی اسپانیا، زمانی که تیم‌ها را به فراموشی می‌سپرد، متهم به خسته‌کننده بودن در نحوه خفه کردن مسابقات از طریق مالکیت توپ می‌شد.

در ژوئن 1963، انگلیس در بازل 8-1 سوئیس را شکست داد. در اواخر همان سال، آنها ایرلند شمالی را 8-3 شکست دادند. شاید مردم شروع به فکر کردن کردند که آلف رمزی ممکن است به قول خود مبنی بر قهرمانی انگلیس در جام جهانی عمل کند. اما سال بعد، در یک تورنمنت کوچک در برزیل، انگلیس با نتیجه 1-0 به آرژانتین باخت در بازی که مالکیت توپ را در اختیار داشت. برای رمزی، این تأییدی بود بر چیزی که قبلاً به آن مشکوک بود: بالاترین سطح فوتبال بین المللی در مورد کنترل است. فرقی نمی کند که یک تیم کمتر را 8-0 شکست دهید یا 1-0. مهم این است که مقابل بهترین ها نبازیم.

و انگلیس، به خصوص قبل از نیمه، کنترل نداشت. الگوی ساوت گیت در یورو واضح بود: یک چهار عقب در بازی هایی که او انتظار دارد در آن ها بر مالکیت توپ مسلط شود. یک بک سه در بازی هایی که در آن کمتر قطعی است. شنبه به نظر یک تغییر جزئی در آن به نظر می‌رسد: سه پشتی که تنها توسط یک نگهدارنده در جردن هندرسون محافظت می‌شود، در کنار کانر گالاگر و میسون مانت – تلاشی شاید برای حفظ کنترل اما با کمی استعداد بیشتر.

اما کار نکرد زیرا سوئیس مدام در نیمه انگلیس توپ را به دست می آورد و بارها می توانست توپ ها را وارد محوطه کند. وقتی مدافعان کناری به سمت بالا فشار آوردند، یک آسیب پذیری آشکار در پشت آنها وجود داشت. وقتی این کار را نکردند، انگلیس در وسط بیش از حد سرنشین بود. به دست آوردن دو نفر از هندرسون، دکلن رایس و کالوین فیلیپس (یا احتمالا جود بلینگهام، اگرچه تا حد زیادی آزمایش نشده است) راه حلی واضح به نظر می رسد.

و سپس طناب فرسوده هری کین در اعماق افتاد. او در این کار بسیار خوب است و باید بخش مهمی از اسلحه خانه انگلیس باشد، اما تا حد زیادی بی معنی است مگر اینکه کسی از او فرار کند. این بازی رحیم استرلینگ است، اما مال فیل فودن نیست. در فودن و مانت، انگلیس دو هافبک-مهاجم پیشرفته با هوش تاکتیکی دارد. فکر این که آنها با هم بازی کنند، زاویه ایجاد کنند، فضا ایجاد کنند، گیج کننده است، اما سال گذشته مقابل مجارستان جواب نداد و روز شنبه هم جواب نداد. در این ساختار، شاید به سادگی یکی یا دیگری، با کین و یک دونده باشد.

علیرغم همه صحبت‌ها در مورد پیچیدگی، گل‌های انگلیس به سنتی‌ترین روش‌هایی که می‌توان تصور کرد به دست آمد: فشار دادن برای بازپس‌گیری توپ پس از یک توپ بالا در پشت مدافع کناری، سپس یک پنالتی پس از یک کرنر. جک چارلتون می توانست فیلمنامه آنها را بنویسد.

و درسی نیز در آن وجود دارد. اگر کنترل دارید، راه های زیادی برای گلزنی وجود دارد. اما اگر کنترل ندارید راه های زیادی برای تسلیم شدن وجود دارد. و به همین دلیل است که کنترل در فوتبال بین المللی از اهمیت بالایی برخوردار است.