“این یک سفر طولانی مدت است که ما در آن هستیم”: سوار شدن به خودروهای خودران | ماشین های خودران

تیاو با یک نیسان خودران در سراسر وولویچ در جنوب شرقی لندن به آرامی آغاز می‌شود: این خودروی الکتریکی مجهز به دوربین‌ها و حسگرها، با اطمینان از گذرگاه‌های پیاده عبور می‌کند، وانت‌هایی که بدون هشدار به خط آن می‌روند و حتی مسافرانی که در حال تپش هستند.

سپس یک مانع غیرمنتظره پیش می آید: یک سنگ به اندازه فوتبال، که از پشت یک کامیون به وسط جاده افتاده است. راننده ایمنی آموزش دیده با عجله فرمان را می گیرد و کنترل را به دست می گیرد تا از برخورد ناخوشایند جلوگیری کند.

این به سختی یک حادثه بزرگ است – و این تنها مداخله انسانی در طول پنج مایل ترافیک شلوغ در نمایش برنامه تحقیقاتی ServCity است که توسط خودروساز و شرکا در لندن انجام می شود. با این وجود، مشکلات پیش روی فناوری رانندگی خودران را قبل از تبدیل شدن به جریان اصلی – به ویژه در جاده های شهری شلوغ و اغلب پر هرج و مرج بریتانیا، برجسته می کند.

متیو یوینگ، معاون مهندسی خودرو نیسان در اروپا می‌گوید: «این یک سفر طولانی‌مدت است که ما در آن هستیم.

رانندگی با هندزفری همچنان در بریتانیا ممنوع است، اگرچه دولت تابستان گذشته متعهد شد تا سال 2025 اولین خودروهای خودران را در جاده‌های بریتانیا اجازه دهد. خودروسازان برای توسعه این فناوری به رقابت می‌پردازند تا بتوانند تاکسی‌های بدون راننده و در نهایت خودروهای شخصی راه‌اندازی کنند. می تواند بدون کمک انسان به هر جایی سفر کند.

هر شرکت بزرگ خودروسازی به دنبال خودروهای خودران است، در حالی که استارت آپ هایی مانند Waymo متعلق به آلفابت و کروز متعلق به جنرال موتورز نیز سرمایه گذاری های زیادی انجام داده اند. کروز مشتریان پولی را در «روباتاکسی» بدون راننده در سانفرانسیسکو، فینیکس و آستین در ایالات متحده سوق داده است. در لندن، آزمایش‌های خودروهای خودران توسط استارت‌آپ‌های Oxbotica، Wayve و Academy of Robotics انجام شده است.

پروژه ServCity که 7 میلیون پوند از دولت بریتانیا دریافت کرده و در ماه آینده به پایان می رسد، به دنبال راه هایی برای بهبود عملکرد در شهرها به ویژه است. این پروژه 1600 مایل را در یک مسیر 2.7 مایلی در اطراف Woolwich با 270 دوربین و سنسورهای دیگر رانده است. آن‌ها به تیم اجازه می‌دهند تا داده‌ها را جمع‌آوری کنند، اما همچنین ویژگی‌هایی مانند هشدار پیشرفته به خودرو در مورد موانع، از جمله اتوبوس‌های پارک‌شده که مسیر جلو را مسدود می‌کنند – حتی زمانی که بسیار فراتر از خط دید هستند، آزمایش کنند.

یک خودروی نیسان قبلاً نشان داده است که در بریتانیا چه چیزی ممکن است. دو سال پیش، یک Leaf با استفاده از فناوری خودمختار، 230 مایل را از مرکز فنی این شرکت در کرانفیلد، بدفوردشایر، تا کارخانه تولیدی خود در ساندرلند، جایی که مدل ساخته می‌شود، رانندگی کرد. بیشتر آن سفر در بزرگراه‌های قابل پیش‌بینی توسط رایانه انجام می‌شد، اما رانندگان ایمنی هنوز مجبور شدند چند بار مداخله کنند. برداشتن گام بعدی برای خودمختاری کامل دشوار است.

اوینگ می‌گوید: «ما احتمالاً 80 درصد از توانایی‌ها را داریم، اما این 20 درصد آخر مدتی طول می‌کشد.

نیسان و رقبای آن به مدت 20 سال است که به تدریج قابلیت های خودرانی مانند حفظ فاصله ایمن از خودروی جلویی در بزرگراه ها و حفظ خطوط را اضافه کرده اند. با این حال، انتقال از سیستم های کمک راننده سطح 1 یا 2 به سطح 3 – زمانی که خودرو حداقل برای مدتی کاملاً کنترل می شود – می تواند بسیار دشوار باشد.

لندن همچنین یک محیط آزمایشی ویژه است – حداقل در مقایسه با بلوارهای وسیع ایالات متحده یا ترافیک منظم یوکوهوما، ژاپن، جایی که دفتر مرکزی نیسان در آن قرار دارد.

قابلیت های خودران توسط بدنه استاندارد SAE به شش سطح تقسیم می شود: 0 برای عدم استقلال و سطح 5 برای اتوماسیون کامل (جایی که می توانید بخوابید و در مقصد خود بیدار شوید). لبه برتر در حال حاضر سطح 3 است: خودروهایی که می توانند خودشان رانندگی کنند، اما می توانند از راننده بخواهند که در هر نقطه مداخله کند.

حتی تسلا، که ایلان ماسک، مدیر اجرایی آن، سال‌ها وعده ربات‌اکسی را داده است، همچنان می‌گوید که نرم‌افزار «خودران کامل» آن تنها می‌تواند «راهنمایی فعال و رانندگی کمکی را تحت نظارت فعال شما» ارائه دهد. این خودروساز به دلیل ادعاهای خود در مورد “خودرانی کامل” – از جمله در آگهی یک منتقد ثروتمند در سوپر بول امسال – و تحقیقات وزارت دادگستری ایالات متحده با انتقاداتی روبرو شده است.

یوینگ می‌گوید که بریتانیا هنوز در “موقعیت خوبی” نسبت به سایر کشورها قرار دارد – اگرچه باید با اتحادیه اروپا همراه باشد زیرا این فناوری به جریان اصلی نزدیک‌تر می‌شود و ویژگی‌های بیشتری در خودروهای برای فروش استفاده می‌شود.

او می گوید: «احساس من این است که این یک روند تدریجی و گام به گام خواهد بود. “این احساس بیشتر و عادی تر خواهد شد.”