گزارش لیگ قهرمانان اروپا همه چیزهایی را که ما هواداران لیورپول برای آن جنگیدیم، اثبات می کند | لیورپول

تابستان گذشته در یک استودیوی تلویزیونی در مرکز پاریس نشستم و آماده بحث در مورد شکست در فینال لیگ قهرمانان در آخر هفته قبل بودم که به عنوان هوادار لیورپول در آن شرکت کرده بودم.

این آخرین حضور رسانه ای من در یک روز طاقت فرسا بود و در حالی که پنجمین ست آرایش در پوست من زیر نورهای تند تند خیس می شد، مجری خبر اولین سوال خود را از من پرسید: «چرا برای هواداران لیورپول اینقدر مهم است که درباره چه چیزی صحبت کنند. اتفاق افتاد؟»

دلیل آن این بود که هوادارانی که در فینال شرکت کرده بودند، به دنبال مقابله با روایتی بودند که یوفا و مقامات فرانسوی پس از آن از آن حمایت کردند – تماشاگران بازی که توسط پلیس ضدشورش با گاز اشک آور پاشیده شده بودند، توسط گروه های جوانان محلی به سرقت رفته بودند و در مخاطره آمیز حبس شده بودند. سرکوب بیرون از استادیوم در حالی که آنها تلاش می کردند در مراسم نمایشی فوتبال اروپا شرکت کنند، قتل عام را بر سر خودشان آورده بود.

پس از 9 ماه طولانی، هیئت مستقلی که توسط یوفا برای بررسی این بی نظمی مامور شده بود، گزارش خود را منتشر کرد. 158 صفحه یافته‌ها به طور مکرر سه موضوع کلیدی را برجسته می‌کنند: یوفا به‌طور جامع نتوانست ایمنی و امنیت را در نقش خود به‌عنوان برگزارکننده رویداد تضمین کند، مقامات فرانسوی تا حد قابل قبولی با یکدیگر همکاری نکردند و هیچ مدرکی دال بر عدم فروش انبوه بلیت وجود ندارد. جعل بلیط یا هر رفتار منفی دیگری از طرف هواداران لیورپول باعث شد که تقریباً به یک “فاجعه مرگبار جمعی” تبدیل شود.

این گزارش همه چیزهایی را که طرفداران لیورپول برای آن جنگیده اند، از زمانی که مشخص شد کسانی که در قدرت بودند، تلاش می کردند به گردن هواداران بیاندازند، حتی قبل از شروع بازی با تاخیر، اثبات می کند. این یک کار دقیق، دقیق و گاهی گیج‌کننده است که در نهایت یوفا را مسئول می‌داند.

این سند به این دلیل وجود دارد که طرفداران خود را در شب و در ماه‌های پس از آن سازماندهی می‌کردند، با انجام انواع کمپین‌های ارتباطی با کیفیت بالا که شرکت‌ها میلیون‌ها پوند به عنوان هزینه‌های مشاوره پرداخت می‌کردند، فقط می‌توانستند رویای بهبود را داشته باشند.

به محض اینکه پلیس حمله وحشیانه خود را به افراد بیگناه در ورزشگاه دو فرانس آغاز کرد، هواداران از رسانه های اجتماعی برای مستندسازی اتفاقات در زمان واقعی استفاده کردند، سپس انبوهی از شواهد صوتی و تصویری را به صورت آنلاین منتشر کردند و این ایده را که طرفداران مقصر بودند را رد کردند. قبل از اینکه چرخ های پوشش به طور کامل به حرکت درآیند.

در ماه‌های پس از آن، آنها شهادت‌های قدرتمندی در مقابل سنای فرانسه دادند، گزارش‌های دلخراشی را به خبرگزاری‌ها ارائه کردند و با تعداد زیاد و با حسن نیت در تحقیقات یوفا مشارکت داشتند.

موقعیت من به‌عنوان یک روزنامه‌نگار، تماشاگر معمولی لیورپول، فرانسوی‌زبان و ساکن سابق پاریس به این معنی بود که به برنامه‌های تلویزیونی در بریتانیا و فرانسه دعوت شدم تا در مورد آنچه اشتباه رخ داده، چه کسی مسئول بود و چه اتفاقی باید بیفتد برای جلوگیری از موارد مشابه صحبت کنم. هرج و مرج در آینده

اگر نمی‌توانستم به انبوهی از شواهدی که طرفداران منتشر کرده‌اند دسترسی پیدا کنم، می‌توانستم چشم‌انداز یک هفته حضور در تلویزیون زنده را در یک کشور خارجی با استفاده از زبان دوم بسیار ترسناک ببینم. کار آنها توضیح این شکست را ساده نشان داد، دیدگاهی دلسوزانه را در مطبوعات بین‌المللی و افکار عمومی القا کرد و به این معنا بود که کسانی که به دنبال حفظ اعتبار خود با دروغ‌پردازی بودند، قادر به انجام این کار نبودند.

بزرگ شدن در لیورپول به این معنی است که جهان بینی شما توسط هیلزبورو شکل گرفته است. مقیاس غم و اندوه اجتماعی و احساس شدید بی‌عدالتی، آسیبی ارثی را تشکیل می‌دهد که حتی آن‌هایی که هنوز در 15 آوریل 1989 به دنیا نیامده‌ایم، آن را در DNA خود جای داده‌ایم. اگرچه شخصیت‌ها با هم تفاوت دارند، اما ما در یک روحیه جمعی مشترک هستیم که با سه ثابت تعریف می‌شود: بی‌اعتمادی به اقتدار، میل به مبارزه برای حقیقت و سرسختی بی‌امان در مواجهه با ناملایمات.

هیئت مستقل به درستی آن را “وحشتناک” دانست که به هیلزبورو با توجه به رویکرد پلیس اشاره شد و گفت این دیدگاه که هیلزبورو ناشی از هولیگانیسم بوده است “متاسفانه نادرست” است، اما این دانش جمعی هواداران از حقیقت فاجعه بود که به آنها مهارت داد تا از فاجعه در شب اجتناب کنند و صاحبان قدرت را به حساب بیاورند.

این گزارش خاطرنشان می‌کند که «قابل توجه است که هیچ‌کس جان خود را در پاریس از دست نداده است» و «اقدامات جمعی هواداران باشگاه لیورپول» را «برای محافظت از افراد آسیب‌پذیر و جلوگیری از آسیب‌های جدی‌تر و مرگ‌ومیرها» مفید می‌داند.

به زبان ساده، هواداران لیورپول با رفتار خود، کمک به دیگران از طریق له کردن و حفظ آرامش در مواجهه با ارعاب پلیس مورد تایید دولت، جان اطرافیان خود را نجات دادند.

سپس آنها برای یکدیگر ایستادند، هیئت حاکمه فوتبال اروپا و قدرت یک دولت خارجی را به دست گرفتند، برای حقیقت جنگیدند و پیروز شدند. مردمی که زخم های هیلزبورو را به دوش می کشند، هرگز کمتر از این راضی نمی شدند.

اکنون جهان می‌داند که یوفا باید از هواداران لیورپول برای اطمینان از اینکه بازی نمایشی فوتبالش به مرگ دسته جمعی ختم نمی‌شود تشکر کند. گزارش پانل مستقل به یوفا فرصتی برای تغییر روش داده است. اگر سازمان این کار را انجام ندهد، هواداران فوتبال در سراسر اروپا هرگز تحت مراقبت یوفا در امان نخواهند بود.